Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik zou ook huilen, het zit in de familie”
29 jaar na ‘nonkel Edwig’: vandaag rijdt met Nathan opnieuw een Van Hooydonck over de Bosberg
Hij is net zo recht voor de raap als nonkel Edwig. En hij is net zo zot van de dubbel MuurBosberg als ‘Edwig Bosberg’. Alleen al aan zijn spierwitte benen zie je dat er met Nathan een nieuwe, échte Van Hooydonck in het peloton zit. Al moet de 22jarige zoon van exprof Gino nog aan zijn palmares beginnen en heeft hij alles over de carrière van zijn oom maar van horen zeggen.
Vandaag rijdt er opnieuw een Van Hooydonck over de Bosberg. “Het zal wel niet zo prominent voorop zijn als nonkel Edwig, maar ik moét en zal finishen”, zegt Nathan Van Hooydonck. “Eerst rijd ik honderd procent mijn kas leeg voor Greg Van Avermaet. Ik vind het al fantastisch dat ik als neoprof in zo’n sterk BMCteam bij de zeven starters zit.”
Ik bekeek nog eens de filmpjes van de Ronde van Vlaanderen 1989 en 1991. Pure krachtpatserij was het wat je oom tot twee keer toe deed. Wat is je bijgebleven?
“Euh, niets. Ik was nog niet geboren, hé. Ik ben van 1995.”
Hoe ontdek je dan dat Edwig Van Hooydonck een grote meneer was?
“Thuis werd er nooit over de carrière van mijn nonkel en pa gesproken. Ik was net geen twaalf en voetbalde bij Gooreind VV. Ik pakte rood en ben er meteen mee gestopt. Ik zei: Papa, ik ga koersen. Ik heb toen twee mountainbikewedstrijden gereden. Voor sinterklaas kreeg ik een crossfiets, daarna wilde ik op de weg, maar ik moest eerst een heel jaar met die crossfiets op de weg bewijzen dat ik het meende. Ging ik niet trainen, dan zei mijn papa simpelweg: Dan gaan we dit weekend ook niet koersen. Hij pushte me nooit, maar vond wel dat ik er iets voor moest doen.”
Maar dan wist je wel al wat ‘Edwig Bosberg’ zo allemaal op de fiets had uitgespookt. “Ik was nog maar net begonnen toen ik GvA-journalist Karel Lemmens bij mijn bomma Marie-Louise over de vloer kreeg. Voor een dubbelgesprek met mijn neef Dante, de zoon van Edwig, die bij de juniores afhaakte. Ik dacht: Is dat nu eigenlijk normaal, zo’n interview voor twee zulke jonge gasten? Er werd nooit expliciet gezegd dat nonkel Edwig zo’n grote carrière achter de rug had en dat mijn vader ook prof was geweest. Dan ben ik eens Edwig Van Hooydonck gaan googelen. Ik vroeg mijn papa wat daar allemaal van aan was. Hij gaf me een cassette. Met de Ronden van Vlaanderen op, de Jeugdtour Assen, waar mijn vader in de leiderstrui de tijdrit won. Dan zei hij: Wij koersten vroeger ook, hé. Dat was wel een speciaal moment.”
De Ronde van Vlaanderen 1989: waaraan denk je dan? “Slecht weer. En dat nonkel Edwig al eventjes doortrok op de Muur. En dan die Bosberg! Da's ongelofelijk, hé, die demarrage die hij bij de derde verlichtingspaal plaatste, was zó superhard. Als je het een eerste keer bekijkt, lijkt het niet zo. Maar toch, die mannen hadden door het slechte weer al zoveel afgezien. En dan is er 1991: nóg straffer.” Emotioneel blijft 1989 wel de mooiste. “Die tranen die voluit over zijn wangen rollen.” Ben je er ook zo eentje? “Zeker weten. Als ik ooit een klassieker win, reageer ik net hetzelfde. Ik heb die emotionaliteit van de Van Hooydoncks. Dat zit in onze familie. Als ik naar tv kijk, kan ik soms ontroerd zijn. Of als ik echt tegenslag heb. Dat raakt me dan echt. Je doet er alles voor en dan heb je pech. Bij ons thuis staat alles in het teken van de koers. Zelfs mijn zus Jade ging altijd mee naar de koers. Heel het gezin offerde telkens het weekend op om naar de Vlaanders te rijden.”
Hoeveel Edwig zit er in Nathan Van Hooydonck?
“De witte huidskleur. Dat was het eerste wat ploegmanager Peiper opmerkte. Ik wil ook altijd aanvallen. Zo won nonkel Edwig ook zijn koersen. Ik heb gehoord dat hij niet zo goed in het peloton kon rijden omdat hij bij de jeugd altijd alleen vooruit reed. Ik ben iets zwaarder dan hij toen. Nonkel Edwig reed echt wel goed bergop. Op een gegeven moment dachten ze dat hij ooit de Tour zou kunnen winnen. Ik denk dat ik iets sneller ben. Voor de rest zijn we redelijk gelijk.”
Is de Bosberg ook je lievelingshelling?
“Als ik die klim niet vernoem, dan wordt nonkel Edwig misschien kwaad. (schatert het uit) Die kilometer voor de kasseien zelf is al lastig. Zeker als de wind wat ambetant staat. Rij hem dan maar eens op. Of zoals nonkel Edwig na 240 kilometer nog eens omhoog sprinten? Ongelofelijk.
Het liefst doe ik klimmetjes met kasseien. Zittend heb ik bijna evenveel kracht als rechtstaand. De Muur van Geraardsbergen vind ik heel plezant. Je moet er altijd in het zadel blijven, alleen al om de druk op je achterwiel te houden. Dat is een van mijn favorieten. Aan de Koppenberg heb ik geen leuke herinneringen. Omdat er eentje voor mij doorslipte, stond ik er ooit te voet. In de afzink brak ik eens een sleutelbeen.” Je begint wel met een achterstand. Je nonkel was nog geen 22 toen hij zijn eerste Ronde van Vlaanderen won en jij bent de 22 voorbij. “Ik wil me zo weinig mogelijk aan nonkel Edwig spiegelen. Zo’n carrière: twee keer de Ronde, vier keer de Brabantse Pijl, een rit in de Vuelta en ik weet-niet-wat-nog-allemaal. Zelf zegt hij dat het nu moeilijker is om de Omloop Het Nieuwsblad te winnen dan in zijn tijd twee keer de Ronde van Vlaanderen. Ze komen nu van overal. Ik geloof hem. Ik probeer mijn eigen carrière uit te bouwen. Al zal het me zaterdag wat doen als ik over de Muur en de Bosberg ga. Het zal kriebelen, zeker weten.”
Nathan Van Hooydonck “Nonkel Edwig zegt dat het nu moeilijker is om de Omloop te winnen dan in zijn tijd twee keer de Ronde van Vlaanderen. Ze komen nu van overal.”