De ene vakbond is de andere niet

We hebben weer een dag staking van de openbare diensten achter de rug. Openbaar vervoer, scholen en kinderopvang … het was er gisteren allemaal wel, maar je kon er niet op rekenen. Het ABVV staakte, de andere bonden niet, maar als burger weet je niet welke gevolgen dat precies zal hebben. Dus zochten ouders opvang voor hun kinderen, pendelaars vertrokken wat vroeger of namen de wagen en gingen in de file staan. Enfin, iedereen heeft zijn plan getrokken. Het is weer eens voorbij. Maar wat zijn we er eigenlijk mee opgeschoten, met deze staking?

Die vraag stelt ook de Antwerpse ACV-vakbondssecretaris Skender Baleci zich in een persbericht dat hij gisteren verspreidde. “Door te pas en te onpas te staken of te betogen, zorgt het ABVV er vooral voor dat de standpunten aan beide zijden van de onderhandelingstafel verharden”, schrijft de secretaris. Bovendien maakt hij zich zorgen over de imagoschade die zijn eigen vakbond oploopt. “Zowel in de publieke opinie als binnen de regering doet men amper nog de moeite om een onderscheid te maken tussen de vakbonden. Hierdoor deelt ook en vooral het ACV in de klappen.”

Die bekommernis van Baleci is terecht. De vakbonden worden al te gemakkelijk over dezelfde kam geschoren. Veel ABVV-actievoerders maken zich wellicht oprecht zorgen over de pensioenen, maar de top van de vakbond verbergt zijn politieke doelstellingen niet. De regering-Michel moet weg, dat is de boodschap. Het is het volste recht van Rudy De Leeuw en co. om dat te vinden, maar een vakbond is er eigenlijk niet om een politieke strijd te voeren, wel om de rechten van werknemers te verdedigen. En het is maar zeer de vraag of je dat doet met dit soort acties. Baleci heeft gelijk als hij stelt dat het ABVV de regering alleen maar munitie geeft om de vakbonden collectief onder de mat te vegen. En dat is bijzonder jammer. Deze liberale regering kan wel wat weerwerk van vakbonden gebruiken. Dat weerwerk is er nu eigenlijk nauwelijks. De acties lijken de regering totaal niet te raken. Het ABVV lijkt maar niet te begrijpen dat een vakbond in deze tijden van grote sociale veranderingen maar beter kan meewerken aan een vernieuwing van het pensioenstelsel en binnen de aanpassingen die moeten gebeuren de rechten van de werknemers zo goed mogelijk kan verdedigen. Dat doe je niet door te blijven proberen zo veel mogelijk mensen zo vroeg mogelijk met pensioen te laten gaan. Dat doe je door te onderhandelen en zelf met constructieve voorstellen te komen. Zou het ACV dat dan wel hebben begrepen? Als er meer mensen binnen de christelijke vakbond denken als Skender Baleci, waar wacht het ACV dan op om een andere koers te varen? Alleen niet-staken is onvoldoende. Er moet worden gepraat en gewerkt.