Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Blind maakt liefde
Radiance ★☆☆☆☆ Van: Naomi Kawase Met: Masatoshi Nagase, Ayame Misaki 101 min.
De Dana Winner van de arthouse heet Naomi Kawase. De Japanse regisseuse heeft haar fans en een ervan is festivaldirecteur in Cannes. Die liefde heeft ze vooral te danken aan The
Mourning Forest. Tien jaar later blijft ze trakteren op sentimentele niemendalletjes die platitudes verkopen als poëzie.
Die kritiek probeert ze te slim af te zijn in de zelfreflectieve film Radiance, waarin de regisseuse zichzelf een herkenbaar alter ego gaf. De jonge vrouw Misako voorziet films van audiodescriptie voor slechtzienden. Het meisje krijgt kritiek langs alle kanten: voor de een is ze te expliciet, voor de ander is ze net te cryptisch. Misako leert snel wat Kawase al langer weet: films kunnen subtiliteit gebruiken en critici zijn een pest. De zwaarste kritiek krijgt ze van een fotograaf die – o ironie – langzaam zijn zicht verliest. Tussen de twee groeit een romance op de tast. Blind maakt liefde.
Ze stellen elkaar in vraag: hoe kun je kijken met aandacht en voelen wat je niet kan zien? “Niet is mooier dan wat verdwijnt voor je ogen.” Tussen die filosofische kwesties door mikt Kawase vooral op je traanklieren, met nog een nevenplot over een dementerende moeder, aangezet door de pianotoetsen van jazzmuzikant Ibrahim Maalouf. De liefde en ander natuurschoon komt in zoveel zonlicht dat de beelden affiches voor tienerkamers uit de jaren zeventig lijken.
Er schijnt zo veel licht in Radiance dat de film ook licht weegt. Het is best mogelijk dat een minder cynische ziel oprecht geraakt kan worden door deze film. Vergeet niet: in het land der blinden enzovoort.