De dag dat zelfs Club Brugge staakte

Zo gestructureerd als bij De Lijn of de NMBS verliep het niet, maar dertig jaar geleden had de voetbalwereld zijn eigen stakingsverhaal. Een dispuut rond premies leidde in 1988 tot een korte, maar vooral krachtige staking bij Club Brugge. Relaas uit de kleedkamer van hoe het toen echt verlopen is. Of toch hoe de hoofdrolspelers van toen het zich nu nog vaag herinneren.

De Nederlanders hebben zelfs hun eigen bus gestuurd. De materiaalmannen zijn al bezig met inladen, in de kleedkamer van het Jan Breydelstadion maakt de voltallige spelersgroep zich klaar om richting VV Sluiskil te vertrekken. De Nederlandse amateurploeg heeft Club Brugge uitgenodigd voor een vriendenmatch. Een promostuntje. Een Belgische topploeg op bezoek, dat maakt het jaar financieel meteen goed. En voor Club is zo’n bezoekje aan Zeeland veeleer een teambuilding. Niet de match, maar wel het bijhorende etentje en boottochtje zijn de zaken waar de groep naar uitkijkt. Zelfs op een amoureuze, competitieloze dag als zondag 14 februari.

Tot kapitein Jan Ceulemans de kleedkamer binnenwandelt. “Mannen, we stappen die bus niet op.” De kleedkamer kijkt op. Franky Van der Elst maakt snel de berekening. “Zo’n gewonnen oefenmatch levert zo’n 5.000 frank op. Dat is makkelijk verdiend.”

Ceulemans: “De onderhandelingen die de spelersraad en ik voeren met het bestuur over de premies voor de match tegen Panathinaikos zitten muurvast. Ik ben het beu. We hebben tijdens deze UEFA-bekercampagne al zo’n boerenjaar gekend. In Zenit verloren, thuis met 5-0 gewonnen, bij Rode Ster Belgrado verloren, thuis met 4-0 gewonnen, op Borussia Dortmund verloren, thuis met 5-0 gewonnen. Altijd ongelooflijke comebacks. De premies die ik onderhandelde voor die rondes vormden geen probleem. Maar nu we in de kwartfinales staan, sturen ze ons van het kastje naar de muur. En het is niet zo dat we nu plots veel meer vragen. Toch, trainer?”

Henk Houwaart: “Ik moei me er niet mee. Jan, jij bent mijn verlengstuk in de kleedkamer en de baas van de ploeg. Ik wil gewoon dat dit hier rap is opgelost. Praat met het bestuur, hé.”

Ceulemans: “Maar dat heb ik al gedaan. Met Vanhove (Antoine Vanhove, algemeen directeur, red.), maar die kan natuurlijk niets beslissen zonder de goedkeuring van Van Maele (Michel Van Maele, afgevaardigd bestuurder,

red.). Mijn gesprekken met hem werden vaak uitgesteld of hebben tot niets geleid. Ik ben zelfs eens speciaal naar de Brusselse Grote Markt geweest om daar in de Bank Brussel Lambert met Deldaele (bestuurslid en man van de centen Marcel Deldaele, red.) te praten, maar dat werd ook niets. De communicatie gaat te traag. De ene week een voorstel, de volgende week een antwoord. En wat we willen, is kennelijk niet mogelijk. Club Brugge is een familie, maar ik zeg dat we moeten staken. De korte pijn.”

Tienduizend frank

De meerderheid van de kleedkamer knikt instemmend. Zij herinneren zich nog goed hoe Ceulemans de voorbije weken steeds kwam vertellen dat er nog geen akkoord was, dat het bestuur niet inschikkelijk wilde zijn. De spelers hebben een laag basisloon. Een Europese premie van een paar tienduizend frank per punt is de grootste bron van inkomsten. Het idee van een staking werd al eens geopperd, de dag voor de verplaatsing naar Nederland had er een doorbraak moeten komen. Maar die kwam er niet. De jongere spelers zoals Leo Van Der Elst - “Als de Caje iets zegt, moet je goed naar hem luisteren” - gaan mee in de staking. Relatief nieuwe buitenlanders zoals Denis van Wijk - “Al eens geprobeerd

om voor de Caje als eerste op de massagetafel te gaan liggen?” - volgen gedwee hun

‘big boss’.

Franky Van der Elst: “Ik vind het wel jammer voor die Nederlanders. Ze hebben zelfs een bus gestuurd om ons te komen ophalen.”

Buiten wordt die bus verder ingeladen. Voorzitter Fernand De Clerck wordt ondertussen opgebeld om hem op de hoogte te brengen van de beslissing. Ook secretaris Jacques De Nolf wordt ingelicht en reageert kwaad. “Nu gaan wij tot een financieel vergelijk moeten komen met die mensen. Dit kan toch eigenlijk niet?”

Het bestuur noemt de reactie van de spelers onvolwassen en on-Brugs en leest hen via de krant publiekelijk de levieten. Er wordt zelfs gedreigd met sancties.

Geen sanctie

Iedereen lijkt op ramkoers te liggen met elkaar, maar een dag na de afgelaste match gaan de emoties alweer liggen. Maandag traint de spelersgroep gewoon, Ceulemans wordt weer bij het bestuur verwacht om verder te onderhandelen en dinsdag spreekt hij de groep al toe. “Mannen, het is al opgelost. We hebben een akkoord. Niet voor het bedrag dat we wilden, maar toch een klein beetje meer dan we eerst zouden krijgen. ’t Is

redelijk. Zo’n Europese kwartfinale kunnen we ook niet laten schieten, hé. De premies voor een eventuele halve finale en finale liggen trouwens ook al vast.”

Franky Van der Elst: “En er komt ook geen sanctie. Niemand krijgt een boete, niemand moet sportief aan de kant gaan staan. Ze waren hier wat geschrokken en riepen wat dingen, maar het zal nu wel koelen zonder blazen. We leggen ons nu wel wat druk op voor die matchen tegen Panathinaikos. We kunnen ons maar beter kwalificeren.”

Dat gebeurt ook. Na een 2-2 in Griekenland wint Club op 16 maart in eigen huis met 1-0. Het gedeukte imago na de staking licht weer op en de spelers innen met veel plezier hun hard onderhandelde premie. Iedereen tevreden. Zelfs VV Sluiskil. Dat krijgt niet veel later een nieuwe oefenwedstrijd tegen Club Brugge. Eentje die wel zal doorgaan. De voetbalstaking is officieel voorbij.