INTERVIEW

Bands komen en gaan, maar Editors blijft koppig aan de weg timmeren. Toegegeven: het voortbestaan van de groep heeft al eens aan een zijden draadje gehangen toen in 2012 gitarist Chris Urbanowicz uit de band stapte, amper een paar maanden voor de groep Rock Werchter zou headlinen. Een crisismoment waar ze achteraf sterker uit zijn gekomen. De twee invallers die toen mee op het podium stonden zijn intussen vaste groepsleden geworden, en dus bestaat de band intussen zestien jaar. Dat klinkt als een carrière. Volgende week verschijnt met Violence bovendien een nieuwe cd. En de kans dat die net als de vijf vorige snel met goud zal worden bekroond, is niet denkbeeldig. De eerste single Magazine blijkt een dikke hit en geeft aan dat de groep een koerswijziging heeft doorgevoerd. Natuurlijk blijft de stem van Tom Smith herkenbaar, maar tegelijk werden de songs meer in elektronica gewikkeld dan vroeger. Hier en daar schemert zelfs een echte dancebeat door. “Van alle bands waar we destijds mee zijn begonnen, blijft vandaag alleen Arctic Monkeys over. Er zijn heel weinig groepen die én zolang meedraaien, én in een opwaartse curve blijven evolueren.” Smith, nog altijd maar 36 jaar, is er de man niet naar om vaak terug te blikken, maar toch: hij is trots wanneer hij over de weg spreekt die hij samen met de rest van de band heeft afgelegd. “Zestien jaar is niet niks. We zijn stilaan uit onze puberteit en beginnen ons goed in ons vel te voelen. We weten beter dan vroeger waar we voor staan.”

Heb je zelf een verklaring voor het feit dat Editors nog bestaan, terwijl de meeste andere bands van jullie generatie intussen de handdoek in de ring hebben gegooid? We hebben altijd een groot geloof gehad in onze eigen songs. We blijven evolueren en vinden het belangrijk om geen twee keer na elkaar dezelfde plaat te maken. Dat helpt om ons publiek geinteresseerd te houden. Het vorige album, In Dream, hebben we met ons vijven gemaakt, zonder inmenging. Dat isolement was belangrijk. Met de nieuwe muzikanten erbij moesten we leren om weer écht een band te worden. Dit keer lagen de kaarten anders. Ook nu hebben we alles met z’n vijven geschreven, maar we wisten al heel vroeg dat we er ook andere muzikanten bij wilden betrekken. Zo zijn we bij Blanck Mass uitgekomen, iemand die heel extreme, compromisloze platen maakt. Zijn invloed heeft zeker geholpen om onze horizon te verbreden.

Toen ik hoorde dat jullie gingen samenwerken, was mijn eerste reactie: ze gaan commerciële zelfmoord plegen.