Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Karaktermoord op een president
Oneerlijk portret van de man die moest concurreren met JFK
Van: Rob Reiner Met: Woody Harrelson, Jennifer Jason Leigh 98 min. “Ik had het liever níét gehad, dan op deze manier.” Een tweetal uurtjes na de moord op John F. Kennedy nam Lyndon B. Johnson het presidentschap al op zich. Woody Harrelson verkneukelt zich in zijn kleinmenselijke kantjes, maar deze biopic neemt ook een loopje met de geschiedenis.
Al jaren smult Hollywood zich een indigestie
b aan de kleinste kantjes van de allergrootsten. Met LBJ komt nu Lyndon Baines Johnson aan de beurt. Op 22 november 1963 legt hij de eed af als 36ste president van de Verenigde Staten, en dat amper 128 minuten nadat twee kogels JFK dodelijk hadden getroffen.
Onderhoudend maar vertekend is deze blik achter de coulissen, die ostentatief op twee benen hinkt. Het verhaal schiet heen en terug in de jaren rond de moord. Regisseur Rob Reiner vordert Woody Harrelson (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) om Johnson met veel vertoon te kakken te zetten. Hij doet dat ook letterlijk, met de toiletdeur wijd open terwijl hij enkele naaste medewerkers toespreekt. “Hoe zou iemand niet van deze man kunnen houden”, bemerkt een van hen smalend.
Meer dan wat ook was het LBJ daar om te doen: de liefde van het volk. Hij voelde niet dat hij die had. Dat was anders geweest voor de charismatische John F. Kennedy, die hem in 1960 in de race naar het Witte Huis zijn Democratische nominatie had afgesnoept. Toen Kennedy vervolgens president werd, had Johnson zich met de vice-stoel moeten getroosten.
Harrelson vertolkt Johnson als een gekrenkte, volkse man uit het Zuiden. In 1963 wordt hij de machtigste man wanneer de fatale schoten in Dallas inslaan als een bom. Maar Kennedy’s vroegere entourage blijft hem met de nek aankijken.
Zijn echtgenote Lady Bird Johnson (een schitterend ingetogen Jennifer Jason Leigh) vertrouwt hij toe: “Ik had het liever níét gehad, dan op deze manier.” Maar als kijker krijg je maar weinig aangereikt om dat te geloven.
Deze lichte film portretteert Johnson bovenal als een miezer met meer eerzucht dan visie of integriteit. Aan Woody Harrelsons gezicht kleven prothesen en tonnen make-up, terwijl hij terloops een platvloerse boutade spuwt. Dat hij merkbaar in zijn element is, maakt wel iets goed.
Vijf minuten politieke moed
Rob Reiner plaatst de president naar het einde toe alsnog op een voetstuk: in vijf minuten van politieke moed drukt LBJ in 1964 Kennedy’s Civil Rights Act erdoor en kent daarmee gelijke rechten toe aan Afro-Amerikanen.
Maar deze biopic suggereert dat het hem vooral om zijn plek in de geschiedenisboeken te doen was. Het is een schromelijk kortzichtige interpretatie van een man met een wetgevend nalatenschap dat, ondanks zijn rol in de Vietnamoorlog, nog steeds indruk maakt.