“Lierse, breek mijn droom niet”

Terwijl Lierse vecht om te overleven in het profvoetbal, is in alle stilte het doek gevallen over de Académie JeanMarc Guillou. Van de ene dag op de andere schafte de club de twintig uur voetbaltraining per week en privéonderwijs af, hoewel het daar contractueel toe is verplicht. Een van de laatste ‘académiciens’, Oussama Ben Azzouz (16) uit Lokeren, getuigt over zijn verbrijzelde voetbaldroom. Hij hoopt op een andere club, maar Lierse geeft hem niet vrij.

“Ik heet Oussama Ben Azzouz. Ik ben geboren in Brussel, maar verhuisde op mijn zesde naar Lokeren en begon te voetballen bij FC Daknam. Na een jaar mocht ik naar Sporting Lokeren en nog een paar jaar later gingen mensen van Anderlecht, Genk en PSV met mijn vader spreken. Maar we kozen voor de Académie van JeanMarc Guillou in Tongerlo. Daar kreeg ik vier uur voetbal en vier uur les per dag. Zo kon ik twintig uur per week trainen en tegelijk mijn diploma halen. Ik legde een test af en die was positief. Ik was 13 jaar en mocht in de zomer van 2014 mee op stage naar Frankrijk.”

“Het eerste jaar verliep super. We hadden een heel goeie trainer, Younes Zerdouk. Ik speelde er met spelers die nu in eerste klasse zitten. Amuzu van Anderlecht, bijvoorbeeld. En Benson en Kammas bij Genk.”

“In de zomer van 2015 gingen we opnieuw op stage, naar Canada. Maar plots waren er veel meer spelers. Voorheen waren we maximaal met acht, plots waren er vijftien spelers aangenomen. Ze waren niet zo goed, maar werden toch aanvaard. Voor ons was dat een beetje een schok. Maar de stage was leuk, dus we klaagden we niet. De trainingen waren nog altijd goed.”

Vier keer les per jaar

“In het derde jaar veranderde alles. We verhuisden van Tongerlo naar Lier en in plaats van vier uur school en vier uur voetbal kregen we acht uur school en twee uur voetbal. We aten ook minder goed. In Tongerlo kregen we drie keer per dag sportvoeding, in het internaat kregen we maar één keer eten en het was niet zo lekker. Alles was veel strikter.”

“Heel wat zaken die in mijn contract stonden, werden niet meer nageleefd. De eerste twee jaar werden we ’s maandags thuis opgehaald en waren we altijd goed op tijd. Vanaf 2016 moest ik de trein nemen van Lokeren naar Lier. Soms waren er vertragingen en kwam ik veel te laat. We kregen ook geen nieuwe kleren mee. In de zomer van 2016 kregen we alleen maar een short, een truitje en kousen. Voor de winter was er helemaal niks.”

“Het niveau op training begon af te zwakken en ik kreeg problemen met mijn studies. Ik moest mijn tweedegraadsdiploma halen voor de middenjury, maar liep wat achter met enkele vakken. We hadden een gesprek met Maged Samy, maar die zei dat alles wel goed zou komen. We hielden vast aan privélessen en de school zette mij en mijn vriend Hamza, een jongen uit Kortrijk, in een apart lokaal. We waren helemaal alleen, zonder leerkracht of oppas. We konden doen wat we wilden. In het begin vonden we dat natuurlijk leuk. We waren altijd aan het praten over voetbal en zo. Maar op den duur begon het te vervelen. Vier keer hebben we een beetje wiskunde gekregen van de onderdirecteur. Op een heel jaar.”

Van niets op de hoogte

“Het was allemaal niet serieus meer. Ook de trainingen waren niet meer serieus. We hebben verschillende keren met de voorzitter gesproken. Hij

bleef maar zeggen dat alles goed ging komen. Maar enkele mensen die voor de Académie werkten, zeiden dat we beter zouden weggaan. Omdat in het contract stond dat we dan een hoge boete moesten betalen, wilden we dat eerst niet doen. Maar uiteindelijk zijn we toch naar de voorzitter gestapt.”

“Maged Samy zei: Geen probleem, ik laat een papier klaar leggen bij Jan Van Elst (Samy’s rechterhand bij Lierse, red.). Wij zijn dan naar hem gegaan en hebben onze problemen uitgelegd. Hij zei: Je mag weggaan en we zullen nog een bedrag geven om je privéstudies te

betalen. Hij beloofde ook dat ik mijn vrijgave kreeg voor de bond. Maar die belofte is hij nooit nagekomen. Ik ben nog altijd aangesloten bij Lierse, terwijl ik er al een jaar niet meer train en de Académie gestopt is.”

“Mijn contract loopt nog door tot ik 18 jaar ben. Ik train nu voor mezelf omdat het nog altijd mijn droom is om profvoetballer te worden. In april of mei hoop ik dat ik een club heb of kan gaan testen. Maar als een club me wil aannemen, moet ze het akkoord krijgen van Lierse. En op dit moment antwoordt Lierse niet meer. Mijn moeder stuurt brieven en mails naar Maged Samy en Jan Van Elst, maar krijgt antwoord. Niet één of twee brieven, maar heel veel mails en heel veel brieven.”

“Ik ben nu 16. Het is nu niet goed om zonder ploeg te zitten. Ik speel in Brussel op kunstgras tegen mijn neef en zijn vrienden. Dat zijn oudere jongens van 21 à 22 jaar, die fit en stevig zijn. Ze zeggen me: Blijf gewoon spelen zoals je nu speelt. Normaal gezien gaat er wel een kans komen. Maar dan moet Lierse me vrijgeven. Officieel weten we van niks. Zelfs niet dat de Académie sinds vorige zomer failliet is. We vragen maar één ding: dat Lierse het contract respecteert.”

“Maged Samy bleef maar zeggen dat alles

goed ging komen. Maar Lierse kwam zijn

beloftes niet na.”