Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een toevalstreffer op alle fronten”
Een lange slungel, geflankeerd door een stel danseresjes: het was niet meer dan de schijngevel van Confetti’s.
The Sound of C was het werkstuk van de scholieren Serge Ramaekers en Dominic Sas. Dertig jaar later produceert deze laatste liever ‘the sound of coffee’.
De statige ontvangstzaal van Sas Coffee in Beerse oogt wat anders dan anders. Naast een wereldkaart vol betere koffiebonen hangen gouden platen uit. Mooi afgestoft, maar toch een kleine dertig jaar oud. Terugblikken naar 1988, Dominic Sas (48) heeft er niets op tegen. “Ik vind het heel fijn nu. Zeker omdat er meer respect is gekomen voor The Sound of C. Het is altijd wel een dikke hit geweest – ik denk dat er in totaal toch anderhalf miljoen stuks van verkocht zijn – maar heel veel mensen vonden het non-muziek. De toenmalige BRT boycotte ons ook. Het nummer werd gewoon niet gedraaid.” Misschien omdat het om een uit de hand gelopen grap ging? “Het was in elk geval een toevalstreffer op alle fronten”, vertelt Sas. “Je moet weten dat je vóór de new beat al de AB-muziek had. Genoemd naar het genre dat toen in die Antwerpse discotheek werd gedraaid. De hits kwamen van importplaten, deejays plakten de labels af. Zo kreeg je een circuit van extreem dure platen, niemand wist waarvan ze kwamen. Voor die platen trok het publiek dan naar een bepaalde discotheek.”
Brasschaat
“Serge en ik gingen uit in Confetti’s in Brasschaat. De eigenaar wist dat we met synthesizers bezig waren. Dus kregen we de vraag om voor Confetti’s zo’n nummer te maken. Drie uur later kwamen we terug met The Sound of Confetti’s. Dat werd daar maandenlang elke avond de bom. In de andere discotheken gebeurde net hetzelfde.” “Dus trokken Serge en ik naar platenfirma CBS. Daar werd het cassetje voor onze ogen in de prullenmand gegooid. Uiteindelijk werd het nummer dankzij de zaakvoerder van platenzaak USA Import uit Antwerpen toch uitgebracht. In Confetti’s kwam er een danswedstrijd voor meisjes. De vier beste mochten mee op de hoes, samen met die lange garçon (Peter Renkens, red.) die wel een centje wilde bijverdienen (lacht).” Chinese vrijwilliger In 1997 was het weer bingo voor het duo, dankzij het nummer Sex on the Beach van T-Spoon. Van new beat was toen al geen sprake meer. En anno 2018 is Dominic Sas gewoon verkoopdirecteur van het familiebedrijf, groot gemaakt door zijn vader. Dat is heel andere euh… koffie. “Ik was als enig kind voorbestemd om in de zaak te komen. Maar The Sound of C kwam uit in het laatste jaar van mijn humaniora. Ik heb het in Turnhout nog gespeeld op een schoolfeestje. Van die unief kwam dus niet veel in huis. Maar door het downloaden veranderde de muziekindustrie eind jaren 90 in een richting waar ik niet goed in was. De toekomst was aan de deejays en aan de concertgroepen. Ik moest het hebben van de verkoop van hits.” “Ik was op dat moment 33 jaar. Wilde ik nog in de zaak stappen, dan was het nu of nooit. Daarom heb ik de muziekindustrie vaarwel gezegd, al is de passie wel gebleven. Het kriebelt nog altijd. Er broeit iets om mijn passie voor muziek en koffie te combineren. The Sound of Coffee, ja (lacht). Maar voorlopig blijft het beperkt tot voor de muziek zorgen op feestjes, dan speel ik graag de Chinese vrijwilliger. Ik zal nog wel horen wat een hit is, maar ik zal die niet meer maken.” Justin Timberlake En hoe zit het dan met de echo’s uit 1988? “De helft van onze koffie-omzet zit in Frankrijk bij de grote supermarkten. Daar was Confetti’s ook heel groot. Ik heb het al vaak meegemaakt dat een aankoper mijn naam uit nieuwsgierigheid begint te googelen. En dan komt hij bij The Sound of C uit. Dat blijft grappig. Ik heb intussen geen enkele vinyl meer, ik heb ze allemaal uitgedeeld, met handtekening! Misschien nog een echo? Luister eens naar het nummer SexyBack van Justin Timberlake: pure new beat, toch?” Wat The Sound of C eigenlijk heeft opgebracht? “Grofweg, door de jaren heen, schat ik tussen een half miljoen en een miljoen euro. Ik heb een mooi leven gehad. En nu nog altijd.”