De ‘neutrale’ supporter

Wat.een.grap’, dacht ik toen me drie weken geleden werd gezegd: ‘Elien, we willen dat jij het team vervoegt dat reportages maakt over den Beerschot, de supporters en de weg die de club aflegt richting eerste klasse’. Ik werd de ‘neutrale’ reporter. Aan mijn linkerflank een collega/supporter van de Mannekes. Aan mijn rechterflank een collega/supporter van de Great Old. ‘Ik ga hier ongelooflijk hard door de mand vallen’, dacht ik. Want mijn kennis van het voetbal, die is allesbehalve om over naar huis te schrijven. Vroeger, toen ik nog thuis woonde en mijn zus nog sjotte bij WaaslandBeveren, was zij het die mij van al dat sportief gedoe op de hoogte hield. Sinds ik alleen woon, ben ik mijn live sportcommentator kwijt. En bijgevolg mijn kennis. Met een bang hartje wandelde ik een eerste keer het Olympisch Stadion binnen, om er te spreken met dé fans der fans: de heren van sfeergroep Armata Viola. En wat later met de dame van de fanshop die al minstens even die

hard was als die heren van de sfeerclub. Namen werden naar mijn hoofd gesmeten, geschiedenissen opgerakeld. “Want ’t is toch ongelooflijk wat wij die afgelopen jaren allemaal hebben meegemaakt, hé. Van waar wij komen: niemand doet ons dat na.” Knikken en schrijven, mee lachen en noteren. Maar hey, toegegeven, ’t waren plezante dagen. Zeker die namiddag toen ik naar de Abdijstraat werd gestuurd en terugkwam met een verhaal waarin geen enkele rat voorkwam, enkel Antwerpsupporters. Neen, serieus. Geen enkele band had ik met den Beerschot. Tot het moment dat ik supporterscafé Change binnenwandelde en er met zo veel warmte en enthousiasme over de club werd gesproken, dat ik hoopte dat ze die zondag (vorig weekend) Cercle Brugge een pandoering van je welste zouden verkopen. Zelf had ik een familiefeest, maar stiekem volgde ik de wedstrijd op de voet. Gewonnen! Pak van m’n hart. Nu, vrijdagavond, op de vooravond van de strijd der strijden, dé ultieme clash tegen Cercle, betrap ik me erop dat ik al meermaals heb gedacht: morgen is het zover. Morgen moeten ze ’t waarmaken. Dus beste Ratten: maak het waar. En wie weet word ik dan volgend jaar wel op pad gestuurd om de sfeer op te snuiven in de aanloop naar die beruchte derby.