SAM DILLEMANS

‘‘Ik ben een einzelgänger. Mijn atelier en deze tentoonstellingsplek zijn mijn vrijheid. Daarbuiten heb ik niet zoveel nodig. Mijn leven bestaat uit schilderen, vriendschap en lezen.’’

Verleden zondag zat Russ Solomon thuis naar de uitreiking van de Oscars te kijken. Hij vroeg zijn vrouw om nog een whisky’tje in te schenken, en toen ze terugkwam vond ze hem dood in de zetel. Hartaanval. Solomon werd 92. Sterven met een glas in de hand: als je dan toch moet gaan, lijkt me dat de perfecte exit. De kans bestaat dat u niet weet over wie het gaat, maar als oprichter van Tower Records was Solomon een echte revolutionair in de muziekwereld. In de jaren 60 kreeg de Amerikaan het idee om de apotheek van zijn vader om te bouwen tot een platenzaak. Zijn filosofie was even eenvoudig als buitengewoon: bouw een gigantische winkel, en duw ‘m tjokvol muziek. Lange gangen waar langs weerszijden tienduizenden elpees stonden samengepakt. In meer genres dan je verbeelding kon bevatten. Een walhalla was het. Een tastbare versie van Spotify of Apple Music. Op de koop toe kon je er shoppen tot middernacht. Het duurde niet lang of Tower Records werd een keten, en in elke wereldstad die naam waardig gingen er nieuwe winkels open. Maar niet in Antwerpen, volgens veel Antwerpenaren nochtans ook een wereldstad. Je moest dus naar Midtown East in New York. Of Picadilly Circus in Londen. No music, no life. Dat was de slogan. Uren heb ik in die winkels gesleten. ’s Namiddags beginnen bij de A. Tussendoor een interview afnemen of naar een concert. ’s Avonds laat stoppen bij de Z. En dan duizelig buiten stappen. Murw geslagen door het enorme aanbod. En door de hoeveelheid platen die je enkel daar in zeven verschillende versies kon vinden. Dág spaarvarken. Ook wereldsterren kwamen er heel gewoontjes hun verzameling aanvullen. Ooit botste ik er – het was bijna sluitingstijd – tegen een man die hetzelfde traject achterstevoren aflegde, en alvast iets van ZZ Top en Warren Zevon had gevonden. Het was Bruce Springsteen. Helaas moest de selfie toen nog uitgevonden worden. De gsm eigenlijk ook. Er kwamen andere ketens die naar hetzelfde model geboetseerd werden. Free Record Shop. De Virgin Megastores. Maar rond de millenniumwissel brokkelde het imperium af en gingen de winkels één voor één dicht. Genekt door de iPod. Gekraakt door de download. Heel even leek de platenzaak daardoor een relikwie uit het verleden. Maar de laatste jaren worden ze weer groter. Natuurlijk: de omvang van Tower destijds halen ze nooit meer. Hier toch niet. Maar platenwinkels zijn wél weer net als toen ontmoetingsplekken voor de schattenjagers van de muziek. De nieuwe Tune Up aan de Melkmarkt. Coffee & Vinyl in de Volksstraat. Fat Kat in de Vleminckstraat. Het is er gezelliger dan bij Amazon. Zelfs bij Media Markt en Fnac neemt het aanbod weer toe. Ze beseffen het misschien niet, maar al die winkeliers lopen in de voetsporen van Russ Solomon. Iemand die het aandurfde om groots te denken. Die laatste whisky was ‘m dus van harte gegund. Ik durf trouwens te denken dat ik meer dan één fles voor hem gesponsord heb.

FOTO'S JAN VAN DER PERRE