Alweer vooral ‘big in Belgium’

Editors staan voor grote uitdagingen. Hun vorige album haalde ook in de UK de top vijf, zodat we straks af kunnen van dat verhaal dat de groep rond Tom Smith vooral in België populair is. Met straks een uitverkocht Sportpaleis en vervolgens een headlinerspot op TW Classic, kan het nieuwe album Violence maar best een klepper zijn. Helaas: de fans moeten het stellen met een vaak middelmatige ‘surplace’ van Tom Smith en de zijnen. Single Magazine deed nochtans het beste verhopen: een venijnig bijtende rocksong met een mooie luid-stil-dynamiek en een gitaar die je doet opveren. Topsong, maar het is de beste van de negen, en eerst hoor je de groep vijf liedjes lang zoeken naar een identiteit. Cold is nog een broeierige opener, daarna loopt het fout. Hallelujah (So Low) probeert met Muse-achtige bombast zichzelf op de kaart te zetten. Darkness at the Door is een slecht uitgewerkte song met drumspel dat aan Mel ‘Simple Minds’ Gaynor doet denken. Titelsong Violence is een half idee dat zes minuten wordt uitgesponnen. Editors bewaren de betere songs voor het einde. Counting Spooks en Belong klinken oprechter door minder krampachtig naar de massa te reiken. En dan staat No

Sound but the Wind daar ook nog eens tussen: in 2009 op een Twilight-soundtrack geparkeerd, en nu voor het eerst op een ‘gewone’ Editors-cd. Ooit een wereldhit in België, nu ook elders? We begrijpen de herkansing, maar het is ook bloedarmoede die hen – we hebben weken getwijfeld – een derde sterretje boven deze recensie kost. Editors zullen beter moeten doen om van die stempel ‘big in Belgium’ af te geraken.

FOTO RAHI REZVANI Editors: naar een uitverkocht Sportpaleis met een middelmatig nieuw album.