Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Ouders Magda en Smeddy: “Eerste klasse, het was de ultieme droom van Marc”
Een jaar na het fatale ongeval van algemeen directeur Marc Steenackers: ouders praten voor het eerst over hun overleden zoon
Maandag is het exact een jaar geleden dat de hele Beerschot Wilrijkfamilie vol ongeloof wakker werd met het nieuws dat algemeen directeur Marc Steenackers (43) was omgekomen bij een autoongeval. De ouders van Steenackers realiseerden na zijn overlijden eens te meer wat hun zoon voor de club en zijn supporters had betekend. “Dat zoveel mensen Marc graag zagen, maakt ons bijzonder trots.” Smeddy Steenackers (72) en Martha Donckers (72) ontvangen ons samen in hun appartement op het Kiel, op een boogscheut van het Olympisch Stadion. “We woonden vroeger in de ‘bruin
blokken’ over het politiekantoor in Hoboken”, valt moeder Martha met de deur in huis. “Tot Marc zei: ‘Moeder, hier blijven jullie niet wonen.’ Hij is beginnen zoeken naar een leuk appartementje met een tuin en op een avond belde hij: ‘Pak maar in, ge kunt verhuizen!’ Dat is Marc ten voeten uit. Hij kwam hier tussendoor al eens graag een kom soep opslurpen. Op een dag stond er een leverancier voor de deur met een nieuwe diepvriezer. Marc had dat geregeld zodat ik verschillende soorten soep kon invriezen. Niet te doen, maar zo was hij nu eenmaal”, glimlacht Martha. Eerlijk en oprecht
“Als hij ergens voor ging, bracht niemand hem nog van zijn stuk”, schetst vader Smeddy het karakter van zijn zoon. “Klinkt het niet, dan botst het. Weinig mensen kenden hem écht, denk ik. Maar wij wisten, net als enkele van zijn beste vrienden, wat belangrijk voor hem was. Eerlijkheid, oprechtheid, geen achterbaks gedoe.” “Daarom was hij ook zo gek op zijn honden”, pikt Martha in. “Die beesten waren trouw en oordeelden niet. Er bestond een onvoorwaardelijke liefde tussen Marc en zijn honden. Eerst had hij Ike en Dax, nadien Kato en Kane. Ik heb hem nooit harder weten huilen dan bij de dood van zijn hond Ike. Nadat Ike was overleden, had Marc een stuk van het nekvel bewaard om af en toe kracht en troost uit te putten. Wij doen nu hetzelfde met de voelsteen waar de assen van Marc inzitten. Dat geeft ons rust.” Jonge zakenman Marc Steenackers was een grote naam in de horecawereld. Hij had een neus voor zaken en was erg rechtlijnig. “Als kind was hij ook al zo”, herinnert Martha zich.
“Elk jaar gingen we op vakantie naar Blankenberge en met het kopen en verkopen van de bloemetjes op het strand was hij als driejarige al enorm bedreven.” “Als hij wat ouder was kreeg Marc, net als de andere kinderen van zijn vriendengroepje, wat zakcenten om de dagen door te komen. Maar terwijl zijn vriendjes al na enkele dagen platzak waren, had Marc aan het einde van de vakantie nog een centje over. Hij was toen al erg beredeneerd en vooruitziend.” Smeddy en Martha hebben hun zoon zien veranderen toen hij zijn schouders onder het project Beerschot Wilrijk zette. “Niet vergeten dat hij als allereerste namens Beerschot contact heeft gezocht met KFCO Wilrijk”, herinnert vader Smeddy zich. “Onze Marc heeft nooit een bezoldigde functie gehad bij de club en had met zijn verschillende horecazaken méér dan zijn handen vol. En toch smeet hij zich vol overgave voor het welslagen van Beerschot Wilrijk. De club was zijn leven, hij ging ermee slapen en stond ermee op. Toen hij net algemeen directeur was geworden en mijn vrouw en ik een kijkje gingen nemen in zijn bureau, moesten we mekaar toch even in de wang knijpen.” “Marc was nu echt een grote meneer geworden, al gedroeg hij zich hoegenaamd niet hautain. Het was nog steeds onze Marc, met zijn typische witte sneakers mét witte sokken. (lacht) En hij was nog altijd voor iedereen bereikbaar. Zijn telefoon stond nooit stil. We hadden nooit kunnen dromen dat hij zoveel respect zou uitstralen en dat hij door zoveel mensen gewaardeerd zou worden. We waren heel fier op Marc.” “Het was Jess (Van Hees, de vriendin van Marc, red.) die erover gewaakt heeft dat Marc af en toe nog tijd nam voor zichzelf en zijn familie. Elke maandag kwamen ze hier samen eten. En als Marc op een ander moment in de week eens binnen sprong en water opwarmde voor thee, dan wisten we dat hij een kwartiertje tijd had”, zegt Martha. “Dan babbelden we wat over koetjes en kalfjes, maar het ging toch ook heel vaak over zijn zaken of over Beerschot.”
“Zeker het laatste jaar was hij in de ban van de professionalisering van de club”, gaat Smeddy verder. “Veel supporters zijn de jarenlange inzet van Marc niet vergeten. We hebben zaterdagavond na de match tegen Cercle veel berichten gekregen van mensen die ons op het hart drukten dat dit succes zeker ook de verdienste is van Marc. Dat betekent heel veel voor ons.” Afgelopen seizoen is er op het Kiel echter veel veranderd. “We weten niet wat er zou gebeurd zijn als Marc er nog was, maar we zijn er zeker van dat er heel wat zaken anders waren gelopen”, zeggen Martha en Smeddy kort maar krachtig.
Eerbetoon
Voor het faillissement van Beerschot AC tapten Smeddy en Martha op wedstrijddagen pintjes aan de grote buitentoog van Café Stadion, een van de vele cafés van Marc. Sinds het ontstaan van Beerschot Wilrijk helpen moeder en vader Steenackers met de verkoop van de drankjetons onder de ‘kleine tribune’. De eerste jaren aan een houten tafel, intussen in een wat beter uitgeruste container. Martha blijft er vaak de hele wedstrijd zitten. “Ik hoor wel wanneer er een doelpunt gemaakt wordt, maar het handgeklap voor onze Marc in de dertiende minuut (sinds zijn dood klinkt elke dertiende minuut van de wedstrijd een applaus voor Marc, red.) heb ik vaak gemist. Ik ben dan met andere zaken bezig. Vorige zaterdag ben ik samen met mijn man en Jess toch eens boven gaan kijken. Vanaf de overkant zagen we het prachtige spandoek van Armata Viola met de foto van onze Marc, gedragen door de supporters in Vak I. Het hele stadion ging rechtstaan. Ik had kippenvel over m’n hele lichaam.” “Voor het afscheid van Marc kwamen vorig jaar ook al duizenden supporters naar het stadion”, vertelt Smeddy. “Toen beseften we pas echt hoeveel mensen onze Marc graag hebben gezien. Het rouwregister stond bomvol en we kregen ook nog honderden brieven en berichten. Van vrienden en familie, maar ook van supporters of mensen die Marc hebben gekend. Dat deed wat met ons.”
“Net als alle gestes, klein of groot, van de spelers. Zo was Alexander Maes een van de favoriete spelers van Marc en die jongen gaf na het seizoen zijn wedstrijdshirtje aan ons. Na de kampioenenmatch op Dessel kwamen Messoudi en Losada ook meteen naar ons. De korte knuffels van die gasten straalden zoveel respect uit. Dan voél je Marc echt. Dat respect, die warmte… Het wil voor ons zeggen dat hij ook bij de spelers een speciale indruk heeft nagelaten.”
Steun bij elkaar
“Promotie naar eerste klasse zou de kers op de taart zijn”, vindt Martha. Smeddy treedt haar bij: “Terugkeren naar eerste klasse, dat was de ultieme droom van Marc. (stil) Maar dat hij er niet meer is, blijft een litteken voor de rest van ons leven. Een kind verliezen… Dat is niet de normale volgorde. Het heeft ons mentaal en fysiek op slag enkele jaren ouder gemaakt.” “Gelukkig kunnen Martha, Jess en ik op elkaar rekenen op de allerzwaarste momenten. Jess is onze steun en toeverlaat, samen met haar houden we de zaken van onze zoon draaiende en houden we elkaar recht. Ook de ouders van Jess hebben daar een groot aandeel in. Maar ons Jess is een echt vechterke, iemand die je niet zomaar opzijzet. Marc zou heel fier op haar zijn.” “Sinds het overlijden van Marc zijn we al enkele keren zwaar teleurgesteld geweest in bepaalde mensen, mensen die Marc een vriend noemen maar hem verloochenen en ons daar erg veel pijn mee doen. Gelukkig kunnen we altijd terugvallen op de steun van zijn rechterhand Gert Mentens, enkele trouwe medewerkers en de échte vrienden van Marc. We hoeven ze hier niet bij naam te noemen. De mensen die er altijd voor ons zijn en ons mee ondersteunen, weten dat het over hen gaat. Samen zorgen we ervoor dat het levenswerk van Marc niet verloren gaat. En daar zijn we hen allen dankbaar voor.”