Waarom Netflix stilaan een videotheek lijkt

en slechte score bij het testpubliek, te moeilijk of gewoonweg te slecht voor de bioscoop? Vroeger vonden die films een tweede leven op een VHScassette in uw videotheek. Nu belanden ze zonder veel fanfare op Netflix. Daar went u best aan: Netflix is van plan om dit jaar 80 eigen films toe te voegen.

Annihilation, vanaf vandaag te streamen

b op Netflix, blijkt een fantastische film. Een adembenemende, complexe thriller in een dystopische wereld, een kijkervaring die u omver zal blazen. Waarom Annihilation buiten NoordAmerika en China dan toch op Netflix belandde, en niet in de bioscoop? Door een meningsverschil. Filmstudio Paramount vond de film met Nathalie Portman te intellectueel en eiste aanpassingen: aan de personages en aan het einde. Regisseur Alex Garland weigerde, net als producer Scott Rudin. Resultaat:

Annihilation werd versluisd naar Netflix.

De film is slachtoffer van een bioscoopmarkt die sinds een jaar of twee gedomineerd wordt door franchises met gigabudgetten, zoals Marvel of Star Wars. De tijd dat een film rond één ster nog kon scoren, lijkt ook voorbij: Tom Cruise had met The Mummy vorig jaar een zeldzame flop, en zelfs Dwayne ‘The Rock’ Johnson bleek na Baywatch ineens niet zo onverwoestbaar.

Een ‘moeilijke’ film met Natalie Portman op een ‘middelmatig’ budget van 55 miljoen: dat krijgt een filmstudio blijkbaar niet meer gesleten aan het slinkende filmpubliek. Dankzij het gemak van streamingdiensten zijn mensen niet meer zo snel naar de bioscoop te lokken. En dus stapt Paramount naar de aanstoker van het kwaad: Netflix. Een verstandshuwelijk: Paramount kan de kosten recupereren, Netflix is altijd op zoek naar films om op de menukaart te zetten. Zoals The Cloverfield Paradox: na één reclamespotje tijdens de Super Bowl werd de film online gesmeten. Dat hij door critici werd afgemaakt – en dus ook zou floppen in de cinema – deerde niet meer: Netflix lokte door de buzz heel wat nieuwsgierige kijkers, de filmstudio had haar investering van 50 miljoen dollar terugverdiend.

Tachtig films in 2018

In 2018 liefst 80 films uitbrengen: dat was de missie die Netflix-CEO Ted Sarandos vooropstelde. Om hun catalogus aan te dikken en om zich te wapenen tegen het streamingplatform dat Disney – dat zowel de Star Wars- als Marvel-films in handen heeft – volgend jaar lanceert. Daarvoor kan het platform putten uit een totaalbudget van 8 miljard dollar. Klinkt indrukwekkend, maar wie het rekensommetje maakt, ziet al snel dat je er geen 80 blockbusters van 200 miljoen mee kan draaien.

De meeste duiten gaan naar prestigeseries of grote namen als Scorsese, wiens misdaadepos The Irishman in 2019 op Netflix verschijnt. De rest wordt opgevuld met ‘moeilijke’ projecten die de bioscoop niet halen, of genrefilms die enkel een specifiek publiek aanboren. Het effect laat zich raden: doordat Netflix geen kwaliteitsmeter hanteert, begint het hoofdmenu steeds meer op het schap van wijlen uw videotheek te lijken. En dat zou de streamingdienst wel eens zuur kunnen opbreken.

Op korte termijn loont het echter. Neem nu Bright (prijskaartje: 90 miljoen dollar): de flauwe actiefilm met Will Smith als agent in een LA bevolkt door Orcs werd matig onthaald door de pers, maar volgens Netflix klikten zo’n 11 miljoen mensen in de eerste drie dagen de miskleun aan. Will Smith is nu eenmaal een naam die doet klikken. En valt het tegen, dan klik je toch gewoon weg?

Een andere genrefilm, A Christmas

Prince – zeemzoete koek over een meisje dat trouwt met een knappe prins – werd net voor de kerstdagen een onverwachte hype én guilty pleasure bij (vrouwelijke) kijkers. En al maakt Netflix geen kijkcijfers bekend: aan die keuzes is te merken dat ook die titels van levensbelang zijn voor het platform.