Dure stad aan de stroom

Gemiddeld kost een huis op het Zuid bijna een miljoen euro. Dat zal dan wel, dat de jonge gezinnetjes niet staan aan te schuiven om zich daar te vestigen. Ga je het lijstje af, dan wordt het niet snel beter. Na de binnenstad, Wilrijk en Berchem schommelt het gemiddelde nog altijd rond een half miljoen euro. Of je nu een ouder of een jonger gezin bent, of alleenstaande of bejaard of wie of wat ook, dat blijft een smak geld. Veel is hier niet aan te doen. Duurder vastgoed is een wetmatigheid in steden met enige allure. De bekende professor economie Paul De Grauwe, na zijn carrière aan de KU Leuven aangesteld aan de prestigieuze London School of Economics, vertelde in een interview dat hij zijn “pietluttige flatje” in Londen heeft gelaten voor wat het is om voor een derde van de prijs een huis aan zee te huren in Folkestone, op een uurtje rijden van Londen. Wie jong is en in hartje Parijs wil wonen, kan dat alleen door een bescheiden appartement Friends-gewijs te delen met enkele lotgenoten. Antwerpen gaat al een eind die richting uit. Wat doe je dan als je trouwt of samenwoont en er komen kotertjes? De stad uit, natuurlijk, naar omliggende gemeenten of districten, waar de prijzen veel lager liggen, of nog wat verder weg, waar er nog meer ruimte is en meer huizen met tuinen. Geen stadsbestuur ter wereld kan daar iets aan veranderen. De beweging van jonge gezinnen naar betaalbare ruimte hoort erbij. Maar jonge gezinnen, met tweeverdieners en dartele spruiten, zijn belangrijk voor een stad. Ze stijven de stadskas en zorgen voor een prettige ambiance en een goed sociologisch evenwicht. Wie in de stad werkt en woont, draagt niet bij aan de files. Hoe kun je de schade beperken en de onvermijdelijke stadsvlucht tegengaan? Voldoende scholen en kinderopvang zijn bij de eerste voorwaarden. Dat is het makkelijke gedeelte. Vanaf dan wordt het lastiger. Jonge gezinnen willen ruimte en groen voor hun kinderen, maar ook voldoende parkeergelegenheid, om niet elke avond blokjes rond te moeten rijden tot ze een plek vinden. Vanuit de omliggende districten willen ze graag vlot op het werk geraken en weer thuis. Ze willen in veilige en propere wijken wonen. Misschien voelen ze er weinig voor om tussen mensen uit een andere cultuur te wonen in wat dan ook meestal de armere buurten zijn. Begin zo’n puzzel maar eens te leggen. Stadsgeografen van de KU Leuven en de VUB menen dat je de stad en de randgemeenten moet laten opgaan in één stadsgewest dat vervolgens een overal gelijke, solidaire belasting int, waardoor de lasten en lusten op een billijker wijze verdeeld zouden worden. Maar geen enkele burgemeester, ook die van Antwerpen niet, is daarvoor vragende partij en de fiscale verschillen zijn ook gering. Eén op de vijf jonge gezinnen trekt trouwens verder weg dan de randgemeenten en een stadsgewest dat tot voorbij Brasschaat of Kontich reikt, is zeker nog niet voor morgen. Blijft over: nijver blijven timmeren aan doelen die iets meer binnen bereik liggen, zoals een zeker aanbod van betaalbare woningen, een vlotte mobiliteit en een aangenaam en gezond leefklimaat… Geef toe, dat is al niet gering als uitdaging.

Dirk Hendrikx Redacteur brieven@gva.be @DirkHendrikx