Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Lara Croft is niet meer wat ze geweest is
Reboot heeft ondanks minder lange douchescènes te weinig om het lijf
Tomb Raider
Van: Roar Uthaug Met: Alicia Vikander, Dominic West, Walton Goggins, Daniel Wu 118 min.
Alicia Vikander treedt in de voetsporen van Angelina Jolie als Lara Croft, heldin van Tomb Raider. Al wordt ze gelukkig minder als seksobject geportretteerd dan Jolie destijds. Toch maakt deze reboot enkele oude fouten opnieuw: een game is nog geen film.
De voorbije jaren draait Hollywood met de regelmaat van de klok succesvolle videogames om tot films. Het is een vorm van risicobeperking: de studio’s rekenen erop dat de gamers sowieso naar de films gaan. Je hebt een ingebouwd publiek, zonder dat je moet uitleggen waar je film over gaat. Een nieuwe verfilming van Tomb Raider lijkt dan ook een no-brainer. Dat is niet alleen een razend succesvolle gamereeks, het is er ook een die het brede, niet-gamende publiek kent. En vooral: de game heeft al bewezen dat hij ook de bioscoopkassa doet rinkelen. In 2001 katapulteerde de eerste verfilming Angelina Jolie tot in het pantheon van de supersterren en de slaapkamers van tienerjongens.
Dat verfilmde videogames geen kassucces garanderen, bleek twee jaar later met de sequel, waarna de filmreeks in de ijskast verdween. Ondertussen vonden de games een nieuw publiek: de serie werd weer van nul opgestart in 2013 met een game die in 48 uur een miljoen exemplaren verkocht. De nieuwe film is daar dan ook sterk op gebaseerd: gamers zullen hele scènes herkennen.
Geen seksbom
Voor de nieuwe Lara Croft was een nieuwe hoofdrolspeelster nodig: Alicia Vikander. Net als Jolie destijds is ook zij een gewaardeerde actrice met een Oscar op de kast, voor haar bijrol in The Danish Girl. Ze torst veel minder het imago van seksbom als Jolie destijds, maar dat vormde allesbehalve een handicap voor de huidige filmmakers.
Dat heeft alles te maken met veranderende tijden. Lara Croft was, zeker in de gamewereld, een zeldzame vrouwelijke actieheld. Maar het was altijd een dubbelzinnige bevrijding: ze werd van bij de eerste games als lustobject opgevoerd. De films met Angelina Jolie bevestigden dat beeld.
Dat is er intussen uit: je kan anno 2018 ook games en films verkopen met heldinnen zonder hen te erotiseren. In de cinema werd de weg geplaveid door young adult-films als The
Hunger Games en Divergent. Ook in de gamereeks ziet de heldhaftige archeologe er niet langer uit als de natte droom van de bleke game-nerd. Lara Croft is niet meer de Lara Croft van de absurde vrouwelijke vormen, met meloenen van tieten, onbestaande lendenen en een broekje die naam niet waard. Wat dus ook niet langer hoefde, is een kleine minuut staan douchen met de mond open en zwaaiend met de haren alsof het een opwarmertje uit een softerotische film betreft, zoals in 2001.
Indiana Jones
We leren de nieuwe Lara Croft kennen als een taaie meid in Londen, waar ze kickbokst en de jongens een lesje leert in fietsen tegen de richting. Die scènes staan mijlenver af van het universum van Tomb Raider, maar het zijn gek genoeg de momenten waarop de film op zijn sterkst is. Het is alsof hier de Noorse regisseur Roar Uthaug wel nog plezier aan beleefde. Of is dat omdat film, in tegenstelling tot games, het net moet hebben van verhaal en dialoog? Er zit vaart in, maar ook emotie: hier drijft de film op het verlangen van een meisje om zich te bewijzen. Niemand gaat daarvoor naar Tomb Raider kijken: Lara Croft moet op avontuur. Ze reist haar verdwenen, dood gewaande vader achterna naar een eiland nabij Japan. Daar was haar vader op zoek naar het graf van de mythische koningin Himiko. De games en films over de avontuurlijke archeologe hebben altijd al de mosterd gehaald bij Indiana Jones, maar de film heeft niets van het plezier van
Raiders of the Lost Ark. Wat Spielberg wel wist, en Hollywood niet meer, is dat actie je totaal onbewogen laat zonder een goed verhaal. Daarin zijn films heel andere beestjes dan games.
China kijkt mee
Onderweg passeert Lara Croft langs Hongkong, waar ze hulp krijgt van de knappe zeeman Lu Ren, die opvallend genoeg wel enig bloot toont. Hij wordt gespeeld door de Chinese steracteur Daniel Wu. Bij Hollywoodstudio’s MGM en Warner Bros wisten ze donders goed dat gameverfilmingen het vooral moeten hebben van het Chinese publiek. Ze leerden dat lesje bij Warcraft, dat flopte in de VS, maar dankzij China de succesvolste gameverfilming ooit werd. Een van de hoofdrolspelers in Warcraft: Daniel Wu. Samen met Lu Ren bereikt Croft het eiland, waar ze in handen vallen van een schimmige, paramilitaire organisatie die de krachten van Himiko voor duistere doelen wil gebruiken. De plot rent door van hint naar hint, net zoals wanneer je zelf de game zou spelen, maar dan met iets minder interactie. Even lijkt het alsof het tot een emotionele ontmoeting tussen vader en dochter komt. Helaas: emoties hebben geen plaats in dit soort films. Dat is bizar voor een film die opzichtig een hele filmreeks wil starten. Als je zo weinig om je heldin geeft, waarom zou je haar dan nog twee of zelfs drie films volgen? Dat liep al mis bij de films met Jolie, en zou nu wel eens opnieuw bij Vikander kunnen gebeuren. Misschien moet Hollywood wat minder gamen en wat meer aan zijn scenario’s werken.