Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Flikken zonder karakter
Meneer Van Gestel, de man die ons leerde lezen en schrijven in het eerste studiejaar van het Sint-Jan Berchmanscollege in de Jodenstraat, kon de gemiddelde 6-jarige behoorlijk veel schrik aanjagen. ‘God ziet alles, maar de meester ziet nog veel meer’, verkondigde hij altijd wanneer het achter zijn rug wat rumoerig werd in de klas, terwijl hij op het bord zijn schoonschrift krulde. Hij deed dat zonder een batterij monitors voor zijn neus en zonder zelfs maar een verborgen camera die haarscherp kon registreren hoeveel keutels van welke grootte de bengel op de achterste rij tegen de kapstokken uit zijn neusgat viste. De Man
van Zes Miljoen met zijn bionisch oog, toen bijzonder populair op tv, was maar een armtierige prutser vergeleken met onze meester. Dat wisten we wel zeker.
Helaas voor de Antwerpse politie geniet meneer Van Gestel ondertussen van een welverdiende rust en dus moet ze zich behelpen met technologie om álles te zien. En hoe verbazend efficiënt die is, mogen we elke week bewonderen in de docureeks Politie 24/7 op één. Vanuit de telecommandokamer op de Oudaan hebben ze iedereen die nog maar een scheve blik op een geparkeerde fiets werpt direct in de mot. Knap werk! Maar mijn gedachten gaan vaak naar de vrienden en de familieleden van de agenten die daar vanop afstand onze stad bewaken. “Zeg Jeanine, had je niet gezegd dat je naar je zuster ging? Wie was dan die vent met wie je uit de Hilton kwam gestrompeld?” “Ha de Frans, precies een tof feestje, gisteren in de Schippersstraat?”
Dergelijke scènes krijgen we helaas niet te zien in Politie 24/7. Nochtans maakte bijna twintig jaar geleden die couleur locale van Het Leven zoals het Is: Politie een onvergetelijk tvprogramma. Een maat van mij speelt op eenvoudig verzoek nog volledige scènes uit die reeks na: “Sebiet ne kopper oep aave freiter, lulzeiker. Ik zal da briefke is oep aaven bek plakken.”
Antwerpse flikken waren in die reeks échte mensen van vlees en bloed met hun grote en kleine kanten. Dat zijn ze nu nog, maar dat mogen ze blijkbaar niet meer tonen van hun oversten. Net als meneer Van Gestel zien ze alles, maar zelf laten ze niks meer zien. In dit vervolg is er geen ruimte meer voor peper en zout, en de hilariteit is al helemaal spoorloos. Politie 24/7 portretteert de agenten als feilloze, in ambtelijke volzinnen pratende welzijnswerkers, zonder eigen persoonlijkheid. De reeks zal later perfect dienen als didactisch materiaal op de politieschool, maar als tv-programma voor een groot publiek komt het nog niet tot aan de heupholster van de legendarische voorganger.