Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Ouders van kind met down zetten tattoo met drie pijltjes
Ouders van kind met down uit heel Vlaanderen laten zich zondag tatoeëren in Antwerpen
Naar aanleiding van Wereld Downsyndroomdag op 21 maart, kunnen ouders van een kind met het syndroom van Down uit heel Vlaanderen zondag bij Glorybound Tattoo in de Antwerpse Wolstraat een speciale ‘Lucky Few’-tattoo laten zetten. Honderden ouders ter wereld deden al hetzelfde.
Het lijkt wel het logo van Citroën, maar dan met een pijltje extra. De Lucky Few-tatoeage zijn drie onopvallende pijltjes die het chromosoom 21 symboliseren. Bij personen met het downsyndroom komt dat chromosoom 21 in drievoud voor, in plaats van in tweevoud. Daarom ook dat de Wereld Downsyndroomdag op 21 maart wordt gevierd.
Babs De Wacker en haar man Hans De Mondt uit Schilde zijn de trotse ouders van Maxim (9), de jongen die in 2016 na een verontwaardigde open brief van de ouders op Facebook de kranten haalde omdat hij niet meer welkom was in zijn school Sint-Ludgardis in Schoten. Intussen volgt hij les in Campus Kajee in Schoten. “We waren aan het brainstormen om iets te doen om 21 maart in de kijker te zetten”, vertelt Babs, die actief is bij Downsyndroom Vlaanderen. “Die Lucky Few-tattoos komen overgewaaid uit de Verenigde Staten. Ik plaatste een oproep op onze website en er reageerden meteen dertig geïnteresseerden. Tattooshop Glorybound Tattoo in hartje Antwerpen steunt het initiatief.”
Ook Babs en Hans gaan een tattoo laten zetten. “Onze eerste. Het valt op dat dat bij veel ouders het geval is. De Lucky Few is vrij disstelde creet. Het kan op de onderarm, op de hand, het been: maakt niet uit.”
Heisa rond NIPT-test
Het voorbije jaar was er veel te doen rond de NIPT-test (niet-invasieve screeningtest) voor het opsporen van trisomie 21 (syndroom van Down), trisomie 18 (syndroom van Edwards) en trisomie 13 (syndroom van Patau). Die test werd voorgesteld als een middel dat moest verhinderen dat er nog kinderen met down worden geboren, omdat ze de maatschappij veel geld zouden kosten. Vooral die voorstelling heeft veel ouders gekwetst. “Wij zijn niet tegen die test, maar stel het downsyndroom niet a priori als iets heel ergs voor, laat de mensen kennismaken met personen met down zodat toekomstige ouders zelf die beslissing kunnen maken.”
Het is niet de bedoeling dat de Lucky Few-tattoo een hype wordt zoals de Ice Bucket Challenge die aandacht vroeg voor de ziekte ALS en ook uit Amerika kwam overwaaien. “Nee, het is echt wel de bedoeling dat het alleen voor de ouders of familieleden is.”
Wie zondagnamiddag zeker naar Glorybound Tattoo in Antwerpen afzakt, is Sandra Van Trappen uit Nederename bij Oudenaarde. Ze heeft twee dochtertjes, Olivia en baby Anaïs. Olivia (2) heeft het downsyndroom. “Mijn man komt niet mee. Hij vond die drie pijltjes niet zo mooi, hij zou eerder iets figuratiefs laten tatoeëren om onze kinderen te eren, terwijl ik juist van dat abstracte houd. Het is ook iets dat de verbondenheid tussen de ouders benadrukt. Daarom vind ik het waardevol dat we dit zondag allemaal samen in dezelfde tattooshop laten doen. Waarschijnlijk ga ik er later nog wel iets extra laten bijtatoeëren voor Anaïs, want ik wil dan wel een tattoo voor mijn twee meisjes.”
Handboog
Sandra en haar man wisten tijdens de zwangerschap dat Olivia een chromosoompje 21 te veel had. “Op de echo zag de gynaecoloog een verdikte nekplooi. Dat hoefde niet per se iets te betekenen, maar samen met mijn bloedwaarden had ik
daarmee een verhoogde kans op een kind met down. Een latere vruchtwaterpunctie bevestigde dat vermoeden. Mijn gynaecoloog sprak vrij negatief over kinderen met het downsyndroom. We zijn dan richting Gent gegaan om onze zwangerschap daar voort te laten opvolgen door een andere, onpartijdige gynaecoloog. Onze omgeving reageerde voorzichtig, want ze kenden ons standpunt. Wij zouden dit kindje toch houden. We merkten dat de mensen vaak geen kennis hadden over het downsyndroom. Hooguit kenden ze iemand uit de verre familie en dat waren niet de meest positieve verhalen. Dat was een andere tijd natuurlijk. Een tijd waarin een hartafwijking betekende dat de persoon in kwestie niet lang zou leven. Ons kindje had een hartafwijking en ook dat wisten we al tijdens de zwangerschap. Artsen vertelden ons dat dit geopereerd zou worden en dat het geen grote afwijking was. Dat ons gerust.”
Sandra vindt de symboliek achter de drie pijltjes mooi. “De pijltjes tonen aan hoe hoog je kan vliegen, als een pijl uit een boog. Een pijl in een handboog trek je eerst terug alvorens hij losgelaten wordt en dan hoger gaat vliegen. Eerst krijgen we als ouder het slechte nieuws te verwerken, maar eens onze kinderen ondersteuning krijgen, merken we dat ze tot heel wat in staat zijn en dat ze al onze verwachtingen overtreffen.”
‘Down the Road’
Olivia is intussen geopereerd aan haar hartje en gaat sinds kort naar de kleuterschool. Ze is niet vaker ziek dan de gemiddelde kleuter. “Ik ken geen enkele ouder die niet trots is op zijn kind met het downsyndroom.”
Al is Sandra ook realistisch. “Tytgat Chocolat was een mooie fictiereeks, maar echt wel een fictiereeks, want er zijn weinig personen met down die in een beschermde werkplaats werken, laat staan hun lief achterna reizen. Dan is Down the Road waarin Dieter Coppens op roadtrip gaat met zes personen met down realistischer, al laat hij ook wel alleen heel sterke personen met down zien. Ik ben al lang blij dat er zulke programma’s gemaakt worden, in plaats van altijd op het negatieve te focussen”, zegt Sandra.
Het is de bedoeling dat op 21 maart ook zo veel mogelijk mensen twee verschillende sokken dragen als steun aan alle personen met down.