“Nog maar één keer eerder gebeurd”

Zonder een spoedarts met gewetenswroeging en wetsdokters die elkaar tackelden, had advocaat-generaal Stéphane Lempereur Bouchra Farih tientallen jaren achter tralies proberen te krijgen. “Dit is hoogst uitzonderlijk”, zeggen Philip Traest en Joachim Meese, professoren strafrecht aan de Universiteit Gent en de Universiteit Antwerpen. Zij kennen geen assisenzaken in ons land waar een advocaat-generaal tijdens het proces het geweer van schouder verandert. Een ervaren collega van Lempereur, intussen zelf voorzitter van een hof van assisen, kent er één: de zaak-Olav Herreman. Volgens het gerecht was hij de moordenaar van de 17-jarige Joke Van Steen. En bij de start van zijn assisenproces in 2010 klaar voor een enkeltje richting de gevangenis. Niemand leek daaraan te twijfelen, tot de advocaatgeneraal tijdens de stoet aan getuigenissen plots ook aan het twijfelen sloeg. En finaal zelf ook de vrijspraak vroeg. Ook Bouchra Farih was bijna veroordeeld tot een jarenlange celstraf. Vrijspraak of dertig jaar cel, het lijkt in het geval van Bouchra te zijn neergekomen op het onrustig slapen van een spoedarts en een advocaat-generaal die finaal het licht ziet. Wat als spoedarts Gerlant Van Berlaer niet had aangedrongen op een tweede getuigenis? Het geeft sterk de indruk dat je lot als beklaagde soms aan een zijden draadje hangt.