Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb zelf schoenmaat 36 en moet dus naar de kinderafdeling”
Bruno Van Noten is al veertig jaar zelfstandig schoenmaker
De winkel van Bruno Van Noten ziet eruit als een gewone schoenmakerij, met op de toonbank veters in alle kleuren en lengtes, een collectie sleutelhangers en schoensmeer, en achteraan in de zaak robuuste machines waarvan alleen de schoenmaker zelf weet waarvoor ze dienen. “Loop maar door”, zegt hij. Ineens lijk ik Gulliver die ten prooi is gevallen aan de Lilliputters. De vloer achter de toonbank is een halve meter opgehoogd, waardoor alles wel erg laag staat. “Dat heb ik laten doen”, zegt Van Noten met een brede glimlach. “Het werkt handiger omdat ik maar 1,40 meter groot ben.”
Bruno Van Noten werd geboren in Massenhoven (Zandhoven), als derde in een gezin van vier. “Ik heb twee broers en een zus, die jonger is. Ik ben de enige dwerg in de familie. Nu ja, mijn dochter heeft het ook.” Toen Bruno twee maanden oud was, is het gezin verhuisd naar Boechout. “Mijn vader werkte bij Agfa-Gevaert. Ik wist dat ik een nonkel had die schoenmaker is geweest. Daarom heb ik dat vak gekozen toen ik 12 jaar was en naar het VTI in Lier ging. Het was dat of horlogemaker. Hoewel het niet verplicht was, heb ik gestudeerd tot ik 18 jaar was. Daarna ben ik gaan werken in schoenenfabriek Vandeputte, waar veiligheidsschoenen werden gemaakt. Ik verdiende 105 frank
(2,60 euro, red.) per uur.”
Wandelstokken oplappen
Na een halfjaar in loondienst, begon Van Noten als zelfstandig schoenmaker in de garage van zijn ouders. “Ik maakte reclame met briefjes die ik in de bussen ging steken. En dat lukte. Daarna heb ik hier een winkel geopend, die ik nu nog steeds heb. Ik doe voornamelijk herstellingen. Niet alleen van schoenen, maar ook van handtassen. Omdat ik graag aan mijn stikmachine zit, zet ik ook ritssluitingen in jassen. En ik doe oplapwerk aan paardentuig en van wandelstokken. Met twee maneges en vier rusthuizen in de buurt, is dat erbij gekomen, net als het bijmaken van sleutels en het drukken van nummerplaten. De klanten verwachten dat.”
In de harmonie, waar Van Noten klarinet en saxofoon speelt, leerde hij zijn vrouw Griet kennen, die ook saxofoon speelt. “Zij heeft een normale lengte”, zegt hij lachend. “We hebben elkaar leren kennen zoals andere mensen dat ook doen. Gewoon, dus.”
De twee kregen een dochter, Joyce, die dan wel heel klein is van gestalte, maar groots is in de dingen die ze doet. Zo werd ze een paar keer verkozen tot sportlaureaat van de gemeente Boechout omdat ze G-zwemkampioen was. Tegenwoordig werkt ze als verantwoordelijke voor de vrijwilligers van Katrinahome in Mortsel en Hoboken, een vzw die volwassenen met een verstandelijke handicap ondersteunt. Ze geeft ook zwemles aan kinderen.
“Omdat Joyce twee verschillende voeten heeft, een grote en een kleine, heb ik even getwijfeld of ik ook schoenen zou beginnen maken, want die kennis had ik op school geleerd. Maar daar ben ik op teruggekomen, te ingewikkeld.”
Mode interesseert de schoenmaker niet. “Dat komt en dat gaat”, zegt hij. “Vooral bij vrouwen: grote hieltjes en kleine hieltjes, plateauzolen, sandalen: dat komt allemaal terug. Mij interesseert het niet. Ik moet zelf tussen de kinderschoenen kiezen, want ik heb maat 36, wat klein is voor een man.”
In zijn vrije tijd schuimt Van Noten verzamelbeurzen en rommelmarkten af, op zoek naar champagnecapsules en … Smurfen. Van de capsules heeft hij er 12.000, allemaal netjes in mappen. Zijn verzameling Smurfen heeft een eigen kamer in huis. “Da’s uit de hand gelopen”, zegt hij bijna beschaamd. “Ik nam mijn dochter vroeger mee naar rommelmarkten en omdat het de tijd van de Smurfen was, zijn we daarnaar op zoek gegaan. Op de duur ging mijn dochter niet meer mee, maar ik bleef zoeken. Ik ben ook lid van de Smurfenclub.”
Ondertussen is al een viertal klanten binnengestapt met kapot schoeisel. Bruno neemt ze allemaal met een brede glimlach aan en geeft de klanten in ruil een soort van tombolalootje. “Zij een lootje, ik een lootje. De problemen beginnen pas als hier een man staat met het lootje van zijn vrouw en niet weet om welke schoenen het gaat. ‘Kies maar’, zeg ik dan. Of als mensen hun lootje kwijt zijn.”
Gezocht: overnemer
uitzonderlijk
Joyce Van Noten (29):
“Mijn vader is al veertig jaar schoenmaker. Een mooi moment om hem in de bloemetjes te zetten.”
Niet alle klanten zijn even vriendelijk. “Er zitten
ambetanterikken tussen. Het is door hen dat ik een buitenverblijf heb in Overmere-Donk (Berlare,
red.), in de palingstreek. Er waren er die op zondag aan de bel hingen omdat ze de schoenen van hun vrouw waren vergeten te komen halen en ze net naar een trouwfeest moest, of de bottinnen van hun zoon die op Chirokamp vertrok. Daarom hebben we dat buitenverblijf gekocht. Ik ben daar graag. Mijn vrouw ook, maar die gaat ook graag op reis. Momenteel zit ze met mijn dochter in Spanje, bij vrienden. Dat doet ze elk jaar. Ik ga nooit mee.”
Bruno is ondertussen 60 jaar en heeft nog altijd geen overnemer voor zijn schoenmakerij. Hij gaat nog een paar jaar door met zijn schoenmakerij, maar zou het toch leuk vinden mocht iemand de zaak willen overnemen. “En ze ligt niet in het centrum, hier passeert toch veel verkeer. Als er op de E313 in Massenhoven iets gebeurt, staan ze hier aan te schuiven voor mijn deur.”
Schoenmakerij Bruno Van Noten, Gillegomstraat 75 in Boechout, 03.455.14.82