“Frank was een moederskindje. Maar toen hij naar Cofidis ging, was ik hem kwijt”

Mama Chantal Vandenbroucke doet in boek voor het eerst haar verhaal

In Hostellerie de la Place in Ploegsteert stelde uitgeverij Kannibaal gisteren ‘VDB - De Biografie’ voor, een nieuw boek over Frank Vandenbroucke. Een leven op te groot verzet, neergeschreven in 297 pagina’s. Mama Chantal Vanruymbeke doet voor het eerst uitgebreid haar verhaal. “We hadden ons werk met Frank, maar nooit was hij gemeen. Jamais, jamais, jamais.”

voorstelling van

kon nergens anders plaatsvinden dan in Hostellerie De La Place in Ploegsteert, maar dat had veel voeten in de aarde. De zaak ging onlangs failliet en advocaten moesten het pand vrijgeven.

“Gelukkig hebben ze dat ook gedaan”, zegt moeder Chantal. “Ik had nooit gewild dat de presentatie ergens anders doorging. Mijn hart ligt hier. In de Hostellerie hangt de geest van Frank. Officieel heet het Grand Café de la Place. Maar in Ploegsteert zegt iedereen gewoon

De

J’aime ça.”

VDB

zong

- De

Chez

Ploegsteert,

Biografie

VDB.

Wannes Cappelle op het podium zijn hit voor de gelegenheid vertaald naar het Frans. Chantal legt uit waarom de tekst het leven van haar zoon zo goed verwoordt. gereden door een rally-auto. Hij had zijn dijbeen gebroken, maar pas in het ziekenhuis begon hij te huilen. De verpleegster wilde zijn koersbroek kapot knippen. Ik heb haar net op tijd tegengehouden.”

“School interesseerde Frank niet. Hij was nochtans superintelligent. Hij studeerde nooit en was er altijd door. Als de lerares vroeg waarom hij niet harder werkte, antwoordde hij:

Niet nodig, ik word wielrenner, mevrouw.” wilde liever niet met zijn oom gaan samenwerken. Hij is heel jong prof geworden. Frank was pas negentien en een paar dagen oud toen hij zijn eerste profcontract ondertekende. Te vroeg? Daar stonden wij helemaal niet bij stil.”

dat ik niet kende.

Maman, we zijn goed aangekomen. Als je mij wil bereiken, bel dan op dit nummer. Frank, ik ga je niet lastigvallen op reis.

Maman, jij valt me nooit

lastig.

(lacht)

echt, mama?

VDB

(lacht)

Ik zei:

oui,

Hij

antwoordde:

Op dat moment was onze relatie helemaal hersteld. Ik had het gevoel dat hij op dat moment goed in zijn vel zat.”

“Het telefoontje om te melden dat hij overleden was, kreeg ik ook hier in de Hostellerie. Ik dacht dat het een grap was. Dat had hij mij vroeger eens gelapt. Toen hij een avond uitging, belde een vriend.

Mama Chantal

Chantal, Frank ligt onder tafel. Ik kan hem niet wakker krijgen.

Ik was in alle staten, tot Frank zelf belde:

Ik dacht dat het telefoontje uit Senegal ook zoiets was. Het duurde lang voor ik begreep dat hij echt overleden was.”

“Het doet me plezier dat er nog altijd zoveel aandacht is voor Frank. Nu met het boek, en er komt ook nog een documentaire later. Natuurlijk is het ook een confrontatie met de moeilijke momenten. Maar dat moeten we niet verbloemen, die zijn er ook geweest. Het boek is prachtig: die mooie foto op de cover, in gouden letters… Het straalt klasse uit, precies zoals Frank.”

Geloofde je dat nu