Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik ben woest op u geweest, maar vandaag niet meer”
Weduwe slachtoffer treinbotsing vergeeft bestuurder
Ze stond gisteren voor het eerst oog in oog met de treinbestuurder die acht jaar geleden in Buizingen een rood licht genegeerd zou hebben en zo mee de dood van haar man veroorzaakte. Anneke (43), weduwe van Philippe Vanden Eynde, stevende recht op hem af. Niet om hem de mantel uit te vegen. Wel om te zeggen dat ze hem vergeeft.
Treinbestuurder Robin Vanden Bemde (39) was er niet gerust in. In de raadkamer werd hij gisteren voor het eerst geconfronteerd met de slachtoffers en nabestaanden van de treinramp waarbij 19 mensen stierven en 162 anderen gewond raakten. Een dertigtal was aanwezig. Onder wie Anneke, weduwe van Hallenaar Philippe Vanden Eynde. “In het begin was hij de moordenaar van mijn man”, vertelt de moeder van twee kinderen, intussen 19 en 16. “Hoe kan het anders? Je hoort dat verschrikkelijke nieuws, je wordt overmand door verdriet. Je hoort slechts één kant van het verhaal: die treinbestuurder is door het rood gereden. Hij is de schuldige.”
Eindelijk antwoorden
De tijd zal de wonde van het verlies nooit kunnen helen. Maar na acht lange jaren heeft Anneke een beter zicht gekregen op het verloop van het drama. Toegang krijgen tot het gerechtelijk dossier heeft haar antwoorden bezorgd op prangende vragen. “Philippe kwam door de botsing op de rails terecht, hij verloor een been. Ik wou weten of hij geleden had. Neen dus, dat heeft het onderzoek mij geleerd. Het gaf een soort van opluchting.” Inzage in het onderzoek veranderde ook Annekes kijk op de rol van Robin Vanden Bemde, de bestuurder van de stoptrein van Leuven naar ’s-Gravenbrakel die zich in Buizingen in de IC-trein Quiévrain-Luik boorde. “Indien hij een fout begaan heeft, dan was dat zeker niet met opzet. Ik kan het hem nu vergeven en ben blij dat ik hem dat eindelijk zelf heb kunnen zeggen: Ik ben woest op u geweest, maar vandaag niet meer.”
Menselijke fouten
“Mocht ik hem kort na de ramp ontmoet hebben, ik zou hem waarschijnlijk te lijf zijn gegaan. Het verdriet en de woede waren toen te groot. Nu besef ik dat die treinbestuurder ook maar een mens is die fouten kan maken. Hij heeft mij beschreven hoe hij elke dag worstelt met het schuldgevoel voor al die doden en gewonden. Hij denkt niet dat hij een fout heeft gemaakt, maar door alsmaar te horen dat het misschien toch anders gegaan is, begint hij soms zelf te twijfelen. Het knaagt aan hem. Hij vertelde me dat hij nog altijd bedreigingen krijgt. Mensen die zeggen dat hij beter zelf ook dood zou zijn.”
Nooit verontschuldigingen
Voor Anneke moeten de echte schuldigen bij de twee andere verdachten gezocht worden: de NMBS en Infrabel. “Wij hebben een financiële tegemoetkoming ontvangen, dat is waar. Maar voorts hebben wij van NMBS of Infrabel nooit enige bekommernis om ons lot gezien. Nooit een brief, nooit een sorry. Wij zijn Philippe al acht jaar kwijt, wij proberen ons leven weer op te bouwen. Maar sommige slachtoffers heb- ben zware en blijvende letsels. Ze moeten wachten op een uitspraak om de vergoedingen te ontvangen die hun financiële problemen moeten oplossen. Mochten alle treinen toen het noodremsysteem aan boord hebben gehad, dan had dat de eventuele fout van de bestuurder opgevangen en was er nooit sprake geweest van een botsing. Daar word ik wél nog altijd kwaad van.”
Anneke
Weduwe Philippe Vanden Eynde
‘‘Mocht ik de bestuurder kort na de ramp ontmoet hebben, dan zou ik hem waarschijnlijk te lijf zijn gegaan.’’