Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Greg verslijt amper een fiets”
“Greg is heel honkvast. Ik werk nu vijf jaar met hem bij BMC. Van de eerste dag tot vandaag is zijn positie nog altijd dezelfde. Hij rijdt nog altijd met hetzelfde type stuur en heeft nog altijd hetzelfde type zadel. Dat is Greg ten voeten uit. Ze mogen nog met zeven verschillende types van stuur bij hem aankloppen, hij zal niet veranderen. Omdat hij weet: Zo doe ik het van bij de amateurs, zo
wil ik het blijven doen. Hij vraagt ook niets bijzonders. In de kasseiklassiekers een dubbel stuurlint om de schokken wat op te vangen en dat is het. Dat duidt op vertrouwen. En dat er nog geen sleet op zit. Ik zie soms renners: ze worden 36 en dan beginnen ze plots te zoeken. Het zadel twee millimeter lager. Nee, toch een millimeter hoger. Om een dag later er nog eens een millimeter bij te doen en uiteindelijk weer bij hetzelfde uit te komen. Dat is altijd een slecht teken. Het is ook niet verstandig. Het zijn de jongens die het vaakst aan hun fiets zitten te schroeven, die het meest kans hebben dat er iets fout gaat.”
“Greg houdt van rituelen. Heeft hij een jaar eerder op woensdag verkend, dan zal hij dat ook dit jaar doen. Heeft hij vorig jaar die wielen getest met die banden, dan zal hij dat opnieuw zo doen. Greg komt zonder geheimen aan de start. Hij past zich aan, dat wel. Voor de kasseiklassiekers rijdt hij met dikkere bandjes met net wat minder druk dan bijvoorbeeld tijdens de Tour. Maar ook dan weet hij vooraf heel goed wat hij wil. Greg is niet de man die ’s ochtends nog snel zal roepen dat ik er nog 0,3 bar bij moet doen.”
“Waaraan ik merk dat ik met een goede renner te maken heb? Greg verslijt zijn fietsen amper. Even afkloppen, maar in die vijf jaar heb ik hem één keer uitgeschakeld gezien door een valpartij. In de Ronde van Vlaanderen van 2016 – en dat was nog niet eens zijn schuld. Dat zie je ook aan het materiaal. Greg is geen verslijter. Hij rijdt zelfs weinig lek. Dat is omdat hij altijd goed geplaatst is.”
“Deze dagen merk ik wel dat hij wat nerveuzer is. Dan kan hij plots mijn schuifmaat nemen en zelf de breedte van zijn bandjes meten. Hij weet dan al dat ik moet lachen. Maar het zegt iets: hij wil zijn materiaal al eens voelen. Ook typisch: de ochtend van de koers zal hij zijn snelspanner zelf een keer los- en weer vastmaken. Even checken. Dat is goed: dan is hij gerust en weet ik dat hij er klaar voor is.”