Wout van Aert tart alle wetten van de klassieke wielersport

Hoe zou Wout van Aert zich voelen twee dagen na zijn eerste Ronde van Vlaanderen? Fysiek gebroken? Zal wel meevallen, vermoed ik. Mentaal leeggezogen? Goh, ik denk eerder het tegengestelde. Oprecht verwonderd? Misschien is dat wel het juiste woord. Verwonderd over het feit dat hij bij zijn eerste deelname aan de Ronde al met een meedoet met de grote jongens. Negende plaats tussen, zoals hij zondagavond zelf vaststelde, alleen maar grote namen. Negende geworden door mee de finale te kleuren, niet door stoemelings in een gunstige positie te verzeilen. Elke lovende lijn in deze analyse heeft hij zelf verdiend.

Wout van Aert tart alle wetten van de klassieke wielersport. De Lillenaar begon in september aan een lang en (mentaal) slopend veldritseizoen. Uiteraard werden de trainingen aangepast aan de ambitie om ook een voorjaar op de weg te rijden. Maar waar Van Avermaet en co zachtjes aan uit hun winterslaap ontwaakten,

stoof Van Aert op 1 november de Koppenberg omhoog, in een vergeefse poging om te winnen. Wout van Aert kende sinds 1 september nauwelijks een rustperiode, incasseerde met dank aan Mathieu van der Poel meer klappen dan een potige bokser kan verdragen, schakelde van inspanningen van één uur over naar inspanningen van zes uur en meer. Wout van Aert zakte zondag naar Antwerpen af met zeven koersdagen in de benen. Van Aert reed geen Sanremo voor de kilometers en geen ParijsNice of Tirreno voor de conditieopbouw. Al wat renners horen te doen om top te zijn tegen de klassiekers, deed Wout van Aert niet. En toch stond hij er. Dan ben je… Ja, wat ben je dan eigenlijk? Een supertalent, een trendsetter, een nieuwe koning van Vlaanderen? Wout van Aert bewees dat er combinaties mogelijk zijn die niemand

voor mogelijk hield.

En dan is er nog één element: parcourskennis. Met uitzondering van de Koppenberg begaf Wout van Aert zich de voorbije weken op schier onbekend terrein. En toch slaagde hij erin, dixit Philippe Gilbert, om enorm intelligent te koersen en telkens op de juiste plaats vooraan te zitten. Hoe goed de volgwagen en de ploegmaats ook zijn, op de cruciale momenten nam Van Aert haast altijd de juiste koersbeslissing.

Het vergemakkelijkt zijn toekomst niet. Moet hij verder veld en weg blijven combineren? Of moet hij de stap naar de weg definitief zetten om zijn kansen op winst te vergroten? Slechts één man heeft het recht deze vragen te beantwoorden en dat is Wout van Aert zelf.

Oh ja, Niki Terpstra won afgelopen zondag de Ronde van Vlaanderen. Op weergaloze wijze, na een combinatie van kracht en durf. Nu, op bijna 34jarige leeftijd, heeft de Nederlander het allerhoogste bereikt na een parcours van geduldig groeien en geen stappen overslaan. We kijken nu al uit naar naar volgende zondag, wanneer Terpstra de kasseien van Roubaix trotseert. Laat hij Quick.Step opnieuw feesten of steekt Wout van Aert een stokje in de wielen van Lefevere en co?

Oh ja (bis). Vergeet morgen niet naar de vernieuwde Scheldeprijs te kijken. Starten doen ze niet meer aan het MAS, maar in Terneuzen. Het spel van de wind zou ervoor moeten zorgen dat er in de Scheldeprijs eindelijk eens echt wordt gekoerst. Alleen weet ik niet of de grote jongens daar zin in hebben, vier dagen voor Roubaix.