Gazet van Antwerpen Stad en Rand
België dondert van zijn wolk
Blessures, vormverlies, afzeggingen en intriges: het Belgische tennis kan een opkikker gebruiken
De stand van het land, afdeling tennis. Zo voorspoedig 2017 eindigde en 2018 begon, zo moeizaam verliep het nadien. Terwijl onze primussen David Goffin en Elise Mertens achter hun beste vorm aandraven, zuchten de nationale teams onder tweedracht, intriges en afzeggingen. Zorgen voor David Goffin
Als het kantelpunt - van voorspoed naar tegenslag - zich ergens situeert, is dat op een zaterdagmiddag in Rotterdam. David Goffin kreeg op die 17e februari een afschampende bal in zijn oog. De 27-jarige Luikenaar - specialist in knullige blessures, zie ook zijn tuimeling over een mat in Roland Garros 2017 - moest de strijd staken en zijn programma hertekenen. Baat bracht die vijf weken revalidatie evenwel niet. Bij zijn wederoptreden in Miami kreeg Goffin tien dagen geleden een pak rammel
(6-0, 6-1) van Joao Sousa, een Portugees die 73 plaatsen lager staat op de ranking. Veelzeggend: het was Goffins zwaarste nederlaag sinds november 2015, maar toen stond de gigant Andy
Murray aan de overkant van het net.
In de nadagen van
2017 speelden weinigen ter wereld beter tennis dan Goffin. Op de Masters in Londen klopte hij Twin Towers Rafael Nadal en Roger Federer, terwijl hij vervolgens eigenhandig Frankrijk liet beven in de finale van de Davis Cup. Die Goffin heeft zich in 2018 nog niet gemeld.
Twijfels bij Elise Mertens
Elise Mertens was plankgas aan 2018 begonnen. Ze had vorig jaar als lid van de Fed Cup op indrukwekkende wijze Rusland neergehaald, maar die prestatie had zich nog enigszins in het verborgene afgespeeld. In januari van dit jaar kwam Mertens evenwel volop in de schijnwerpers te staan. Ze won haar eerste tien wedstrijden, een reeks die culmineerde in een tornooizege in Hobart en een halve finale op de Australian Open. In Melbourne moest Mertens alleen knielen voor de latere winnares Caroline Wozniacki. Dankzij die resultaten denderde ze de top 20 binnen, maar dan stokte de opgang. In de vijf daaropvolgende evenementen kon de 22-jarige Limburgse nooit meer twee matchen op rij winnen.
Heibel in de Davis Cup
Geen enkel Belgisch team heeft zichzelf de voorbije jaren zo overstegen als de Davis Cup. Twee keer in de voorbije drie jaar leidde Johan Van Herck zijn spelers naar een finale. Veel meer dan de som van zijn delen bleek die bende, die zich bovendien wat graag presenteerde als een bastion van eendracht, patriottisme en kameraadschap. Dat Kimmer Coppejans en Arthur De Greef begin februari 2018 afzegden voor de confrontatie tegen Hongarije besmeurde dat imago. Coppejans verkoos zijn eigen puntenjacht, terwijl De Greef bakkeleide met de federatie over winstpremies.
De kwartfinale in Nashville tegen de ijzersterke Verenigde Staten van volgend weekend zal - behoudens een mirakel van Maggieformaat - het eindpunt worden van deze campagne. Tegen drie Amerikanen uit de top 20 moet België aantreden met Ruben Bemelmans (ATP 116) als hoogst geplaatste speler. Van Herck vult zijn team aan met Joris De Loore (ATP 327) en het dubbelpaar Sander Gille en Joran Vliegen, twee jongens die vooral bekend zijn bij intimi en naaste buren.
Moddergooien in de Fed Cup
De heibel in de mannensectie wordt in ruime mate overtroffen door het moddergooien binnen de Fed Cup. Amper drie interlands heeft Dominique Monami aan het hoofd van het Belgische vrouwenteam gestaan. Toen sneuvelde ze in een putsch, volgens haar opgezet door Kirsten Flipkens en Yanina Wickmayer, twee Antwerpse routiniers die Monami als kapitein nooit aanvaard hebben. Tijdens de verloren interland tegen Frankrijk midden februari ontspoorde de situatie. Het kwam tot een openlijk conflict tussen Flipkens en Monami, die mekaar in de media wederzijdse verwijten (“Kirsten saboteerde het dubbelspel” versus “Dominique zit zo onzeker op de bank”) toestuurden. Een maand na de nederlaag in Frankrijk schoof de federatie Monami opzij. Nochtans had zij na enkele povere jaren België voorbij Roemenië en Rusland opnieuw naar de Wereldgroep geloodst, de verzameling van de acht beste landen. Haar tijdelijke opvolger heet Ivo Van Aken, die op 21 en 22 april tegen Italië voor een keer als kapitein zal optreden. Inzet: behoud in de Wereldgroep. Kan daar de opkikker volgen die het Belgische tennis nodig
heeft?