Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Nu steek ik met comedy een middenvingertje op”
Jeroen moest na coma opnieuw leren spreken, wandelen...
Als er iets is wat Jeroen Walravens (31) weet, dan is het dat je je moet smijten, wil je iets bereiken. Nadat hij in 2007 na een ongeval in coma raakte, moest hij alles opnieuw leren: lopen, spreken... Vandaag stelt hij zich een nieuwe uitdaging: stand-upcomedy.
Het leven van Jeroen kan je allesbehalve alledaags noemen. In 2007 lag hij een maand lang in coma als gevolg van een ongeval in Spanje. Hij viel toen van een balkon in Lloret De Mar, hield er een hersenletsel aan over en moest alles opnieuw leren. Maar als Jeroen iets heeft, dan is het een ijzersterk karakter.
Vandaag is hij getrouwd en heeft hij een zoontje. Hij bracht twee jaar geleden een boek uit, Het is
altijd nu, waarin hij zijn verhaal vertelt en anderen probeert te inspireren. Met lezingen en workshops trekt hij door het land. Maar omdat stilzitten niet aan de Antwerpenaar besteed is, waagt hij zich nu aan stand-upcomedy.
“Na mijn ongeval heb ik heel lang voor de televisie gezeten. Ik zat mijn tijd te verdoen en keek niets dan series, maar ook honderden uren stand-upcomedy. Zelf ook op de planken staan als komiek was een droom, maar een droom die ik niet aan mezelf wilde toegeven. Ik kon toen niet vlot spreken en mijn concentratievermogen was een ramp. Ik heb die droom verdrongen.”
Tot vorig jaar. “Die droom om comedian te worden stak weer de kop op. Via een vriend kwam ik terecht bij de ‘open mics’ van café Lebowski. Ik heb meteen het heft in handen genomen en me ingeschreven.” Later volgden workshops met Nigel Williams, gevolgd door een show in de Arenberg Schouwburg. “Er werd me gezegd dat ik aan de slag moest met mijn eigen ervaringen. Maar ik vind het nog wat moeilijk om daar grappig over te zijn.”
En dus startte hij rustig, met het organiseren van een eerste comedy-avond in café Izzy Maze, waarbij hij zelf de bindteksten tussen de verschillende artiesten voor zijn rekening nam. “Ik ben het gewend lezingen te organiseren. Comedy is iets heel anders. Maar ik beschouw het wel allebei als delen van mezelf. Comedy zie ik als een uitlaatklep om een belangrijk deel van mezelf aan bod te laten komen: dat stukje van mezelf dat z’n middenvinger opsteekt en gewoon zijn zin doet. Net zoals ik tijdens mijn herstel en zei: ‘ik, niet kunnen stappen? Dat zullen we wel eens zien’.”
“Net zoals toen is comedy een wereld die voor me opengaat. De uitdaging bestaat erin om niet enkel het juiste tempo van vertellen te vinden, maar ook om de juiste stukjes verhaal uit mijn geheugen te halen. We zullen wel zien wat dit eerste event teweegbrengt. Voor mij is dit een experiment dat draait rond ‘goeie vibes’.”