Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Ook de ooievaar is Doel nog niet vergeten...
Een ooievaar vliegt over Doel, naar de Schelde toe. Op weg om een kindje te brengen in een ander dorp, misschien. Tien dagen geleden bracht de ooievaar de kleine Rover naar zijn wiegje in Doel. “Daardoor stijgt het aantal bewoners van 18 naar 19”, zegt mama Liese Stuer (33). “Het was twaalf jaar geleden dat hier nog een baby werd geboren. Dat was toen een thuisbevalling.”
Op de identiteitskaart van Rover zal niet Doel, maar Edegem als geboorteplaats staan. “Het werd een keizersnede, dus is hij in het UZA in Edegem ter wereld gekomen”, zegt Liese. “Maar zijn wiegje staat hier in Doel. Ik had eerder al een appartement gekocht in Antwerpen, waar ik ook werk. Maar toen ik zwanger werd van Rover, was de beslissing om hier bij Kevin in Doel te komen wonen, in een rustig huis met een tuin, vlug genomen. Ik ben afkomstig van Beveren dus voelde ik mij hier meteen thuis.” Papa Kevin De Mey (38) heeft zijn roots in Doel. “Ik kom uit Saefthinge, een gehucht van Doel. Ik was 18 toen bekend werd gemaakt dat Doel zou moeten verdwijnen voor een nieuw Saeftinghedok, dat er nooit is gekomen. Mijn ouders zijn toen onteigend. Maar ik was toen op een leeftijd dat ik me niet zo interesseerde voor het behoud van Doel en alles wat daar mee te maken had, dat is pas later gekomen.” Wat Kevin overtuigde om opnieuw in Doel te komen wonen, een goed jaar geleden, was dit leuke huis aan de dijk. “De vorige bewoner, die ik ken, ging verhuizen. Hij tipte mij dat deze huurwoning vrijkwam. De huurprijs is heel oké voor wat je krijgt qua ruimte, rust en woonkwaliteit. De keerzijde is dat we een tijdelijk contract hebben, zoals zoveel andere bewoners hier. Wij huren bij Interim Vastgoedkantoor, dat gespecialiseerd is in tijdelijke bewoning van leegstaande panden. Er is nog maar één iemand in het dorp die zelf eigenaar is van z’n woning.”
Vaak zijn toeristen in Doel verbaasd dat er hier nog mensen wonen. “Dan zien ze mij naast ons huis hout staan werken in mijn overall, en dan vragen ze: woon je hier? Wel ja, natuurlijk, waarom zou ik hier anders staan werken? En dan willen ze ook weten of we wel elektriciteit hebben. Of internet… Natuurlijk hebben we dat. Een bevriend koppel dat in een huis wat verderop in het dorp woont, heeft laatst drie bordjes op hun hek gehangen, omdat zij dezelfde vragen krijgen. Op het eerste bord staat: ‘Yes’, op het tweede We live here en op het derde ‘And we even have Netflix’. Dat vat het een beetje samen.”
Kleine Rover
De geboorte van de kleine Rover wordt straks gevierd in Doel 5, het laatste café van Doel. “De bewoners hier vormen een warme gemeenschap, iedereen wil er wel eentje komen drinken ter ere van de nieuwe Doelenaar. We hebben een eigen WhatsAppgroep, we brengen mekaar meteen op de hoogte als er nieuws is. De geboorte van Rover ging zo meteen het dorp rond. Als hij later kattenkwaad uitsteekt bij een van onze dorpsgenoten, dan gaan we het meteen geweten hebben…” Van kattenkwaad tot erger: inbraken, vandalisme en overlast zijn een tijdje problemen geweest waar de nog overgebleven bewoners van Doel mee te maken kregen. “Wij wonen hier aan de dijk, niet in de dorpskern, daar hebben we nooit last van gehad. De dijk vlakbij is zalig om te gaan fietsen en wandelen, wat we allebei graag doen. En Doel is geen dood dorp waar nooit iets gebeurt: bij de Scheldewijding van de boten komen er hier zo’n
15.000 mensen, we hebben het Paletfolkfestival elk jaar, een fakkeltocht in het najaar…”
Het volgende feestje waar ze naar uitkijken, is de verjaardag van Liese. “Die vier ik in het dorpscafé, samen met Sabine en Emilienne, de dorpsoudste, die de tachtig al voorbij is. We verjaren alle drie op
12 april, en wonen alle drie hier: wat een toeval.”
Wat Kevin wel mist in Doel is een betere fietsverbinding met Antwerpen. “Ik rij nu met de fiets naar mijn werk in Antwerpen, maar ik moet een hele afstand afleggen voor ik met de fiets de Schelde kan oversteken. Een veerpont tussen Doel en Lillo zou dat een pak makkelijker maken, de steiger ligt er hier al, nu de pont nog. De Fietsbus nemen aan de Liefkenshoektunnel, dat vind ik maar niks. Die staat gewoon mee in de file aan te schuiven met de rest.”
Laatste café
Aan de toog van café Doel 5 is het ook aanschuiven voor een pintje, want van de eerste lentezon krijg je dorst. Cafébazin Sheila De Graef (38) weet nog hoe haar moeder de pintjes vroeger stond te tappen hier in Doel. “Mijn moeder hield dertig jaar geleden ook al café in Doel, tot twintig jaar geleden een kortsluiting brand veroorzaakte en ze op zoek moest naar een ander pand.”
Dat pand is het pand waar we vandaag staan, café Doel 5. “Genoemd naar de vijfde kerncentrale, die er nooit is gekomen. Zoals het Saeftinghedok, waarvoor Doel onteigend is geworden, er ook nooit is gekomen. Vroeger heette het hier Jagersrust en waren er zelfs kamers om te logeren boven het café: in de glorietijd van Doel, toen de opbouw van de kerncentrale bezig was, waren die kamers druk bezet met werkvolk. Toeristen kwamen er toen ook al. Doel was een van de mooiste dorpen van de polder. Op dagen dat de eerste lentezon zich liet zien, zoals nu, kwamen de mensen hier wandelen, vaak namen ze het veer van Lillo naar hier, dat vaarde toen nog.”
Nu komen toeristen hier van dichtbij en ver om de schoonheid van de verlaten gebouwen met graffiti vast te leggen. Of de schoonheid van hun viervoeter, tweewieler of kroost te vereeuwigen in dit ‘coole’ decor. “Onze dochter Elise doet haar eerste communie en ik vind dit een mooi decor, met kleurige muren vol graffiti om communiefoto’s te komen nemen”, zegt haar papa Kristof Van Den Brande. “Voor de communiefoto’s van haar oudere zus Hannelore zijn we naar de kranen aan de Scheldekaai getrokken”, zegt mama Nathalie. “Als je geen saaie foto’s wil, moet je een coole plek kiezen.”
Bij plechtige communicant Seppe Erpels (11) uit de Kempen horen we hetzelfde verhaal. “Ik had via hondenfoto’s op internet deze plek ontdekt. Ons hondje mag hier straks ook nog op de foto, maar eerst is het aan Seppe. We hebben