’s Lands populairste urban ster geeft in De Roma haar eerste grote Antwerpse concerten

COELY WO 11/04 & DO 12/04 | DE ROMA | BORGERHOUT | WWW.DEROMA.BE

Haar palmares vermeldde al voorprogramma’s van wereldsterren als Kendrick Lamar en Kanye West, optredens op vijfsterrenfestivals als Rock Werchter en het Britse Glastonbury, en tal van awards en onderscheidingen. Pas nu maakt Coely zich op voor de eerste grote concerten in haar thuisstad. Niet één maar twee shows geeft ‘Queen C’ komende week in De Roma. Momma now we celebrate!

“Nu je mij hebt geïnterviewd, kom je toch ook naar mijn concert?”, vraagt ze na afloop van ons gesprek. Zo spontaan, goedlachs en nuchter als Coely Mbueno zijn maar weinig popsterren. De 24-jarige Antwerpse met Congolese roots had zich voorgenomen om even een media-stop in te lassen, na de overweldigende belangstelling voor haar debuutalbum Different Waters, alomtegenwoordige hits als Celebrate en Don’t Care én de aandacht die twee MIA’s en een Ultima Award met zich hadden meegebracht. Maar in de aanloop naar de eerste grote concerten in haar thuisstad maakt ze voor ons graag een uitzondering. Enthousiast en met een combinatie van verwondering en dankbaarheid blikt ’s lands populairste vrouwelijke urban artiest achterom, naar de dolle roetsjbaan waarop ze sinds haar debuutsingle Ain’t Chasing Pavements uit 2012 is terechtgekomen. En ook vooruit natuurlijk, naar de twee concerten die ze woensdag en donderdag in De Roma geeft.

“Ik ken de zaal al lang, maar ik ben er nog niet vaak geweest; ooit eens een keer met de lagere school en recenter met mijn broertje, voor Kapitein Winokio”, lacht ze. Zelf heeft Coely er nog niet op het podium gestaan. Maar dat haar twee concerten bijzonder worden, weet ze nu al zeker.

“Ik woon tegenwoordig in Dendermonde, maar ik ben in Antwerpen geboren en getogen. Dit is mijn hometown. Dat ik deze zaal twee keer kan uitverkopen, vind ik echt de max. Dat worden heel warme shows, aangezien ik veel vrienden en bekenden verwacht. Ik ben nu al zenuwachtig, maar da’s positieve stress. Het gaat heel plezant worden.”

Haar thuisconcerten vormen de zoveelste hoogtepunten in de zotte tijd die Coely beleeft. Zo moest de zangeres eerder dit jaar het concert van haar idool Kendrick Lamar in het Sportpaleis missen omdat ze in het Zuiderpershuis werd verwacht om uit handen van cultuurminister Sven Gatz een Ultima Award – de nieuwe Vlaamse Cultuurprijs – te ontvangen.

Die Ultima Award heb je gekregen voor je “unieke bijdrage aan de Vlaamse muziekindustrie”. Wat betekent die onderscheiding voor jou?

Dat is een erkenning, niet alleen voor mij maar voor iedereen die in Vlaanderen hiphop maakt. De deur is eindelijk open. Dat heeft lang geduurd, maar het moest gebeuren. Iedereen van mijn leeftijd die ik ken, van verschillende culturen, maakt hiphop. Die muziek is hier nog steeds aan het groeien. Omdat ik die prijs niet had zien aankomen en omdat hij uit een heel andere hoek komt, vind ik ‘m wel mooi. Op de uitreiking heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Ik moest er twee liedjes spelen. Het publiek was iets ouder dan ik gewoon ben en zat neer, maar na een tijdje stond iedereen mee te dansen. Leuk om vast stellen, dat ik ook een ander publiek mee kan krijgen.

Net daarvoor had je ook al twee MIA’s gewonnen, in de categorieën Urban en Solo Vrouw.

Ook die had ik totaal niet zien aankomen. We wisten dat we op die uitreiking met een vrouwenkoor mochten optreden, wat ik al te gek vond, maar niet dat we er ook iets gingen winnen.

In je dankwoord pleitte je voor meer vrouwen in de muziek. stelde je. Voel je je stilaan de spreekbuis van de urban scene in ons land? Verschillende urban artiesten in België worden daar nu over aangesproken. Dat ik het gezicht ben, is mooi. Dan volgt de rest wel, want er zijn zo veel getalenteerde vrouwen. Soms moet je gewoon risico’s durven nemen en zien waartoe die leiden. Toen ik nog school liep, heb ik beslist om voor mijn muziek te gaan. Iemand die in mij geloofde, is met zijn werk gestopt om dit met mij te kunnen uitbouwen tot het grote team dat we nu zijn. Evengoed was dit niet gelukt, maar omdat iedereen erin geloofde, hebben we het aangedurfd om het risico te nemen. We zijn hard in de studio bezig geweest om een eerste album af te werken. Daarna konden we onze shows groter maken, de AB uitverkopen en op allerlei festivals spelen. Dat geeft een enorme boost om nog beter te willen doen. De energie die we nu hebben, is niet normaal. We zijn opnieuw volle bak bezig in de studio.

Veel jongeren kijken naar jou op. Wil je een voorbeeld zijn?

Het maakt mij zeker niet bang, omdat ik weet wie ik ben. Ik ben blij dat anderen dat ook zien. Ik moet niet doen alsof, omdat ik gewoon mezelf ben. Dat mensen mij als een rolmodel zien, vind ik mooi, maar ik ga daar niet van profiteren. Dat kan ik niet. Ik ben geen diva. Liever laat ik mijn echte zelf zien. Ik sta graag op een podium en voel mij goed en vrij. Dat gevoel wil ik ook andere mensen geven. Ook wie niet durft of wil dansen, gaat zich op het einde van mijn show à l’aise voelen.

Wat doet het je wanneer mensen jou ‘de Antwerpse Beyoncé’ noemen?

Dat doet mij wel een beetje ineenkrimpen. Natuurlijk is het een mooi compliment, zolang mensen maar weten dat ik gewoon Coely ben en zij Beyoncé is. Iedereen vergelijkt graag, wat ik wel schattig vind, maar aan het stergehalte van Beyoncé kan ik uiteraard niet tippen. Ik kijk op naar de manier waarop zij werkt.

Wat vond je van het voorstel van de Vrouwenraad om jou in plaats van de omstreden Damso het officiële WK-lied voor de Rode Duivels te laten maken?

Daar heb ik eigenlijk niet veel van gemerkt, omdat ik in de studio aan nieuwe muziek zat te werken. Ik ben er dus totaal niet mee bezig geweest. Ik vind dat ook een heel moeilijk debat en wil er liefst geen commentaar op geven.

Ben jij bezig met hoe ver je in je teksten kunt gaan? Nee, omdat ik meestal schrijf over wat ik meemaak en hoe ik me op dat moment voel. Iedereen moet maar begrijpen dat elke artiest een eigen stijl heeft om zich te uiten. Zelf heb ik Don’t Care, dat weergeeft hoe ik me voelde na enkele jaren vergeefs muziek maken. Of ik een voetballied zou kunnen schrijven, weet ik niet. Daar ben ik totaal niet mee bezig.

Op de soundtrack van sta je wel, naast onder meer Damso en Roméo Elvis. Omdat die misdaadfilm meer bij jouw leefwereld aansluit?

We mochten naar de screening en kregen de kans om een nummer voor de soundtrack te maken. Dat ik op de cd als enige vrouw tussen al die andere rappers sta, vind ik wel leuk. Het is ook een heel goeie film, over wat er in de wereld rondom ons constant gebeurt. Echt, die moet je gaan zien! Voor België is Tueurs qua sound en actie echt wel next level. De soundtrack past daar bij.

Bij de Ultima Awards werd je geprezen voor je “energetische live-performances” en je

Hoe moeilijk is het om niet te gaan zweven?

Niet moeilijk dus. Ik heb een keigoed team dat mij bijstaat. Die prijzen zijn niet voor mij, maar voor iedereen met wie ik werk. Zelf ben ik meestal een klein meisje. Als ik zulke prijzen mag ontvangen, moet ik me ernstig houden, terwijl je eens moest weten wat er op die momenten binnen in mij gebeurt. Dan zou ik als een gek willen rondspringen.

Maar zweven doe ik niet. Ik heb te veel meegemaakt om níét down to earth te zijn. Ik ben te open, te lief, te vriendelijk, te sociaal… Ik wil graag dat anderen het beste hebben en ben al blij met wat ik krijg.

Verklap eens je tot dusver grootste te-mooiom-waar-te-zijn-moment.

Alles! Vooral die MIA’s had ik nooit verwacht. Ik had gehoopt dat ik met mijn cd misschien de prijs voor Artwork kon winnen. Dat ik daar mocht optreden, vond ik al geweldig. Toen niet Roméo Elvis of Zwangere Guy maar ik de award in de categorie Urban kreeg, was ik daar echt niet goed van. Ik was al blij dat onze muziek eindelijk wordt erkend. Toen ik mijn naam hoorde afroepen, viel mijn mond open en werd ik zot. Daar was ik echt niet goed van. Mensen onthouden dat ik daar heb gevloekt. Ik flipte vooral omdat ik geen speech had voorbereid.

Voor mij zijn die prijzen heel belangrijk. Ik wil het niet controversieel maken, maar

black girl