Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Hij had álles om een grote te worden”
MICHAEL GOOLAERTS 1994-2018 Dorpsgenoten zwaar aangeslagen door verlies van jonge wielrenner
De verslagenheid en het verdriet in het kleine Hallaar bij Heist-opden-Berg zijn immens. In het plaatselijke café werd de hele dag over niets anders gepraat dan over de dood van Michael Goolaerts. Ook Michaels trouwste supporter Jan Van Loo is er helemaal het hart van in.
Jan Van Loo (58) volgde de prestaties van Michael Goolaerts al jaren op de voet. “Ik volgde hem eigenlijk al van toen hij nog aspirant was, in 2008”, vertelt Jan. “Ik was gek van de koers en het was fijn om ook een jonge renner, die hier bovendien vlakbij woont, te kunnen volgen. Elk artikeltje dat over hem verscheen, elke foto die in de krant stond, heb ik bijgehouden. Elk jaar maakte ik een nieuw boek met knipsels over Michael en ik schreef er ook mijn eigen commentaar bij.”
Zondagnamiddag volgde Jan Parijs-Roubaix op televisie. “Maar vlak voor zijn val ben ik een fietstochtje gaan maken. Toen ik even later bij mijn zus arriveerde, kreeg ik te horen dat Michael gevallen was. Op dat ogenblik dacht ik aan wat schrammen en, in het slechtste geval, wat breuken. Wat typisch zou geweest zijn voor een zware val in de Helleklassieker. Maar het was erger dan dat. Toen ik na een tijdje hoorde dat hij voor zijn leven vocht, was het voor mij en mijn vrouw een mokerslag om te incasseren. Het nieuws van zijn overlijden was echt alsof er een bom insloeg bij ons. Het is gewoon niet te vatten. Ik vrees dat het nieuws bij ons en de familie van Michael echt nog moet doordringen.”
Lievelingskoers
Michael Goolaerts had enorm uitgekeken naar Parijs-Roubaix. “Het was zijn lievelingskoers. Hij had al deelgenomen aan de wedstrijd toen hij nog bij de juniores reed. Hij hield ervan. Het dokkeren over de kasseien. Dat dit hem uitgerekend in deze wedstrijd overkomt, maakt alles nog zo veel erger.”
Volgens Jan verkeerde Michael in een bloedvorm. “Hij had er de voorbije winter hard voor gewerkt. Hij trainde veel en hij had ook een streng dieet gevolgd. Hij leefde echt voor de koers en had er alles voor over om een goed renner te worden. Hij had alles in zich om een grote te worden. Daar ben ik zeker van. Of hij in het verleden al hartproblemen heeft gehad? Absoluut niet. Daar heb ik nooit iets over gehoord. Bovendien worden profrenners continu gescreend en medisch begeleid.”
Ploegbelang
Goolaerts was volgens Jan het type renner dat in dienst van de ploeg reed en nooit naar het eigenbelang keek. “Hij keek naar het ploegbelang. Michael was er eentje die altijd maar blééf rijden. Een echte rouleur. Misschien ook daardoor dat hij niet echt een winnaarstype was. Dit seizoen zou hij overigens een belangrijke rol gespeeld moeten hebben als locomotief in de spurt voor zijn ploegmaat Aidis Kruopis. En er rijpten ideeën om Michael zelf eens te laten spurten. Net omdat hij zo’n sterke en krachtige renner was.”
Wielertruitje
Naast de jaarboeken over Michael creëerde Jan ook een speciaal hoekje in zijn huis waarin hij spullen uit de koers bewaarde. “Er liggen petjes en drinkbussen in. Maar ook een wielertruitje van Michael. Een truitje dat een enorme emotionele waarde heeft, vanaf nu. Een truitje dat ik enorm ga koesteren.”
“Of hij ervan droomde ooit Parijs-Roubaix te kunnen winnen? Daar praatte hij niet over. Hij was een hele nuchtere jongen. Maar ik denk dat hij daar stiekem wel eens aan dacht. Elke jonge renner droomt er toch van om ooit een grote wedstrijd te winnen? Michael was echt een sympathieke knul. Vriendelijk en beleefd. Zelfs als hij je niet kende, zei hij steeds een goeiedag. En hij wilde altijd goed doen voor iedereen. Zo zat hij nu eenmaal in elkaar.”
Jan kende ook de ouders van Michael heel goed, maar had nog geen contact met hen sinds het dramatische voorval. “Voor hen is dit zó erg. Ze zijn zondagochtend vertrokken naar Roubaix om hun zoon in actie te zien. Want dat deden ze wel vaker: naar de wedstrijden gaan waar Michael in meereed en hem onderweg aanmoedigen. Zeker als het niet al te ver van huis was. De papa van Michael gaat over enkele weken met pensioen. Daar keek hij enorm
naar uit, want dan kon hij nog meer naar wedstrijden gaan.” Door dorp fietsen
Ook in café Den Don in Hallaar was het tragische voorval met Michael Goolaerts het gespreksonderwerp van de dag. Iedereen in het dorp kende Michael ook. “Voor buitenstaanders was het niet de bekendste renner, maar voor ons was hij wel iemand naar wie we uitkeken. Als we naar de koers keken op televisie, speurden de meeste dorpsgenoten niet alleen naar de grote renners, maar ook naar Michael. Iedereen probeerde toch maar een glimp van hem op te vangen. Tijdens zijn trainingsritjes zagen we hem ook geregeld voorbijrijden in het dorp”, vertellen enkele stamgasten van Den Don.
“We hebben hem zondag tijdens de rechtstreekse uitzending zien liggen na de val. Maar op dat ogenblik wist niemand hoe erg hij eraan toe was. De val leek op die van anderen. Zo gaan tientallen renners tegen de vlakte. Het hoort eigenlijk bij Parijs-Roubaix. Pas ’s avonds drong het nieuws door dat hij er heel erg aan toe was. En toen we maandagochtend hoorden dat hij overleden was, overheerste een gevoel van ongeloof. Michael overleden? Dan kon toch niet. En toch was het zo. Vreselijk.”
Jan Van Loo Supporter
“Het was fijn om een jonge renner, die hier vlakbij woont, te kunnen volgen. Elk artikeltje dat over hem verscheen, elke foto die in de krant stond, heb ik bijgehouden.”
“Parijs-Roubaix was Michaels lievelingskoers. Hij dokkerde graag over de kasseien.”