Nainggolan en AS Roma stunten Barça uit Champions League

Manchester City 1 Liverpool 2 (heen: 0-3)

We gaan ze verdomd hard missen. Niet omdat onze slaapkamer blauw en wit kleurt, wel omdat de mannen van Manchester City voetbal van een andere planeet kunnen brengen. Genieten was het, hoe ze een helft lang waanzinnig speelden. En het was evenzeer genieten hoe heerlijk subtiel Mohamed Salah zijn duivels ontbond en alle hoop wegnam. Bye bye, Pep en Kevin, het was aangenaam. Veel geluk, Mo en Jürgen.

Pep Guardiola heeft het einde van de wedstrijd niet gehaald. Woest was hij toen een doelpunt van Leroy Sané vlak voor rust onterecht werd afgekeurd voor buitenspel. 2-0 zou het dan gestaan hebben, het mirakel zou weer een stapje dichterbij geweest zijn. Het feit dat scheidsrechter Antonio Mateu niet had gezien dat niet een Citizen, maar wel James Milner de bal richting Sané bracht, deed hem koken. Gesticulerend haalde hij verhaal, roepend ging hij de confrontatie

aan met landgenoot Mateu. De rest van de wedstrijd mocht hij vanaf dan vanuit de tribunes volgen. Kompany op de bank

Guardiola stond hevig, furieus, offensief. En zo had hij zijn elftal ook neergezet. Een driemansdefensie - zonder Vincent Kompany - en daarvoor middenvelders die liever aanvallers zijn. Het geheel gekruid met een immens snelle balcirculatie en bij balverlies een pressing creërend om duimen en vingers bij af te likken. “Een statement”, had Jürgen Klopp de superoffensieve elf van Guardiola op voorhand genoemd. “De wedstrijd wordt… exciting.”

Twee minuten duurde het dan ook vooraleer Liverpool een eerste barstje in de dijk liet optekenen. Verdediger Virgil van Dijk stopte met spelen na een lichte aanraking met Raheem Sterling en zette City zo meteen op weg naar de 1-0. Het gezapige publiek in het Etihad Stadium leek voor één keer echt te beseffen wat ze al het hele seizoen te zien krijgen. Magie. Niets meer, niets minder.

De goal was het eerste van dertien schoten van de thuisploeg voor rust. De meeste gecreëerd in een regie van Kevin De Bruyne en uitgevoerd door Leroy Sané. Dat er van die dertien schoten maar twee effectief op doel waren, kwam vooral omdat de defensie van Liverpool op het juiste moment een block wist in te zetten. Meer konden Jürgen Klopp - nochtans een van de weinigen die al vaker won dan verloor tegen Guardiola - en co gewoon niet doen. De waanzinnige heenmatch ten spijt, de defensief kwetsbare opstelling van Guardiola ten spijt. Liverpool onderging het, kon pas in het ultieme slot van de eerste helft een eerste keer dreigen. De “perfecte wedstrijd” waar Guardiola vooraf op had gehoopt, leek in de maak. Dat geloof kon zelfs de blunderende arbitrage niet wegnemen. Niemand, zelfs.

Wie anders dan Salah?

Tenzij één man. Een man die geen politicus is, maar wel één miljoen stemmen haalde bij de laatste Egyptische verkiezingen. Een man die door andere trainers werd afgedankt en dit seizoen dezelfde statistieken voorlegt als Lionel Messi en Cristiano Ronaldo. Een man die een verleden bij Lierse had kunnen hebben. Mo Salah. Net op tijd fit, een helft niet gezien, maar dan plots voor het uur doeltreffend met een heerlijk geplaatste stiftbal. Man of the hour, zijn 39e van het seizoen. Dan mag je al eens met de handen breed aan de zijlijn de felicitaties in ontvangst nemen. De 94 procent kans op kwalificatie die Liverpool vooraf op basis van het verleden had, werden er plots honderd. De gelijkmaker maakte City meteen monddood. Dat Roberto Firmino Liverpool uiteindelijk nog de zege schonk, kon geen mens in blauw-wit nog schelen.

De Reds dus voor het eerst in tien jaar nog eens naar de halve finales van de Champions League. Klopp door het dolle heen. Guardiola friemelde iets hoger op zijn stoeltje. Die beker met de grote oren de lucht insteken, dat is intussen alweer van 2011 geleden. Het nakende titelfeest zal ergens in het hoofd van de Catalaan aanvoelen als een koffie.

Jammer, Pep. We zien je volgend jaar met plezier terug.

FOTO REUTERS