Oordelen is niet altijd het beste

Even vooraf: u begint aan een artikel zonder grote mening. We weten dat u op dit plekje in de krant anders gewoon bent. Maar dit wordt een opiniestukje zonder veel opinie, zo u wil. Omdat oordelen niet altijd het beste is.

Met verwondering hebben we de hoog oplopende discussies na het overlijden van Michael Goolaerts aangehoord. Dat het een schande was dat Parijs Roubaix niet stilgelegd is. Dat het onbegrijpelijk was dat er een podiumceremonie had plaatsgevonden. En ook nu, als vanmiddag de Brabantse Pijl op gang wordt geschoten, zal vast iemand de vraag stellen of dat wel past, zeker voor de ploeg van Goolaerts: weer koersen, nog voor hun ploegmaat zelfs maar een laatste rustplaats heeft gekregen?

Bewust hebben wij ons er de voorbije dagen niet in willen mengen. Zelfs niet in de vraag om de wedstrijd stop te zetten. Het had gekund, absoluut. Geen koers die belangrijker is dan het leven van een jonge renner. Maar om daarom te veronderstellen dat zij die beslisten om wel door te koersen daar anders over denken? Graag verwijzen we u naar het aangrijpende betoog van Michiel Elijzen gisteren in een Nederlandse krant. Als ploegleider van Goolaerts had ook hij zijn weg naar Roubaix zondag voortgezet. In de rush van de race, in de hoop dat het toch nog goed zou komen met Goolaerts. Had hij daar goed aan gedaan? De man worstelde er overduidelijk mee. Maar veel belangrijker dan die twijfel was het immense respect voor en het diepe verdriet om Goolaerts dat elke lettergreep van zijn betoog uitschreeuwde. En is dat niet waar het wezenlijk om gaat?

Het gaat voor alles wat zich vandaag tussen Leuven en Overijse zal afspelen. Moet zijn ploeg vandaag al koersen? Sommigen zullen zeggen van wel. Hoe sneller, hoe beter. En dat het beter is voor het verwerkingsproces. Anderen zullen het zich niet kunnen voorstellen – enkele renners op kop. Wat doet het ertoe? Weet alleen dat geen enkele renner van Willems Veranda’s, of hij vandaag nu wel of niet op zijn fiets zit, straks niet aan zijn ploegmaat zal denken. En dat geldt voor iedereen in het peloton, inclusief de winnaar. Zelfs als hij straks een vuistje zal maken, neem het hem niet kwalijk. En leid er alstublieft niet uit af dat hij daarom niet om Goolaerts geeft.

In groot verdriet bestaat er weinig goed of fout. Dat geldt ook in de koers. Dan worstelt iedereen en moet je iedereen de ruimte en de tijd geven om het op zijn manier te verwerken. Zonder enig verwijt. Zonder te oordelen.