Gazet van Antwerpen Stad en Rand
The Skinny Genes
Elk afzonderlijk hebben Wim Punk en zijn vijftien jaar jongere nicht Eva De Roovere al een heel verschillend parcours afgelegd; hij met de rockers van The Wolf Banes, zij eerst met folkgroep Kadril en sindsdien onder eigen naam. Samen vormen ze nu The Skinny Genes. “Alles is begonnen met Babysitting. Dat nummer heb ik speciaal voor Eva geschreven omdat ik als tiener nog op haar heb gebabysit”, lacht Wim Punk.
Proficiat, de trofee voor groepsnaam van het jaar hebben jullie al binnen. Wie heeft The Skinny Genes bedacht?
Wim: Op een ochtend zag ik in mijn badkamer aan de binnenkant van mijn jeansbroek het woord skinny staan. Door jeans als genes te schrijven, ontstond een groepsnaam die ik wel bij ons vond passen.
Eva: Aangezien wij familie zijn, en niet van de diksten…
Wim: Google leerde mij dat Skinny Genes al wel de titel is van een nummer (van popsterretje Eliza Doolittle uit 2010, red.) maar nog niet van een groep.
Eva: Wim wou er ook graag ‘The’ voor.
Wim: Ik ben van de oude stempel. Dat hoort zo bij een groepsnaam, zoals in The Beatles.
Hoewel jullie paden al eerder hebben gekruist, vormen The Skinny Genes voor velen wellicht een verrassende tandem. Hoe is het zo ver gekomen?
Eva: Wim is de oudste van de familie, ik de jongste. Allebei met een carrière in de muziek, maar nog nooit samen een album gemaakt. Dat moest er toch eens van komen. Wim: Toen ik Slenterblues meezong op haar plaat De Jager (uit 2006, red.), was hier nog geen sprake van. Pas toen Eva in 2010 op de plaat van The Wolf Banes meedeed, is dit plan stilaan gegroeid.
Eva: Ik had een nummer geschreven dat we voor die plaat als duet hebben gezongen. Onze blend van stemmen en stijlen viel zo goed mee dat we er iets meer mee wilden doen.
Dat was jullie nooit eerder opgevallen?
Wim: Vroeger dachten we daar niet aan. Nu lijkt ons leeftijdsverschil ook kleiner. Toen ik met The Wolf Banes begon, was Eva nog piepjong. Toen zij zelf folk begon te zingen, leek dat een totaal andere wereld dan de mijne. Uiteindelijk is alles toch op een of andere manier samengekomen.
Eva: Dat heeft inderdaad met leeftijd te maken. Toen ik op mijn twintigste begon, was Wim al 35 en volop bezig met The Wolf Banes. Ondertussen merken we dat onze muzieksmaak vaak bij elkaar aanleunt.
Wim: Ik heb een brede smaak. Punk was iets dat destijds bij mijn leeftijd paste. Als 17-jarige was ik net zo goed weg van Bob Dylan en The Rolling Stones, dankzij de platenkast van mijn ouders.
Eva: Allebei wisten we al heel snel dat een goed nummer gewoon een goed nummer is, ongeacht de stijl.
Wim: Zelfs in disco vind je er, maar dat mocht je vroeger als punker niet zeggen. Nu durf ik stellen: Boney M heeft goeie nummers!
Afzonderlijk tappen jullie uit heel andere vaatjes. Is er ook gemeenschappelijke grond?
Wim: Country! Goeie country, hé. Met John Denver heb ik het moeilijk. De muziek van Hank Williams en consoorten vind ik wel fantastisch, met geweldige teksten.
Eva: Ja, wij vallen allebei voor goeie teksten. Dat merk je ook aan onze nummers. Ook al is onze schrijfstijl anders, wij zijn allebei verhalenvertellers.
Wim: Voor alle duidelijkheid; The Skinny Genes maken geen country, hé. Bijlange niet, dit is een popalbum. Zoals ik al mijn hele leven popmuziek met gitaren maak, ook met The Wolf Banes. Dat is geen echte punkgroep, hé.
Eva: Ik word ingedeeld bij Nederlandstalige muziek, terwijl dat niet eens een genre is. Elke groep die in het Nederlands zingt, doet dat anders. Wat ik maak, zit tussen pop, folk en kleinkunst in.
Was het duidelijk welke richting jullie samen uit wilden?
Eva: Nee, de kleur van de songs is heel hard bepaald door de muzikanten die we hiervoor hebben gezocht.
Wim: Bassist Bart Buls, gitarist Patrick Steenaerts en drummer Frederik Van den Berghe kenden elkaar wel, maar hadden nog nooit samen gespeeld. Wel, dat klikte meteen.
Eva: De nummers hadden we toen al. Sommige hebben Wim en ik samen geschreven, andere apart. Hij heeft ook een nummer afgewerkt dat ik met Bob Neuwirth had geschreven maar dat niet op mijn Engelstalige plaat (‘Chanticleer’ uit 2016, red.) is terechtgekomen. Zo organisch is dit gegaan. Wim: Het nummer Babysitting vormt het startschot voor deze plaat. Dat heb ik speciaal voor Eva geschreven omdat ik vroeger nog op haar heb gebabysit. Destijds woonden onze ouders naast elkaar, in Bouwel.
Eva: Hij was 17, ik 2. Toen mijn ouders thuiskwamen, zat ik in mijn pamper naast Wim, die op de zetel lag te slapen. Dat verhaal wordt tijdens familiebijeenkomsten nog vaak opgerakeld.
Songs zouden gaan over “vervlogen liefdes en ongrijpbare verlangens” en “dromen van vrijheid”.
Wim: Hoe ouder, hoe meer levenservaring en hoe meer onderwerpen waaruit je kunt putten. Als vijftiger schrijf ik anders dan toen ik 16 was.
Eva: Ik merk ook dat ik als songschrijver periodes doormaak. Tussen mijn 20ste en
30ste was ik op zoek naar de liefde en schreef ik daarover. Tussen mijn 30ste en
40ste wist ik het niet meer zo goed, begon ik aan alles te twijfelen en schreef ik nummers vol grote levensvragen. Dit jaar word ik 40, dus nu wacht ik op wat de volgende periode gaat brengen (lacht).
Daarvoor zou je al bij Wim te rade kunnen.
Wim: Ik verklap haar niets.
Eva: Over die dingen babbelen we niet veel.
Wim: Zo goed kennen we elkaar niet. Vergeet niet dat ik al 15 was toen Eva werd geboren.
Eva: En toen ik 18 werd, was hij al volop met zijn carrière bezig. Ik kan wel alles van
The Wolf Banes meezingen. Met die groep ben ik opgegroeid. Mijn ouders namen mij als kind mee naar hun optredens. Dan stond ik daar in mijn sponsen broekje tussen de punks.
Wim: Opvoeding noemen ze zoiets! Ik ben pas later fan van Eva geworden, vanaf haar plaat Kleine blote liedjes (uit 2004, red.).
Kadril en haar cabaretperiode heb ik niet zo gevolgd.
Terug naar jullie plaat. Vanwaar die cover van de Evil Superstars-hit It’s a Sad Sad Planet?
Eva: Producer Tom Kestens vond het een goed idee om nog iets herkenbaars aan de plaat toe te voegen. In plaats van een buitenlandse hit wilden we graag een Belgische klassieker aanpakken.
Wim: Ik was er meteen voor gewonnen, omdat ik het een fantastisch nummer vind, een van de beste ooit in dit land gemaakt. Het was ook wel een uitdaging. Niet voor niets heeft nog nooit iemand Evil Superstars gecoverd. Dat is niet de makkelijkste muziek.
Eva: Mauro (Pawlowski, frontman van Evil
Superstars, red.) is alleszins tevreden over onze versie. It’s a Sad Sad Planet sluit ergens ook wel aan bij onze eigen nummers. In de plaat zit een zekere geëngageerdheid.
Eva, het vertolken van andermans songs is jou niet vreemd, weten we sinds je deelname aan Liefde voor Muziek in 2016. Wat neem je daarvan mee?
Eva: Het was vooral fijn om op die manier met elkaars muziek om te gaan. Dat ik eens kon zien hoe anderen schrijven, vond ik leerrijk. Daardoor ben ik ook mezelf als liedjesmaker gaan ontleden. Liefde voor
Muziek is populair omdat mensen het interessant vinden om te zien wat anderen met iemands song doen.
Wim: De allerbeste cover uit dat programma vind ik nog altijd Johannes Genards versie van de Belle Perez-hit Honeybee.
Hits zijn jullie al jaren niet meer gegund. In welke mate dicteert muziek nog jullie leven?
Wim: Ik zou niet zonder muziek kunnen leven. Soms schrijf ik maanden niets, andere momenten heb ik vijf nieuwe nummers voor ik het goed en wel door heb. Dat gebeurt automatisch, omdat ik dit gewoon graag doe. Of iets een hit wordt, bepaal je niet zelf. Dat doet het publiek.
Eva: Ik vind het altijd eng als de platenfirma wil dat er vier singles op mijn plaat staan. Ik kan niet in functie daarvan schrijven. Wim: Doe zoals ik; schrijf alleen maar singles. Eva: In België willen ze mij alleen maar in het Nederlands horen zingen. Mijn Engelstalige plaat is helemaal genegeerd. Maar ik maak wat ik wil maken. Of iets succes heeft, heb ik niet zelf in de hand. Soms heb ik het gevoel dat anderen beslissen of ik hiermee al dan niet mijn brood kan verdienen.
Zijn The Skinny Genes een eenmalig tussendoortje of vormt deze plaat het begin van een avontuur dat langer mag duren?
Eva: Dit is een ei dat we samen eens wilden leggen. Deze plaat hebben we in de eerste plaats voor onszelf gemaakt. Dit is iets bijzonders, iets dat we later aan onze kleinkinderen willen geven. Wim heeft nog altijd The Wolf Banes en ook een soloproject. En ik ga deze zomer een nieuwe plaat maken, opnieuw in het Nederlands.
Wim: Ik beschouw dit zeker niet als een tussendoortje. Er zijn al nieuwe nummers die voor The Skinny Genes kunnen dienen. In het najaar staan enkele optredens gepland. Misschien komen er na de albumvoorstelling in de Arenberg nog meer uit de bus. Voor mij mag dit nog een vervolg krijgen. Eva: Ja, we hopen wel dat dit wordt opgepikt. Als je iets hebt gemaakt, wil je dat graag delen.