Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Nicci French
DE DAG VAN DE DODEN NICCI FRENCH | AMBO/ANTHOS | 366P | 20 EURO
Na een succesvolle reeks op zichzelf staande thrillers, zette het Britse auteurskoppel Nicci French zich aan een achtdelige serie rond de Londense psychotherapeute Frieda Klein. Het eerste deel verscheen in 2011. Deze maand ligt met De dag van de doden de spannende ontknoping in de rekken. We nemen samen met het duo afscheid van een heel pittige tante.
Het doek is gevallen, het achtste en laatste Frieda Klein-boek ligt in de winkel. Opgelucht, of toch een beetje verdrietig?
We voelen absoluut verdriet om het verlies van een goede kompaan, maar delen ook het melancholisch besef dat de tijd onherroepelijk voortschrijdt. Frieda is een kleine tien jaar een lid van onze familie geweest. We hebben door haar ogen haar medemensen geobserveerd en al haar gedachten gedeeld. Maar het is tijd om haar te laten gaan. Ze heeft genoeg meegemaakt.
Het was jullie eerste serie. Hoe anders werken was dat als schrijversduo?
Een serie stelt je voor heel andere uitdagingen. Je personages ontwikkelen zich of veranderen zelfs compleet. Hetzelfde voor hun onderlinge relaties. En terwijl individuele verhaallijnen op hun eind lopen, moet je het grotere verhaal toch verder laten lopen. Het was ook interessant om te tonen hoe het verloop van tijd zijn stempel drukt. Neem bijvoorbeeld Chloë, die van een onzekere jonge teenager uitgroeit tot een zelfbewuste volwassen vrouw. En dan is er natuurlijk ook de technische kant van de zaak. Hoeveel informatie uit deel drie moet je verwerken in deel vijf om het voor iedereen begrijpbaar te houden? Maar al bij al hebben de genoegdoeningen het ruimschoots gewonnen van de probleempjes.
Het is voor Frieda een bewogen rit geweest. Hoe hebben jullie haar zien evolueren?
In het begin is Frieda een vrouw die zich veilig en op haar gemak voelt in haar consultatieruimte, en die sterk gelooft dat ze de wereld aankan als ze zich maar genoeg op zichzelf concentreert. Aan het eind van de reeks zit ze tot haar nek in de smerigheid en brutaliteit van de echte wereld en is ze tot het besef gekomen hoe belangrijk haar familie en vrienden voor haar zijn en dat niemand in zijn eentje kan overleven. Haar dodelijke strijd met haar belager, de moorddadige maniak Dean Reeve, heeft veel van haar gevergd, maar heeft haar ook een en ander bijgebracht: een dieper inzicht in enkele fundamentele waarheden, in de kunst van het overleven en in het belang van ware vriendschap.
In die acht boeken heeft Frieda geregeld moeilijke moreel-ethische beslissingen moeten nemen. Jullie hebben het haar niet gemakkelijk gemaakt.
Van bij de start wilden we aantonen dat een misdaad oplossen geen kwestie is van even de orde te herstellen, waarna iedereen weer vrolijk naar huis kan. Mensen in nood helpen is niet altijd even gemakkelijk en kan op zichzelf trauma’s creëren. Moet je de wet eerbiedigen, hoe pijnlijk dat voor alle betrokkenen ook is, of moet je de wet soms laten voor wat ze is en doen wat je zelf juist acht? Frieda heeft de antwoorden zeker niet in pacht, daarover hebben we wel gewaakt. Het leven is nu eenmaal behoorlijk gecompliceerd.
Van bij de start heeft Londen een belangrijke rol gespeeld in het verhaal. Is de stad jullie nu nog dierbaarder geworden?
Dierbaar is waarschijnlijk niet het juiste woord. Londen is te groot en te chaotisch om zomaar aan je hart te drukken. Het is een stad die je nu eens fascineert, dan weer van walging vervult. Maar je geraakt er wel door geobsedeerd. We hebben eindeloze wandelingen gemaakt, langs vergeten riviertjes tot waar de Thames naar de zee reikt. We hebben zo fantastische verborgen plekjes ontdekt, waarvan we het bestaan zelfs niet vermoed hadden. We begrijpen dus heel goed waarom Frieda zo van haar nachtelijke wandelingen hield.
‘‘We wilden van bij de start aantonen dat een misdaad oplossen geen kwestie is van even de orde te herstellen, waarna iedereen weer vrolijk naar huis kan. Er zijn wel degelijk trauma’s mee gemoeid.”
En nu? Even de rem erop?
We zijn intussen al halfweg een nieuwe, op zichzelf staande roman waar we heel enthousiast over zijn. Een sabbatical zit er dus niet in. Maar we gaan wel drie maanden in Italië wonen en werken. Dat is op zich al iets om naar uit te kijken.