En plots doen de ‘broemerkes’ uit het

Bjorn Leukemans was een gerespecteerd renner met altijd een uitgesproken mening. Leukemans begon zijn profcarrière als man van de Ardennen. Tot de Bevelnaar merkte dat de broemerkes uit het Baskenland op andere benzine reden en Leukemans zich omvormde tot kasseispecialist. Vandaag doen de ‘broemerkes’ uit het Baskenland niet meer mee in Amstel en Ardennen. Vreemd.

Sla er de top tien van de Amstel maar op na. Pas met nummer zeven Julian Alaphilippe komen we de eerste renner tegen die in het Baskenland actief was. In de top tien vinden we alleen nog Lawson Craddock en Jelle Vanendert terug. En ook omgekeerd is de vaststelling frappant: uit de top tien van de Ronde van het Baskenland stonden alleen Mikel Landa, Jon Izagirre, Bauke Mollema en Patrick Konrad aan de start van de Amstel. Blijkbaar is de liefde tussen de Ronde van het Baskenland en de ‘klimklassiekers’ flink bekoeld, blijkbaar is het peloton in het Baskenland ook al lang weer overgeschakeld op een normale, legitieme brandstof. Tegelijk heeft het huidige voorjaar ons geleerd dat renners opnieuw geen schrik hebben van diverse types parcours. Hoe verklaar je anders de zeges van Michael Valgren Andersen in zowel de Omloop – de eerste kasseiklassieker van het jaar – als de Amstel Gold Race? Valgren Andersen werd twee weken geleden ook nog vierde in de Ronde van Vlaanderen. Ook Tim Wellens speelde een voorname rol in zowel Omloop als Amstel, Alejandro Valverde blonk uit in Dwars door Vlaanderen en in Amstel, Peter Sagan en Greg Van Avermaet blonken de voorbije weken zowat overal uit. Wie goed is, kan overal goed zijn.

Nog een opvallende vaststelling: de tijd dat renners zich achter een gebrek aan