Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Het leek alsof ik op reis in een soap was terechtgekomen”
Antwerpse Caroline Van Gils onverwacht herenigd met biologische moeder in Filipijnen
Caroline werd in de Filipijnen geboren en was 18 maanden oud toen ze werd geadopteerd door een Belgisch koppel. Nu, 37 jaar later, is ze herenigd met haar biologische moeder, tijdens een reis naar haar geboorteland. Wat een ontspannen reis moest worden, draaide uit in een helse zoektocht die werd geregisseerd door de lokale media. “Het leek alsof ik in een soap was terechtgekomen.”
In het begin van de paasvakantie vertrokken Caroline Van Gils en haar vriend Herman De Greve uit Deurne enthousiast naar de Filipijnen, Carolines geboorteland.
“Herman had me voor mijn verjaardag verrast met een reis naar de Filipijnen. Ik had me altijd voorgenomen om ooit mijn geboorteland te bezoeken, maar het was er nooit van gekomen. Bovendien had ik, net zoals veel andere adoptiekinderen, nooit de drang om op zoek te gaan naar mijn biologische ouders. Mijn leven speelt zich af in België, en daar ben ik tevreden mee. Maar mijn Filipijnse achtergrond bleef doorheen mijn leven wel aanwezig. Bijvoorbeeld toen ik zelf moeder werd, troostte ik mijn dochter soms met woordjes die ik zelf niet eens kende, maar om een onverklaarbare reden sprak ik ze toch uit. Ik was dus heel benieuwd om het land te ontdekken waar mijn roots liggen. We reisden meteen naar Bacalod, mijn geboortestad. Daar stond Herman op.”
Paspoort met babyfoto
Het enige tastbare object dat Caroline van haar tijd in de Filipijnen had, was een paspoort met een babyfoto. Ook haar originele naam, Connie Dechino, kende ze. Aangekomen in Bacalod, zei ze haar naam en toonde ze haar paspoort aan Gemini, de gastheer van de plek waar ze overnachtte. “Ik dacht dat hij het wel leuk zou vinden om mijn Filipijns paspoort te zien, verder had ik geen bijbedoelingen. Maar op dat moment is onze reis omgeslagen in een waanzinnige zoektocht. Gemini wou mij helpen met het zoeken naar familie, en bracht ons in contact met een reporter van een tvzender.”
En de bal ging aan het rollen. Caroline vertelde haar verhaal in de tv-studio, en nadien ook aan de presentatoren van een radioprogramma. Een dag later stond het in twee kranten. “Ik sprong gewoon mee op de kar. ‘We zijn in de Filipijnen, als ik hier een flater bega, weet niemand het’, dacht ik. Eigenlijk ging ik er ook vanuit dat het toch niets zou opleveren.”
In de krant, op de radio en op tv Maar niets was minder waar. In een mum van tijd kreeg Caroline hulp uit allerlei verschillende
hoeken. “Iedereen die mijn verhaal gehoord had, was ontroerd. Ze wilden mij allemaal helpen. Ik wist amper wat mij overkwam.”
De medewerkers van het radioprogramma contacteerden de makers van de Jessica Soho-show, een enorm populair programma in de Filipijnen, waar al vaak op zoek gegaan werd naar biologische ouders.
“De makers wilden op zoek gaan naar mijn ouders en die zoektocht vastleggen op beeld. Opnieuw deed ik mijn verhaal. De aflevering werd twee miljoen keer bekeken, en er kwam veel reactie op. Ik bleef berichten binnenkrijgen via Facebook, het leek alsof ik in
een soap was terechtgekomen.” Dwaalspoor
Caroline werd meermaals op het foute spoor gezet. “Via de makers van de Jessica Soho-show leerde ik een grote Dechino-familie kennen. De familie dacht dat ik de dochter was van Eddy Dechino, die drie buitenechtelijke kinderen heeft. Twee ervan had de familie al ontmoet, maar de derde, een dochter, nog niet. Meteen dachten ze dat ik het was.” Maar ze was het niet.
“Ik werd vervolgens gecontacteerd door een andere Dechino. Die man beweerde dat hij mijn vader, Gerard Dechino, kende en was enthousiast om mij te helpen. Uiteindelijk bleek dat Eddy familie was van Gerard en liep dat spoor ook dood.”
Twee dagen voor Caroline en Herman terug naar Deurne zouden vertrekken, namen de programmamakers contact op. “Ze wilden nog enkele beelden maken, en lieten me naar een weeshuis komen, vlak bij de plek waar we hadden overnacht.”
Lilia Het bezoek aan het weeshuis kwam er niet zomaar. De programmamakers stelden Caroline
voor aan Lilia. “De vrouw huilde toen ze mij zag. Ze nam mij vast en begon zich te excuseren. Ze zei dat ik haar kind was. Op dat moment stroomden er duizend-enéén emoties door mijn lijf. Ik was volledig versteend.”
Lilia vertelde dat Carolines vader destijds getrouwd was. Ze had alle contact met hem verbroken, en had hem nooit verteld dat ze zwanger was. “Ze had mij moederziel alleen op de wereld gezet, maar kon niet voor mij zorgen en droeg me daarom over aan haar nicht, die Redempcion Dechimo heette. Zij noemde mij Connie Dechino, met de letter n. Later werden in het weeshuis de papieren voor de adoptie opgesteld. Ik kende eindelijk mijn verhaal, het voelde als een mirakel. De tijd die ik heb doorgebracht met mijn biologische moeder was ook fantastisch.”
‘Grote zus’ in Duitsland
Het verhaal was nog niet ten einde. “Ergens vond ik het jammer dat ik geen verhalen had gehoord over hoe ik was als peuter. Maar toen we terug in België waren, kreeg ik, alweer via Facebook, bericht van een Filipijnse vrouw uit Duitsland. Zij vertelde me dat een non uit het weeshuis mij als baby aan een goede vriendin had overgedragen, haar moeder. Blijkbaar was ik erg verzwakt, en was ik niet klaar om de reis naar België te maken. Haar moeder heeft daarom een jaar voor mij gezorgd, en ik was als een klein zusje voor haar. Zij had een heleboel verhalen over mijn tijd bij hen. Het is onvoorstelbaar dat zij mij gevonden heeft. Daarom ben ik ook van plan om haar snel te ontmoeten. Ook de Jessica Soho-show zal erbij zijn.”
DNA
De kans dat Lilia toch niet de moeder is van Caroline is klein, maar ze bestaat. “We deden een DNA-test net voor ons afscheid in de Filipijnen. De resultaten krijg ik volgende dinsdag en dan ben ik eindelijk voor de volle 100% zeker. Ik kan het nog altijd niet geloven. Het lijkt of ik jaren in een rolstoel heb gezeten en nu ineens kan stappen. Ik heb in de Filipijnen meer gehuild dan ooit voorheen. Maar het waren allemaal tranen van geluk.”
Caroline Van Gils
Deurne
‘‘Ik kan het nog altijd niet geloven. Het lijkt of ik jaren in een rolstoel heb gezeten en nu ineens kan stappen.’’