Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Tijdens de ingreep leek elke seconde vijf uur te duren”
Antwerpse brandweerman uit ‘Helden van Hier’ met zoon in ‘Helden van de Kinderkliniek’
Orlando Gonzalez
Antwerpen
‘‘De mensen van het productiehuis leefden intens met mij mee.’’
In Helden van Hier helpt de Antwerpse brandweerman Orlando Gonzalez mensen in nood, maar plots kon hij zelf alle steun gebruiken. Gisteren was op VTM in Helden van de Kinderkliniek te zien hoe bij zijn zoon een hersentumor werd verwijderd.
Gistermiddag in Wommelgem. Louen (7), die u later die avond zag in Helden van De Kinderkliniek op VTM, was naar hartenlust aan het spelen. Niets wees erop dat de jongen twee weken geleden op de operatietafel lag met een hersentumor. Papa Orlando (32), als brandweerman in Helden van
Hier: Brandweer Antwerpen te zien, blikt terug op bewogen weken. “Het is amper te geloven dat mijn zoon aan het begin van de paasvakantie zes uur werd geopereerd door dokter Mania De Praeter (bekend van Topdokters,
red.) in het UZA Edegem”, zegt
hij.
“Deze thriller begon enkele weken geleden toen er een uitbraak van griep was. Veel kinderen waren ziek. De voetbaltraining van Louen werd zelfs afgelast omdat er zoveel zieken waren. Wij dachten dat Louen ook grieperig was. Na een poos ging het weer beter, maar tijdens een verblijf bij zijn moeder moest hij opnieuw overgeven. Het viel wel op dat de hoofdpijn waarvan hij last had altijd in de ochtend was. Achteraf werd duidelijk hoe dat kwam. Tijdens het slapen drukten de hersenen op die tumor.”
Goedaardig
Omdat de situatie niet beterde, werd een CT-scan genomen in het ziekenhuis. “Zelfs toen ik werd opgebeld om langs te komen omdat er ‘iets was gevonden’ op de foto, dacht ik in de verste verte niet aan een tumor”, zegt Orlando. “Louen had enkel hoofdpijn. Dokter De Praeter vroeg of hij soms tegen de deur liep of viel. Dat was niet het geval. Wij hebben geen kankers in de familie en Louen is een sportief kind dat nooit medische problemen had.”
Dokter De Praeter wond er geen doekjes om. “De tumor had de grootte van een pingpongbal. Het is niet duidelijk hoelang die er al aan het woekeren was. Het kan zelfs zijn dat die er bij de geboorte al was. Orlando had gewoon brute pech. Toen ik dat te horen kreeg, stond onze wereld even stil. De grond zakte onder mijn voeten weg. Er was wel een lichtpuntje: het gezwel was goedaardig.”
Profvoetballer
Louen begreep dat er iets aan de hand was, maar een 7-jarige snapt nog niet ten volle de impact van die diagnose. “Toen we aan de uitgang van het ziekenhuis kwamen, stond er zo’n automaat met verrassingsballetjes. Die waren even groot als het gezwel, waarop Louen, wiens droom het is om profvoetballer te worden, zei dat hij dat balletje wel uit zijn hoofd zou koppen. Misschien maar best dat hij niet besefte wat hem te wachten stond. Mocht hij al een tiener zijn geweest, was het andere koek.”
Twee weken geleden werd Louen om 7.30u klaargemaakt voor de operatie, tegen 14.30u was die achter de rug. “De dokter had gezegd dat als de operatie langer duurde dat niet per se slecht nieuws zou zijn. Ze nemen zoveel tijd als nodig is. Ik kan u verzekeren dat één enkele minuut wel vijf uur lijkt te duren als je zit te wachten op nieuws. Mijn gsm is geen seconde van mij verwijderd geweest. Hoewel de tumor goedaardig was, was ik bang voor de gevolgen. De hersenen en de motoriek zijn zo belangrijk. Hoe zou mijn zoon ontwaken? Moest hij weer leren wandelen of praten?
Dat was bang afwachten. Toen hij wakker was en alles nog normaal bleek, was ik de gelukkigste man op aarde.”
We zijn nog maar twee weken verder en Louen heeft zijn oude leventje hernomen. “Hij gaat zelfs weer naar school. Normaal moest hij slechts een halve dag gaan, maar hij is meteen een hele dag gebleven. Hij wil ook weer voetballen, al mag koppen nog niet. Bij Tubantia Borgerhout mocht hij de aftrap geven. Slechts een litteken aan de achterkant van zijn hoofd blijft hem nog een tijd herinneren aan dit voorval, maar zijn haren groeien daar nog over. Er is ook een klein litteken waar de artsen de drain plaatsten om de druk op de hersenen onder controle te houden.” Wat nu nog rest, is controle. “In juli is de eerste en als die positief uitdraait, moet hij daarna pas over zes maanden terug.”
Productiehuis
Het toeval wil dat de programma’s over de Antwerpse brand-
weer en Helden van de Kinderkliniek door hetzelfde productiehuis worden gemaakt. “De mensen die anders tijdens mijn shift in mijn buurt zaten te wachten om iets belangrijks te filmen, moesten me plots in het ziekenhuis filmen. Ik kende hen al. Ze leefden ook intens mee.”
Orlando moest z’n job even aan de kant schuiven. “Ik kreeg veel steun van de brandweercollega’s. Ik mocht me helemaal focussen op mijn zoon. Ondertussen ben ik weer aan het werk. Als brandweerman moet ik geregeld mensen slecht nieuws brengen. Dan zeg ik dat we er alles aan doen om de persoon te redden. Ik ben empathisch en leef met hen mee, maar als de job klaar is, stopt het voor mij. Nu zat ik zelf in die rollercoaster van gevoelens en voelde ik voor het eerst wat slachtoffers van een ongeval of een brand meemaken.”