Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Club wint mee
Anderlecht kan de nederlaag op Standard aan verschillende factoren wijten. Slecht waren ze niet, hoor. Maar Matz Sels beging een blunder, Morioka was net te traag, Teodorczyk was nergens en bij de Rouches flitste (target) Edmilson. Paars-wit hoopt dat Club Brugge vanavond niet wint tegen Charleroi. En dat het in Play-off 1 nog niet over en uit is.
Was het een sollicitatie of een statement? Liet Junior Edmilson zijn kwaliteiten zien aan Anderlecht? Of toonde hij net aan dat Standard de ploeg van zijn hart is? We vermoeden het laatste. Net zoals we vermoeden dat Hein Vanhaezebrouck langs de zijlijn bijna een orgasme kreeg.
Dit was waarom Hein zo wild is van de Braziliaanse Belg. Edmilson had zich opgeladen voor deze partij en speelde kat en muis met Alexis Saelemaekers. Junior tegen... een junior. Ocharme, het jonkie. Langs links voorbij, langs rechts, hij wipte er soms bijna overheen. Al kun je Saelemaekers ook weinig kwalijk nemen. Drie goeie play-offmatchen gespeeld, maar tegen deze Edmilson was in het eerste halfuur weinig te doen. Dit was een leermoment.
Trage Morioka
Zo dweilde Edmilson na negen minuten weer zijn flank af. Vreemd genoeg dook Matz Sels niet met zijn handen, maar met zijn voeten naar zijn voorzet. De keeper miste zijn interceptie, de bal schoot door en Emond duwde het leer binnen. Sclessin ontplofte. Game, set,
Matz. Het was de titel boven dit verslag die we meteen in gedachten hadden na die flater van Matz Sels. “Waarom ik niet met mijn handen naar die bal ging? Omdat ik het gevoel had dat ik er niet ging geraken”, zei de doelman. “Die bal kwam zo snel. In een reflex besliste ik mijn voet te gebruiken, maar ik had de pech dat ik die bal niet honderd procent goed raakte. Trouwens, er had ook iemand in de tweede zone mogen staan om die bal nog weg te werken.”
Nee, het was niet alleen zijn schuld. De doelman was de voorbije maanden een van de sterkhouders van dit paars-wit, de man die zijn team vaak rechthield.
Ryota Morioka is een begenadigd voetballer, maar hij beweegt soms met de snelheid van een sumoworstelaar. Drie keer werd hij voor Standard-keeper Ochoa gezet. Drie keer was hij niet scherp genoeg. Ter vergelijking: zijn voorganger Hanni scoorde hier in januari nog drie keer. Waarom had Vanhaezebrouck dan niet voor Markovic gekozen na zijn goeie match tegen Club Brugge? Die was toch vinniger? Blijkbaar was de Serviër geblesseerd en spaarde Hein hem.
Terwijl Kums zijn stempel weer te weinig drukte, stuwde Trebel zijn troepen vooruit en strooide hij met een paar heerlijke passes. Op die manier kwam Anderlecht in de match. Meer nog: de gelijkmaker volgde. Eerst knalde Kums nog op de paal, maar bij een volgend schot van Trebel week het leer af en was het 1-1. De rode tribunes zwegen even. En omdat Edmilson even was stilgevallen, leefde paars-wit op hoop.
Hoezo, Preud’homme?
Zonder een zege op Standard was de overwinning van zondag tegen Club Brugge wellicht niets waard, maar Ricardo Sa Pinto bleef het goed aanpakken bij de thuisploeg. Hoe Preud’homme, waar Preud’homme, wat Preud’homme? De laatste thuisnederlaag van de Rouches dateert al van 18 augustus tegen Zulte Waregem en Sa Pinto blijft gaan. Straks doet hij nog mee voor de titel...
Want het spel bleef op en neer gaan, maar de Luikenaars dreigden toch het meest. Carcela was bleek in de eerste 45 minuten, maar kon toch niet onderdoen voor vriendje Edmilson. Een keer sneed hij goed naar binnen en zijn schot vloog binnen. Een bierdouche was ons deel.
Sclessin blijft een oord van verderf voor Anderlecht. Teodorczyk raakte geen bal en werd gewisseld. Helaas rust op zijn vervanger Ganvoula een heuse Luikse vloek, want die mist aan de Maas alleen maar enorme kansen. Ook nu.
Play-off 1 kan er vanavond alweer helemaal anders uitzien. Standard leeft op met 9 op 12 en Anderlecht staat mogelijk opnieuw bij af. Sorry, Sels. We moeten toch titelen: