FACES ON TV

★★★★è

Al jarenlang geldt Faces On TV als Grote Belofte. Dat voorman Jasper Maekelberg lang deed over debuutalbum Night Funeral verbaast niet: hij was de afgelopen jaren dé man achter de schermen bij onder meer Bazart, Warhaus en Balthazar en gaf het geluid van een Belpop-generatie vorm. Dat verlaagt de drempel bij Night Funeral, maar steekt ook een beetje stokken in de wielen. Zo vertrouwd klinkt dit geluid, dat je de meest radiovriendelijke songs al snel toeschrijft aan bijvoorbeeld Warhaus. Dancing After All is al heerlijk vóór de stem van Billie Leyers de sensualiteitsmeter in het rood jaagt, The Image of Boy Wonder heeft een even sterk refrein, en Looking Glass verrast je met een swingend instrumentaal tussenstuk. Het lijzig-zwoele geluid dat veel van Maekelbergs producties kenmerkt, komt hier terug, elders experimenteert hij meer. Het gebruik van vrouwenstemmen – ook die van Laura Huysmans – zorgt voor variatie, er zijn de afro-ritmes in opener Suspicious of de atmosferische triphop in Slowly Fading Out, terwijl je na de eerste noten van Call Me Up iets van Outkast verwacht. Feilloos is de cd nog niet. Tell Me is eerder een intermezzo dan een song, en hoe dichter Maekelberg bij parlando komt, hoe minder elegant zijn Engels klinkt. Maar wie Faces On TV wil zien op The Slope, dat vierde Rock Werchter-podium, zal op tijd moeten komen.