Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een feest van sport en vriendschap: die spirit erfden we van Boris ”
Voetbalploeg FC Matti uit Merksem organiseert toernooi als eerbetoon aan tweede vriend die op jonge leeftijd stierf
Carmen Lauwers
Zus van Boris
“Het verdriet is nog zo groot, het is allemaal zo kort geleden gebeurd. Maar Boris zou het niet anders gewild hebben dan dat dit toernooi er kwam.”
Nick Pelicaen
FC Matti
“Het was Boris die ons na de dood van Matti overtuigde om ons verdriet niet weg te drinken in een café, maar om samen te gaan sporten.”
Ze zijn allemaal eind twintig, begin dertig maar toch hebben de spelers van FC Matti al twee keer afscheid moeten nemen van een goede vriend. Na de dood van Mattias Van der Stighelen in 2011 richtte Boris Lauwers de voetbalploeg op om hem te herdenken. Een half jaar geleden stierf Boris (28) zelf nadat hij met zijn fiets onder een vrachtwagen was beland.
Hoe hard kan het leven zijn ... Afscheid nemen van een vriend die door een stom ongeluk sterft op zijn 21ste is verschrikkelijk. Om zeven jaar later dan ook de vriend te verliezen die de rest er na dat ongeluk allemaal door sleepte, is helemaal niet te vatten. Maar ondanks dat verdriet zit er in die vriendengroep een enorme kracht. Elk weekend komen ze samen om te voetballen en een pint te pakken, en vandaag organiseren ze een groot toernooi in het Bouckenborghpark in Merksem ter ere van Boris ‘Borage’ Lauwers. Zoals hij dat de jaren ervoor al zo vaak voor Matti had gedaan. “Bizar toch, dat zo’n vriendengroep van jonge mensen eigenlijk al weet hoe ze met de dood van een goede vriend moeten omgaan...”, zegt Carmen Lauwers, zus van Boris. Ze is met haar dochtertje Cézanne naar een match van de ploeg komen kijken, voor het eerst sinds de begrafenis van haar broer in oktober vorig jaar. “Automatisch zoek ik op het veld die krullenbol, ook al weet ik dat hij er niet meer is. Dat is heel confronterend.”
Deze editie van het voetbaltoernooi heet
Borage, the legacy of a great man. “Het was Boris die een jaar na de dood van onze vriend Mattias Van der Stighelen (zoon van reclamemaker en columnist Guillaume Van
der Stighelen, red.) met het idee kwam om een voetbalploeg op te richten met Matti’s vrienden. Ter ere van hem en om samen te blijven komen. Hij maakte er zelfs zijn eindwerk van”, vertelt Nick Pelicaen (28) tijdens de rust (0-0). “Boris was de grote trekker van FC Matti, en onze beste speler. Nu we hem ook moeten missen, is het niet meer dan logisch dat wij het overnemen.”
Mannen weten waarom
De vrienden kennen elkaar van Sint-Lutgardis in Schoten. “In die tijd gingen we twee, drie keer per week sjotten in iemands tuin”, zegt Nick. “Veel vriendschappen verwateren als iedereen gaat studeren en nadien gaat werken, maar onder andere door wat er gebeurd is met Matti, zijn wij heel close gebleven. We staan hier elk weekend met minstens vijftien man en we weten waaróm we hier staan. Niet dat we het altijd uitspreken, maar het is een manier om ons verdriet te verwerken. We hebben niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen.”
Het woord dat nog het beste omschrijft wat de vrienden voelden toen ze hoorden dat Boris gestorven was, is ongeloof. Nick: “Ongeloof dat zoiets opnieuw kon gebeuren in onze vriendengroep, alsof er een soort vloek op ons rustte. Het was Boris die ons na de dood van Matti overtuigde om ons verdriet niet weg te drinken in een café, maar om samen te gaan sporten. Dus blijven we dat nu ook doen. Ze zijn hier allebei als een soort extra man aanwezig als we samenkomen. We staan hier niet om te winnen, al is dat altijd prettig natuurlijk. Maar ons motto is better
together. Ik win liever de derde helft met een pintje.”
Blijven vechten
Boris Lauwers fietste op 10 oktober vorig jaar naar zijn werk in het zwembad van Merksem toen hij op het kruispunt van de Oranjestraat en de Lange Dijkstraat werd gegrepen door een vrachtwagen. “Hij werkte voor de stad Antwerpen en met de werkzaamheden van de Leien liepen er campagnes om mensen uit de auto te krijgen. Boris stond daar achter. Hij wilde graag fietsen en deed zijn auto weg. Ironisch genoeg kwam de vrachtwagen die hem doodreed een levering brengen voor die werf”, vertelt zus Carmen.
Toen ze ’s morgens telefoon kreeg dat haar broer in kritieke toestand naar het Stuivenbergziekenhuis was gebracht, haastte Carmen zich daarheen. “Boris is ervoor blijven vechten, ondanks zijn verwondingen. De dokters hebben alles gedaan om hem erdoor te krijgen. Ze waren zelf verrast dat hij na de urenlange operatie bleef strijden. Het probleem was dat zijn bloed niet stolde. ’s Avonds om twintig voor zes is hij overleden. De dokters zijn erna zelf ingestort. Ook voor hen is het moeilijk om zo’n jonge gast te zien sterven.” Een deel van de vrienden was naar het ziekenhuis gekomen, een ander deel verzamelde bij een vriend op zijn appartement. Net zoals de vriendengroep na Matti’s ongeval bij zijn ouders thuis verzamelde, om steun te zoeken bij elkaar.
“Dat heb ik toen niet bewust meegemaakt”, vertelt Christophe Bell, die samen met Matti al stoeiend in een keldergat was gevallen op het kotfeestje. “Ik was in een kunstmatige coma gebracht en lag met een dubbele schedelbreuk en een hersentrauma in het ziekenhuis.” Toen Christophe na 36 uur wakker werd, vertelde een dokter of verpleger hem dat zijn vriend was gestorven. “Het drong niet door, ook niet tijdens de begrafenis. Dat besef is pas later gekomen. Dat was voor mij een groot verschil met de dood van Boris, toen ik wel dat telefoontje kreeg. Ik voelde kwaadheid, ongeloof. Bij iedereen heerste dat gevoel.”
Bert Swannet (31) knikt. “Matti was een spilfiguur binnen onze groep, en Boris ook. Het was gewoon te zot voor woorden om opnieuw een vriend te verliezen.”
Thesis
In zijn thesis had Boris Lauwers net dat onderwerp besproken: hoe moet je omgaan met het verdriet van iemand die plots overlijdt? Hij beschreef dat het opstarten van zo’n voetbalploeg één ding is, en het onderhouden ervan nog iets anders. Dat hebben zijn vrienden nu ook gemerkt. Bert: “Ook voor het organiseren van het minivoetbaltoernooi nam Boris de leiding. Ik hielp hem erbij en we belden steeds over en weer. Veel zaken werden last minute geregeld, maar het kwam altijd goed.”
Dit jaar verloopt de organisatie wel wat gestructureerder. “We willen dat deze editie memorabel wordt. Daarom willen we niets aan het toeval overlaten. Het moet zo’n succes zijn dat het volgende keer vanzelfsprekend is dat iedereen er weer bij is”, zegt Bert. En misschien heeft de inbreng van de vrouwen er ook wel iets mee te maken. Behalve Carmen zijn ook haar mama en Boris’ vriendin Lauren betrokken bij de organisatie van het toernooi. “De jongens zijn het ons komen vragen en we hebben meteen toegezegd”, vertelt Carmen. “Het verdriet is nog zo groot, het is allemaal zo kort geleden gebeurd. Maar Boris zou het niet anders gewild hebben dan dat dit toernooi er kwam. Hij verdient het dat zijn werk wordt verdergezet. We hebben ook Boris zijn thesis gebruikt om nog eens te lezen hoe hij het allemaal had uitgedacht. Dat heeft ons geholpen.” Bert: “In Carmen haar manier van reageren herken ik Boris vaak. Best confronterend.” Carmen: “Is dat zo? Boris en ik schelen maar achttien maanden. We waren twee
Carmen Lauwers Zus van Boris “Het statement dat wij willen maken is dat het nu levensgevaarlijk is voor fietsers, met al dat zware vrachtverkeer tijdens de spits in de stad.”
handen op één buik. Veel mensen dachten dat we een tweeling waren. We bespraken heel veel als broer en zus. Vier jaar geleden hadden we afscheid moeten nemen van onze stiefpapa. En nu van Boris. We zitten thuis bij mama zonder de mannen aan tafel, dat is heel zwaar. Ik droom soms dat het ongeluk net gebeurd is en dat ik weet dat het maar een nachtmerrie is, maar dat ik die nachtmerrie wel moet uitdromen. Tot ik wakker word en het toch allemaal echt is.”
Vrachtwagens in de spits
Er zijn 23 mannenploegen en acht vrouwenploegen ingeschreven voor het toernooi (finales om 17u en 17.30u), wat al goed is voor meer dan driehonderd mensen. Tel daar nog alle supporters en sympathisanten bij op en het zal goed vol staan op de velden van het Bouckenborghpark. “Er komen een grote tent en een podium waar groepen en dj’s komen spelen. En er is een barbecue. Verder zal er een springkasteel staan voor de kinderen en er is een tombola”, vertelt Carmen.
Ook haar papa speelt mee in een ploeg met nog wat vaders en neven. “Mijn papa heeft ooit na een motorongeval dezelfde bekkenfractuur gehad als Boris, alleen had hij het geluk dat hij inwendig bijna geen letsels had. Voetballen is niet evident voor hem, maar hij wil heel graag meespelen. Dat hij er achteraf misschien dagen last van heeft, neemt hij erbij.”
De opbrengst van het toernooi gaat deels naar vzw Emmaüs voor sportkleding voor jongeren die zelf geen middelen hebben om die aan te schaffen. “Boris vond dat heel belangrijk. Hij steunde die organisatie ook altijd.”
Het andere deel van de opbrengst gaat naar fietsveiligheid in Antwerpen. Carmen: “Het statement dat wij willen maken, is dat het nu levensgevaarlijk is voor fietsers met al dat zware vrachtverkeer tijdens de spits in de stad. Op de Plantin en Moretuslei is Evelien Van Ranst ook gestorven nadat ze onder een vrachtwagen terecht was gekomen. In Hoboken overleed een man door een afslaande auto die hem niet gezien had op een gevaarlijk kruispunt. Er wordt echt onvoldoende gedaan voor de veiligheid van fietsers. Zelf stap ik niet graag meer op de fiets na het ongeluk van Boris. Onze jongere zus, ze is net 18 geworden, heeft haar fiets bijna een half jaar op school laten staan nadat Boris verongelukt was. Het was te moeilijk om weer op de fiets stappen. Nu gaat ze met de tram naar school.”
Leven valt stil
Carmen verwacht dat het vandaag een emotionele dag wordt. “Sinds de begrafenis ben ik niet veel meer buiten gekomen. Je leven valt stil als zoiets gebeurt. Ik zal veel mensen voor het eerst weer zien na de begrafenis en ik denk dat voor mijn mama, papa, zus en voor Lauren hetzelfde geldt. We zullen het allemaal gewoon over ons heen laten komen. We verwachten veel volk. Op de begrafenis waren al duizend mensen. Boris was een heel sociale kerel, actief bij de scouts en echt een steunpilaar voor veel mensen.” Behalve een ode aan Boris zal het toernooi ook een feest worden, van sport en van vriendschap. Carmen: “We willen niet dat het een droevige dag wordt en we gaan het hier ook niet vol foto’s van Boris hangen. We willen vooral zijn spirit naar boven halen. ”
Nick: “FC Matti is nooit iets triests geweest. Dat is juist de kracht ervan.” Ondertussen is de wedstrijd afgelopen. Van 0-0 bij de rust is het nog 2-0 geworden voor FC Matti. Symbolischer kan bijna niet. Een doelpunt voor Matti en een voor Boris. “Wie het toernooi zaterdag zal winnen, is bijzaak”, zegt Bert. “Dat we er allemaal zijn, is wat voor ons echt telt.”
Die derde helft dus, die voor één keer niet na de wedstrijd volgt, maar gewoon heel de dag doorgaat.