Een jaar zonder BV’s

Eerder deze week maakte VTM bekend dat Mijn pop-uprestaurant dit jaar vervangen wordt door 2 Sterren Restaurant. Het concept is min of meer hetzelfde – vier duo’s krijgen de kans om een hoogwaardig restaurant te runnen, en wie na een paar culinaire voorrondes als sterkste uit de strijd komt, wint. So far, so Sergio. Alleen is er dit jaar een minuscuul verschil: de aspirant-restaurateurs zijn geen gewone stervelingen, maar BV’s.

Alweer BV’s. Je kan tegenwoordig je tv niet aanzetten of ze komen in metershoge golven over je heen gespoeld. Te pas en te onpas worden ze opgevoerd. In panels en in kwisjes. In praatprogramma’s. Het lijkt wel alsof je pas interessant wordt als je bekend bent. Terwijl: er lopen steeds meer BV’s rond voor wie het BV-zijn hun corebusiness is. Niemand die nog weet wat hen op het punt heeft gebracht dat ze gevraagd worden om vooraf uitgeschreven mopjes te komen herkauwen op tv. Zelfs in Stukken van

Mensen – een vrij vermakelijk Vier-programma waarin kunstkenners een bod doen op waardevolle voorwerpen uit privécollecties – kan je er tegenwoordig gif op innemen dat er ook een Koen Crucke of Herr Seele zal opduiken die dringend van iets af wil. Wel, ik wil van hén af. Laat Crucke zingen in de opera, en Herr Seele Cowboy Henkjes tekenen tot hij stramme handen heeft. Maar haal ze in godsnaam van dat scherm af.

’t Is niks persoonlijks, maar ik voel steeds vaker het verlangen naar gewone mensen. Met een gewoon leven. Mensen wiens privé-leven ik niet uit de boekjes ken. Van wie ik niet weet – exclusief! – met wie ze hun vrouw bedrogen hebben. Mensen uit wie niet de laatste druppel spontaniteit is uitgeperst tijdens zo’n ellendige mediatraining. Mensen die geen manager hebben die met een vergrootglas elk interview naleest en elk laatste teken van leven laat schrappen. Voor programmamakers zijn BV’s een lapmiddel om te verdoezelen dat er iets fout zit. Als het format sterk genoeg is, heb je geen bekende kop nodig. De ‘tranches de vie’ die elke dag in Iedereen Beroemd worden gepresenteerd, illustreren dat perfect: vaak levert het televisie op die in alle alledaagsheid toch ontroert. Maar na hun moment voor de camera gaan al die mensen gewoon door met hun leven.

Of neem De Mol, waar de kandidaten complexloos in hun eigen dialect vloeken omdat niemand hen in het oor heeft gefluisterd dat het hun kansen op een eigen programma kan kelderen. Bij The Voice van

Vlaanderen zijn het niet de coaches die mijn aandacht trekken, maar de emoties van de kandidaten als ze wel of niet verkozen worden. Die authenticiteit valt niet te faken.

Wat zou het héérlijk zijn om eens een jaar BV-vrije televisie te maken. Vast een stuk goedkoper, om te beginnen. En ik zou me niet hoeven af te vragen waarom Jacques Vermeire en Markske van De Kampioenen voor de neus van verzameld Vlaanderen in de keuken staan te klungelen in de hoop de perfecte soufflé te serveren. Laat humor aan de humoristen en koken aan de koks. En dan kunnen al die BV’s rustig iets anders gaan doen. Een BV-kookboek schrijven of zo. Zou dat geen gat in de markt zijn? Of bestaan die dingen al?