Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Bejubeld, verguisd, opnieuw bejubeld
Na de dopingtwijfels: Britten sluiten legende Mo Farah opnieuw in de armen
Mo Farah (35), de meest succesvolle Britse atleet aller tijden, heeft iets met Londen. Hij werd er een legende op de Spelen van 2012 en lanceerde er zijn iconische Mobotgebaar. Op het WK van 2017 ging het echter vooral over zijn (vermeend) dopinggebruik. En zondag was de marathon van Londen het toneel waarop de natie hem weer omarmde als ‘Sir Mo’.
Britser dan Brits. In Engeland kunnen ze er wat van om hun kroonjuwelen op gepaste wijze te eren. Dus schoot niemand minder dan de Queen zondag de marathon van Londen op gang. En ook na de 42 kilometer stond er een lid van de koninklijke familie te springen: prins Harry. Die haastte zich wat graag om te gaan poseren met de man met de bronzen medaille: Mo Farah, die zich in pas zijn tweede marathon (2u06’32”) ontpopte tot de snelste Brit aller tijden.
Enkele jaren geleden werd Farah door diezelfde koningin Elizabeth geridderd tot Sir voor zijn uitzonderlijke sportieve prestaties: tienvoudig olympisch laureaat en wereldkampioen, vooral op de 5.000 en 10.000 meter. Zondag werd Farah een hele marathon lang vooruitgeschreeuwd. Bij zijn finish was hij zelfs te uitgeput om een iconische
Mobot te maken: zijn handen boven zijn hoofd in de vorm van een hartje. Maar wel: “De keuze voor de marathon doet deugd. Ik heb weer veel plezier in het lopen.”
Want dat plezier was een tijdlang ver te zoeken.
Verdachte bloedwaarden
Londen, een jaar geleden. In het olympisch stadion schreeuwen duizenden Britten zich schor voor de laatste pistewedstrijden van Mo Farah. Hij is nog altijd de hartendief van het publiek, ogenschijnlijk is er geen vuiltje aan de lucht.
Maar schijn bedriegt. Want een dag later spuwt Farah zijn gal tijdens een persconferentie. Dat het gedaan moet zijn om “mijn carrière met de grond gelijk te maken. De geschiedenis liegt niet. Mensen zijn fier op mij voor wat ik de voorbije jaren heb gepresteerd. Jullie kunnen schrijven wat jullie willen, maar ik heb alles bereikt door hard te werken. Door elk jaar mijn nikkel af te draaien, jaar na jaar, en zo mijn land fier te maken.”
De sfeer in de zaal, grotendeels bevolkt door Britse journalisten, raakt verhit. Want Farah doelt op een deel van de Britse media dat hem de voorbije maanden door de mangel heeft gehaald nadat is gebleken dat zijn coach Alberto Salazar in een dopingonderzoek is verwikkeld. De hackerssite Fancy Bears lekt bovendien dat Farah een van de vijftig atleten is die met verdachte bloedwaarden op de lijst staat bij de internationale atletiekbond. Later blijkt, na bijkomende controles, dat de IAAF hem niets ten laste legt.
“En toch blijven sommigen mij maar in een slecht daglicht stellen”, fulmineert Farah. “Zij die zeggen dat ik niet eerlijk loop, dat ze het dan maar bewijzen.”
“Lafaards”
Criticasters halen gemiste dopingcontroles aan van 2010 en 2011. Geen
positieve controle, want een atleet mag drie keer een dopingcontrole missen vooraleer dat wordt beschouwd als een positieve test. Farah legt uit dat hij voor één controle de bel niet had gehoord toen de controleur aan zijn deur stond.
Als een Britse journalist Farah en zijn management in een tweet “lafaards” noemt omdat hij voor het WK niet wilde spreken en daarbij de IAAF-zaak oprakelt, daagt Farah hem voor de rechter wegens laster.
Het dopingonderzoek naar Salazar loopt nog altijd, eind 2017 breekt Farah met de in Verenigde Staten gevestigde coach. Niet wegens het dopingonderzoek, zegt hij, maar omdat hij zich met zijn familie voorgoed en gedurende het hele jaar in Engeland wil vestigen. Hij traint nu met Gary Lough, de man en vroegere coach van Paula Radcliffe, de Britse wereldrecordhoudster marathon. En precies in die wedstrijd in de stad waar de Mo-hype zes jaar geleden ontstond, werd hij zondag weer eenieders – publiek én media – hartendief.