Ik heb Roy Orbison gezien

Ik heb Roy Orbison gezien. Echt. In het Sportpaleis. In 1988. Ik was 13, zat opzij van het podium, in het gezelschap van een kuif, fluobretellen en mijn moeder. Het was op de Diamond Awards, een festival waar elke artiest een nummer of drie zijn ding mocht komen doen. Anders wel stevige namen: Womack & Womack, Level 42, The Bangles, a-ha… Niet dat ik dat nog weet. Ik heb het moeten opzoeken.

De enige reden dat ik nog weet dat ook Roy Orbison daar stond, was dat hij een paar weken later dood was. Tot dan was hij gewoon die ‘ouwe’ – ik weet het, tegenwoordig is 52 het nieuwe 25, maar een 13-jarige denkt daar lichtjes anders over – met zijn saaie liedjes. Hij was het tegenovergestelde van de act waarvoor ik mijn bretellen had aangedaan: Salt-N-Pepa! Push It!

Push it real good! Die zaten daar op een gegeven moment de podiumvloer een beetje te droogneuken! En ik was 13!

Soit, Roy Orbison was er dus ook. En hij speelde You Got It, lees ik nu. De enige keer dat hij dat voor een publiek gespeeld heeft. En ik was daar. En ik weet er niets meer van.

Over naar de zomer van 2003. Exit kuif en fluobretellen. Enter moeder de vrouw. Ik ging trouwen, was ondertussen 27, en zwaar fan van Roy Orbison. Crying, Only the Lonely, In Dreams,

Pretty Woman, You Got It… Wat een stem! Wat een nummers! Ik was zo hard fan dat ik op mijn vrijgezellenavond een T-shirt kreeg waar ‘Roy Orbisam’ op stond. Een zwart, uiteraard. Ik kreeg een gitaar in mijn handen en moest bij elk café een Roy Orbison-nummer zingen. De Sportduif. De Klok. Zo jammer dat Roy Orbison dat niet meer heeft mogen meemaken.

Hij was deze week nog eens in Antwerpen trouwens. Of liever: zijn hologram. Dat speelde woensdag in de Stadsschouwburg. Net echt, maar toch niet echt, lees ik in de reacties. Een plan B voor wie hem nooit gezien heeft. Ik was er niet, ik had geen plan B nodig. Ik had hem al gezien. Technisch gezien toch.