Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De verrijzenis van Roy Orbison
Afgelopen woensdag trad de legendarische Roy Orbison op in een volledig uitverkochte Stadsschouwburg in Antwerpen. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat de zanger in kwestie al dertig jaar dood is. ‘The Big O’ toert sinds kort de wereld rond als hologram, begeleid door een levend orkest. Morbide, zegt u? Helemaal mee eens. Maar het is wél het nieuwste snufje in de entertainmentindustrie. Eerder werden ook al rapper Tupac en hardrockicoon Ronnie James Dio virtueel weer tot leven gewekt. De voordelen liggen voor de hand. Eens de peperdure technologie is afbetaald, eist de artiest geen gage meer op. Hij mort niet, heeft geen grillen, is nooit ziek en blijft te allen tijde goed bij stem. Alleen: het blijft een gimmick. Een hologram voelt geen interactie met het publiek, pikt niet in op grapjes vanuit de zaal en gooit niet volgens de inspiratie van het moment nog snel even de setlist om.
Goed: een paar nummers lang kan nog wel de indruk worden gewekt dat zich voor je ogen een onvervalst mirakel voltrekt. Orbison was bij leven al geen danser en bleef doorgaans redelijk immobiel achter de microfoon staan. En gezien die eeuwige zwarte zonnebril was oogcontact sowieso geen optie. Maar na een kwartiertje valt toch vooral de afstandelijkheid op. Alsof Orbison snel even een routineklus afhandelt. En dat is natuurlijk ook zo, want deze hologramversie doet elke avond uiteraard krak hetzelfde. Als je twee keer na elkaar dezelfde film ziet, verwacht je ook niet dat die de tweede keer een ander einde heeft. Intussen zit de technologie wel in de lift en hebben de erfgenamen van legendarische muzikanten natuurlijk poen geroken. Het is bijgevolg nog maar een kwestie van tijd voor ook Jimi Hendrix, Michael Jackson, Janis Joplin en James Brown weer op tournee gaan en elke avond onvermoeibaar hun grootste hits afhaspelen voor een – ongetwijfeld – euforisch publiek. De lijn tussen leven en dood wordt flinterdun. Eerder deze week kwam ook al het nieuws dat wat niemand nog voor mogelijk had gehouden toch gaat gebeuren: in 2020 gaat ABBA opnieuw op tournee. De echte Agnetha, Frida, Björn en Benny blijven lekker in hun luie zetel zitten, maar het voorbije jaar hebben ze zich wel uitgebreid laten filmen, zodat er straks een virtuele versie op het podium staat die eruitziet zoals de Zweden eruitzagen in 1979, op het hoogtepunt van hun succes. Ik weet niet of ik daar nu blij mee moet zijn. Ik heb in mijn leven soms vijftien of twintig jaar gewacht om artiesten live te zien waarvan ik nooit dacht dat het nog zou gebeuren: Kate Bush, Led Zeppelin, Doe Maar, Smokey Robinson, Stevie Wonder, The Police, de klassieke line-up van Fleetwood Mac… Zeggen dat ze uiteindelijk allemaal mijn torenhoge verwachtingen hebben ingelost zou gelogen zijn. Maar ze waren er wel écht. De spanning voor het licht uitging was bijna tastbaar en de rillingen liepen letterlijk over je rug als ze daar ein-de-lijk voor je neus stonden. Bij die hologramtournees wordt één ding over het hoofd gezien, en het is geen detail: een liveconcert blijft iets unieks. Elke avond is anders, omdat de wisselwerking tussen fans in de zaal en de band op het podium iedere keer weer verschilt. En dat is – helaas – een kick die geen enkele hologram – hoe vernuftig ook – ooit zal kunnen evenaren.