Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Oud worden is plezant, oud zijn niet”
In rusthuis De Meibloem wonen twaalf bewoners samen als groot gezin
Wie bij een rusthuis denkt aan een groot gebouw met lange, grauwe gangen, is nog nooit in De Meibloem geweest. In een grote villa in een mooie wijk in Schoten, de duurste gemeente om in een rusthuis te belanden, runt Ann Bolders een kleinschalig rusthuis met twaalf kamers.
Zelf woont Ann Bolders naast De Meibloem. Ze is dag en nacht in de buurt. Twee personeelsleden helpen bij de verzorging en het bereiden van het eten. “Elke dag vers”, zegt Ann Bolders trots. “Mijn kinderen en ik eten hetzelfde als de senioren die hier wonen. In de meeste rusthuizen zitten er ouderen met ondergewicht, hier komen ze bij”, zegt ze lachend. Wat toch al een teken is dat de bewoners zich er goed voelen.
In haar kamer zit Maria Joossens (88) een boek te lezen, maar we mogen even aanschuiven aan het bescheiden tafeltje. “Twee nichtjes van mij hebben in zo’n groot rusthuis gezeten. Ik kan mij niet voorstellen dat ik daar zou zitten. Zo’n grote home is altijd een doembeeld geweest voor mij. Daarom vind ik het zo fantastisch dat ik nu hier woon. Ik ben eigenlijk toevallig in De Meibloem beland. Er was nergens plaats en ik was thuis al drie keer gevallen door een lage bloeddruk. Hier was wel plaats en ik ben heel goed opgevangen. Uiteindelijk heb ik beslist om hier te blijven. Ik heb zes jaar mijn plan getrokken na de dood van mijn man, maar het ging niet meer. Hier wonen doet
Nieke Laenen Woont in rusthuis De Meibloem
“Toen ik thuis was gevallen, heb ik drie dagen en drie nachten op de grond gelegen.”
me aan mijn kindertijd denken. Je wordt weer verzorgd, net zoals vroeger.”
Maria eet hier gezonder dan toen ze nog thuis woonde. “Dan haalde ik wat preparé voor op een broodje en ik bestelde af en toe diepvriesproducten. Hier eten we elke dag vers. Wat het lekkerste is? Vol-au-vent of kip met frietjes.” Hoe oud je ook wordt, de lievelingsgerechten blijven dus ook vaak dezelfde.
Geen geldzorgen
De prijs van De Meibloem (ongeveer 1.880 euro per maand) zit nog onder het gemiddelde voor Schoten (2.195 euro per maand). Maar er zijn weinig mensen die niet moeten opleggen van hun spaargeld.
Over geld wil Maria zich geen zorgen maken. “Wij zijn de oorlogsgeneratie. Ik was 10 jaar toen de oorlog uitbrak. We weten dat we met weinig geld kunnen leven. Ik heb honger gehad in de oorlog. We hadden geen familie op een boerderij en hadden alleen groenten uit de tuin. En wat duiven, kippen en konijnen. We gingen nooit op reis, ook niet na de oorlog. Naar Sint-Anneke, met de fiets naar het Noordkasteel, dat was vakantie voor ons. Zo hebben we geld kunnen sparen voor later. Mijn kinderen hebben ook gezegd dat ik me daar geen zorgen over moet maken. Als mijn spaargeld op is, willen ze mij wel helpen. Niemand wil graag naar een rusthuis, maar als je beseft dat het niet anders kan, kun je je daar beter bij neerleggen. Anders word je
ongelukkig.”
In de gemeenschappelijk ruimte zitten een stuk of negen dames. “We komen hier iedere middag kaarten. We zijn allemaal be- vriend en we kennen elkaars kinderen. Zij komen ons soms eens halen om ergens naartoe te gaan. Via Ziekenzorg komen we ook nog wel eens buiten”, vertelt Nieke Laenen (95). Ze woont sinds een jaar in De Meibloem, waar haar zus Paula het jaar ervoor al naartoe verhuisde. “Ik was thuis gevallen en heb drie dagen en drie nachten op de grond gelegen. Mijn zoon had overal telefoons geïnstalleerd, maar ik kon er niet bij. Na drie dagen heeft hij mij gevonden en ben ik naar het ziekenhuis gebracht.”
Nadat Nieke hersteld was, mocht ze wel terug naar huis, maar durfde ze niet meer goed. “Zoiets wou ik nooit meer meemaken. Ik wilde eigenlijk naar een ander rusthuis in Schoten, maar daar was geen plaats. Hier kwam net een plekje vrij.”
Van haar vrienden in dat andere rusthuis zijn er in een jaar tijd vier gestorven en een paar hebben dementie. Welkom in de wereld van de 80-plussers. “Wij hadden allemaal nooit gedacht dat we zo oud zouden worden.”
Twee keer weduwe
Het is moeilijk voor te stellen wat de mensen die hier wonen in hun leven allemaal hebben meegemaakt. Neem nu Nieke. Op haar 20ste trouwde ze. Een jaar later, in 1944, kreeg ze haar zoon terwijl haar man in Duitsland zat en op haar 23ste kreeg ze twee weken voor de bevrijding bericht dat haar man gestorven was door een kogel in zijn hoofd. “Hij heeft ons kind nooit gezien.”
In 2006 overleed haar tweede man. Van allebei heeft Nieke een foto op haar nachtkastje staan. “’s Avonds voor ik ga slapen, kijk ik naar mijn twee mannen en vraag ik: waarom moet ik nog blijven leven? Waarom kan ik niet bij jullie zijn?” Overbuurvrouw Maria Stael knikt. Ze kennen hier elkaars verhalen, ze steunen elkaar als ze het moeilijk hebben. “Oud worden is leuk, oud zijn niet. Je kunt niets meer, hé. Maar goed, we vervelen ons niet en we trekken onze plan. Gelukkig hebben we elkaar.”