Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Even spectaculair als voetbal, maar de prijzen zijn dat niet”
Anke Mangelschots (15) neemt deel aan EK en WK agility met hond Jeep
Anke Mangelschots is pas 15 jaar en draait mee aan de wereldtop in agility. “Agility is voor honden wat jumping is voor paarden”, legt ze uit. “Je moet zo snel mogelijk een parcours afleggen zonder fouten te maken.” Vorig jaar eindigde Anke zevende op het wereldkampioenschap.
“Hoe dat begonnen is? Pff…”, zegt Anke. “Ze was toen nog maar 7 jaar”, pikt mama Ria in. “We hadden acht jaar geleden net Bieke, ons vlinderhondje, gekocht en ik wilde agility doen met haar. Ik wist dat er een club was in Wechelderzande, maar er was een lange wachtlijst. Daarom ben ik naar de hondenschool geweest om gehoorzaamheid te volgen, wat de meeste mensen doen. Een paar maanden later ben ik met agility begonnen en Bieke deed het goed, ook tijdens wedstrijden. Na een jaar is Anke met Bieke beginnen lopen. Dat ging niet altijd super, want Bieke liep Anke soms uit de wedstrijdring. Gelukkig bleef mijn dochter enthousiast, ze gaf nooit op en bleef Bieke aanmoedigen tot ze haar rondje had beëindigd. Samen werden ze drie keer Antwerps kampioen bij de kadetten: de kinderen tot 14 jaar zijn dat.”
Anke bleek talent te hebben en wilde een eigen hond. Dus kocht het gezin een tweede vlinderhond: Virgin’s Spirit Texas Jeep of gewoon Jeep, heette die. “Toen Jeep kon worden opgeleid, had Anke ineens geen interesse meer. Ze wilde liever gaan ponyrijden”, zucht Ria, die Jeep daarom onder haar hoede nam.
Geen vervoer
“Ik ben een jaar lid geweest van de LRV, de Landelijke Rijverenigingen, maar om aan wedstrijden deel te nemen, moesten we vervoer hebben voor onze paarden en dat hadden we niet. Dus ben ik weer agility beginnen doen”, knikt Anke.
Letterlijk vertaald betekent agility ‘behendigheid’. De sport is te vergelijken met de paardensport. Alleen zit een ruiter op zijn paard en loopt de ‘handler’ bij agility naast zijn hond. “Daarom volg ik ook danslessen en doe ik aan thaiboksen. Je moet best hard kunnen lopen en veel uithoudingsvermogen hebben.”
Onlangs zijn er nog twee honden bijgekomen: Taff en Jill. Dat zijn bordercollies. “Taff gaat binnenkort voor zijn TAP”, zegt Anke. Pardon?
“TAP is een toelatingsproef om aan wedstrijden deel te mogen nemen. Dat geldt alleen voor de hond, want iedereen die is aangesloten bij een club kan aan een open agilitywedstrijd deelnemen.”
Ankes eerste wedstrijd werd georganiseerd door haar eigen club HC Canis. “Onmiddellijk was duidelijk dat ons Anke veel talent heeft”, glundert haar mama. “En dat zeg ik niet omdat het mijn dochter is. Mijn andere dochter, Annelies, kan heel goed turnen, maar in september is ze daar volledig mee gestopt. Dat deed echt pijn aan mijn hart. Ze doet nu ook agility, met Taff. Ik denk dat het haar een beetje tegenstak dat iedereen zo vol lof sprak over Anke. Nochtans probeerden we alles zo te organiseren dat ze allebei hun ding konden doen in het weekend.”
Twintig wedstrijden per jaar
Vier jaar geleden kocht het gezin een mobilhome. “Wij nemen ongeveer aan twintig wedstrijden per jaar deel. Omdat Anke het zo goed doet, focussen we op de selectiewedstrijden voor het Europees Open (EO) en het WK. Aan dat EO nemen teams uit de hele wereld deel: Brazilianen, Amerikanen, niet alleen mensen uit Europa dus. Dit jaar vindt het EO in Oostenrijk plaats, en Anke is al geselecteerd. Eind juli trekken we dus met de mobilhome naar daar, anders wordt het te duur. De inschrijving kost 45 euro, en het stageld voor de mobilhome 150 euro. Dan moet je nog eten en drinken.”
Anke volgt elke twee weken privéles met Jeep. “Eerst was dat elke week, maar ik oefen nu veel thuis. We hebben een eigen agilityparcours in onze tuin. Daar zijn een paar bomen voor gesneuveld en die toestellen waren niet goedkoop. Maar nu kan ik in de tuin trainen.”
Tijdens de week volgt Anke les aan het VTI in Zandhoven, in de richting hout. “Je zou denken dat ik dan zelf zo’n wip, kapel of brug
Mama Ria: ‘‘Als er een mountainbiker provinciaal kampioen wordt, staat dat paginagroot in de krant. Anke werd drie keer provinciaal kampioen!’’
(dat zijn de obstakels waar elke hond op en over moet tijdens een wedstrijd, red.)
kan timmeren, maar tegenwoordig worden die gemaakt van aluminium. Ze worden gelast, en dat kan ik niet.”
In de toekomst ziet Anke zichzelf wel lesgeven. “Agility, uiteraard. Hoe rapper, hoe liever eigenlijk. Alleen zo kan je er geld mee verdienen. Ik geef er veel voor op, want er zijn nog leuke dingen om te doen in het weekend. Maar omdat we zo vaak naar het buitenland moeten, mis ik dat.”
Bekende trainers durven wel doorvragen, knikt Ria. “Want agility is misschien wel even spectaculair als voetbal, tennis of wielrennen, de prijzenpot is dat niet. Je doet het voor de eer, want geld valt er niet te winnen.”