Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Experiment voor de groep, test voor de fans
ROCK ARCTIC MONKEYS Tranquility Base Hotel + Casino ¨¨¨èè
Een supergroep tegen wil en dank. Dat gevoel hadden we altijd een beetje bij Arctic Monkeys. Ondanks de zwier die voorman Alex Turner pas in de loop der jaren ontwikkeld. Nooit gaven ze de indruk ten allen prijze op de allergrootste podia te willen staan. Wel, ze staan er, ook volgende zomer weer, en dat weerzien wordt ingeleid met een album dat klinkt alsof het… allemaal niet hoeft. Lange tijd leek Tranquility Base Hotel + Casino een soloalbum van de voorman te worden. Zo sterk weken zijn nieuwe songs af van de catchy poprocksongs die de groep naar de top katapulteerden, waardoor het even duurde voor dit schijfje toch als Monkeys-album kon worden gepresenteerd. Al wordt van de fan een grote sprong verwacht: Turner klaart de klus grotendeels zelf en leverde geen radiovriendelijke instant-hits. Liever gaat hij dramatisch croonen of focust hij op slimmigheden in zijn teksten, al worden daarin ook ernstige thema’s zoals technologie en de machocultuur aangehaald. Het resultaat ligt ergens tussen zijn hobbygroepje The Last Shadow Puppets, David Bowie, Beach Boys en dan toch – finaal – Arctic Monkeys zelf. Aan Tranquility Base Hotel + Casino valt wel degelijk plezier te beleven, maar dan zullen de fans die zweren bij de meest meebrulbare songs van deze jongens uit Sheffield, even hun best moeten doen. Zes albums ver zijn ze inmiddels. Ze kunnen zich iets als dit best permitteren. De test is niet of de groep dit experiment overleeft, maar of de fans het verteren. Check vooral over een jaartje zelf eens of je dit ‘dappere’ album ooit nog oplegt…