DAMIEN JURADO

The Horizon Just Laughed

Singer-songwriters zijn in. Elk groot rockfestival bouwt zijn rustmomenten in, gevuld door een troubadour die met gevoelige songs de juiste snaar raakt. Een enkeling heet Ed Sheeran en vult ooit hele weiden, anderen (Damien Rice, Ben Howard) behouden met spaarzame releases een trouw publiek. Talrijker zijn de nieuwkomers die met de juiste look en geföhnde lokken slechts even de schijnwerpers halen. En dan heb je klasbakken die telkens weer voorbij worden gestoken. Amerikaan Damien Jurado behoort tot de laatste categorie. Hij maakt al twintig jaar platen, speelt nog altijd in kleine zaaltjes en wordt op de radio genegeerd. Probeer anders Spotify eens, te beginnen met dit album, een van zijn beste. Je hoort ingetogen, pastorale folksongs, soms met een lichtjes psychedelische tint. Een heel persoonlijk album waarin Jurado’s hele referentiekader doorklinkt. Hij zingt over schrijvers, acteurs, muzikanten alsook striptekenaars. Soms volstaat een akoestische gitaar, elders ondersteunen strijkers en een vrouwenstem zijn liedjes. Dit is geen saai getokkel: liedjes als Percy Faith of The Last Great Washington State verdienen een plaats naast het beste van Damien Rice. The Horizon… is een koesterplaatje dat je doet twijfelen: zwijgen we dit pareltje niet beter stil en houden we Damien Jurado gewoon voor onszelf? Te laat.