Jasperlinck

“Die Jasperlinck kan nogal een stukske zingen, zeg.” Ik zit op een zonnig terras een stukje te tikken over Liefde voor Muziek, als twee oudere vrouwen die een tafeltje achter me zitten er ook over beginnen. Ik hoor dat ze die Hollandse madam niet kennen, al is dat volgens de boekskes een wereldster. Ze hebben gelezen dat Lotti ADHD heeft, omdat hij alles veel te rap wil doen. Ook trouwen. Naar ’t schijnt heeft hij alweer een nieuwe vriendin. Hij verslijt ze “gelak chacochen”. Van Sarah Bettens weten ze niet zo veel. Behalve dat ze een gezin heeft met een andere vrouw in de VS. En dat ze later nog spijt gaat krijgen van al die tattoos. Heel even valt er een pauze, net lang genoeg om aan hun eerste trappist van de dag te nippen. Dan gaan ze verder over Niels Destadsbader. “Da’s een deugniet” zegt de ene. “Maar hij staat zeker vier keer in de top honderd”, weet de andere.

Het is een gezellig onderonsje, dat aangeeft dat Liefde voor Muziek het tot het handjevol muziekprogramma’s heeft geschopt waar ’s ochtends op de trein en aan de koffieautomaat over gesproken wordt. Dat moet zowat van Eurosong geleden zijn. Het bewijst bovendien dat de simpelste ideeën meestal de beste zijn, zéker als het over televisie gaat. Liefde voor Muziek doorbreekt de vastgeroeste stelling dat mensen meteen wegzappen zodra een zanger zijn keel openzet. Het is pure feelgoodtelevisie, en de uitzending die begin deze week rond Silvy De Bie werd opgezet, was wat mij betreft een van de beste tot nog toe.

Ze herinnerde me aan de blunder die de VRT in 2014 beging door Axel Hirsoux naar het Eurovisiesongfestival te sturen, terwijl zelfs een dove kon horen dat haar What’s the Time in Tokyo het betere nummer was. Dat viel nu opnieuw op, want ook in de vernederlandste versie van ‘den deugniet’ hoorde je onmiddellijk het hitpotentieel. Silvy was erdoor gepakt en liet haar tranen de vrije loop. Het leverde niet alleen goeie, maar ook ontroerende televisie op. Wat zou het mooi zijn mochten ze er samen een duet van maken.

Ik zat meteen mee te denken, ook al had ik de carrière van Sylver destijds hooguit op een afstand gevolgd, en was Destadsbader tot voor kort vér onder mijn radar gebleven. Het moment dat Silvy – zichtbaar onzeker – een nummer liet horen dat ze thuis op haar telefoon had opgenomen, riep ik naar het scherm dat ze het HIER! NU! ONMIDDELLIJK moest uitbrengen. Dat is meteen waarom het format werkt: of de artiesten in rock, country, pop of schlagers handelen heeft geen belang, en het ene genre hoeft niet voor het andere onder te doen. Mijn vriendin – parttime metalchick – kreeg een paar seizoenen geleden meer dan eens de krop in de keel bij Dana Winner, maar dat houden we even onder ons. Als het publiek van K’s Choice nu ontdekt dat Helmut Lotti écht wel een goeie zanger is, lijkt me dat een win-win voor beide partijen. Of stel je bij wijze van denkoefening eens voor dat het publiek van Lotti straks in dichte drommen naar ‘Jasperlinck’ gaat kijken. Liefde voor Muziek doet het mooiste wat een tv-programma kan doen: grenzen slopen. En laat zien dat muzikanten, hoe verschillend ze ook zijn, uiteindelijk altijd dezelfde passie delen.