Nobelprijs voor de Oorlog komt dichtbij

De zeventigste verjaardag van de staat Israël werd maandag gevierd met de officiële opening van de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem. Dat feestje werd ontsierd door de dood van minstens 52 Palestijnen, om het leven gebracht door het Israëlische leger.

De Palestijnen probeerden, exact zeventig jaar nadat hun voorouders uit Israël waren verjaagd, de grens met hun vroegere thuisland weer over te steken. In de voorbije twee weken deden ze dat ook al. Bij die protesten werden nog eens vijftig Palestijnen gedood. Er vielen ook meer dan duizend gewonden.

Dat het zeventigjarige conflict tussen Israëli en Palestijnen in de komende jaren niet zal worden opgelost, en nog minstens honderden doden zal eisen, is helaas een zekerheid. Want de Amerikaanse president Donald Trump, zijn Israëlische ambtsgenoot Benjamin Netanyahu en de Palestijnse terreurbeweging Hamas solliciteren gretig naar de Nobelprijs voor de Oorlog.

Dat Netanyahu en Hamas zich al jarenlang hebben ingegraven in hun logica van haat en het grote eigen gelijk, is geen nieuws. Zonder hulp van buitenaf lijkt er geen realistische kans op vrede te bestaan.

Dat een Amerikaanse president de ene na de andere maatregel neemt om nog meer haat te zaaien, is al helemaal alarmerend.

Vorig jaar besliste Donald Trump om de Israëlische ambassade te verhuizen van Tel Aviv naar Jeruzalem. Dat was een domme beslissing omdat de Palestijnen Oost-Jeruzalem als een heilige stad beschouwen.

In plaats van een vredeshand naar de Palestijnen uit te steken, besliste Trump begin dit jaar om de financiële steun aan UNRWA, de organisatie van de Verenigde Naties die Palestijnse vluchtelingen steunt, te halveren. Met als gevolg dat het Palestijnse volk nog dieper in de armoede en de uitzichtloosheid is verzeild geraakt. Gisteren gaf Trump de Palestijnen alweer een opdoffer van formaat. Zijn videotoespraak over de opening van de nieuwe ambassade bestond hoofdzakelijk uit een lofrede op Israël. De Palestijnen werden amper vernoemd. “Onze grootste hoop is vrede”, durfde Trump nog te zeggen. Als dat werkelijk zo is, hoe kan hij de Palestijnen dan zo negeren? Hoe kan Trump zijn toespraak volstoppen met superlatieven over een land dat diezelfde dag 52 mensen doodschiet? Het antwoord dreigt verrassend simpel te zijn. Trumps ego wordt gestreeld door de lofbetuigingen uit Israël. Een narcist heeft wel wat anders te doen dan het scheppen van wereldvrede.