Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Mijn voet was helemaal verbrijzeld. Ik zal nooit meer kunnen lopen”
Mecanicien Roger Michiels na aanrijding in Gent - Wevelgem
“Mijn wreef? Verbrijzeld in honderd
stukskes. Ik heb de foto’s niet gezien, maar het moet voor de dokters een vree moeilijke puzzel geweest zijn. Aan de buitenkant van mijn voet zag je niks, maar vanbinnen was het één grote ravage.” We zitten in Zele bij Roger Michiels. De 59jarige mecanicien van Sport Vlaanderen Baloise zit in zijn keuken met zicht op de tv en het ziekenhuisbed. Hij zit hier al meer dan een maand. Sinds GentWevelgem, waar hij door een aanrijding in de volgwagenkaravaan zijn hele linkervoet vermorzeld zag.
“Een ongeluk. Een stom accident met veel
malchance”, begint hij zijn verhaal, gevolgd door enkele miljaardedju’s. “Jordi Warlop was gevallen en zijn versnellingsapparaat werkte niet meer. Die jongen had een nieuwe fiets nodig.” Een routineklus. “Warlop heeft uiteindelijk zijn reservefiets wel gekregen, maar niet van mij. Ik lag te kermen in de berm.”
“Toen ik uit de volgwagen van Walter Planckaert stapte om aan de linkerkant van de wagen de reservefiets van het dak te nemen, kreeg ik opeens een slag tegen mijn rechterheup. Ik viel en enkele seconden later lag ik op mijn rug met de fiets op mijn borst onder de volgwagen van Bahrain-Merida. Ik wilde wegkruipen, maar dat lukte niet. Mijn linkervoet zat geklemd onder het autowiel.”
De remmende volgwagen van Bahrain-Merida kwam tot stilstand op de voet van Michiels. “Door de remmen van de wielen werd mijn voet helemaal plat geduwd. Had de auto niet geremd en was hij gewoon over mijn voet gereden, was in het ergste geval waarschijnlijk gewoon mijn enkel gebroken. Nu was het erger. Tijdens de rit naar het ziekenhuis in Veurne vroeg ik aan de verpleegster waarom de ambulance zo’n haast maakte. Het was toch niet levensbedreigend en maar een gebroken voet. Meneer, we hebben van de chirurg de opdracht gekregen om u zo rap mogelijk naar het ziekenhuis brengen. Achteraf vertelden ze mij dat mijn voet op dat moment geen doorbloeding meer had. Had het nog een paar uur langer geduurd, dan was mijn voet afgestorven.”
Drie operaties
Michiels heeft inmiddels twee operaties onder volledige narcose achter de rug. “De avond zelf in Veurne moesten ze mijn voet terug rechttrekken. De dag nadien in Gent nog eens. Het lukte niet. Doordat mijn voet helemaal was gezwollen, waren verschillende adertjes gesprongen. Het leek wel alsof er een grasmachine over mijn voet was gereden. De dag na Parijs -Roubaix hebben ze mijn voet vol gestoken met titaniumplaatjes en botschraapsel van mijn knie. De volledige wreef van mijn voet was weg. Nu kan ik eindelijk mijn tenen opnieuw een beetje bewegen.”
Volgende week volgt nog een derde operatie. Nadien wachten drie maanden gips en een lange revalidatie. “Negen op de tien zal ik voor de rest van mijn leven verder moeten met een speciale orthopedische schoen. Doordat mijn voet helemaal scheef staat, zal geen enkele normale schoen mij nog passen. Malchance. Maar wat kan je er aan doen? Ik ben op niemand kwaad. Het is ook niemands schuld. Als er in de koers accidenten gebeuren, is er nooit sprake van schuld.”
Of en wanneer Michiels zijn comeback maakt in de koers is nog onzeker. “Ik zit al zeker thuis tot eind oktober. Dit seizoen zien ze mij al niet meer terug. Nadien? Alles zal ervan afhangen hoe goed mijn voet zal herstellen. Kan ik bijvoorbeeld nog de koppelingspedaal van de camion induwen? En als ik enkel kan manken en niet langer dan een uur kan rechtstaan, heeft het weinig zin. Ik hou van de koers. Ik ben al zeventien jaar mecanicien bij deze ploeg. Onze ploegleider Walter Planckaert is mijn God, maar het moet wel op iets trekken. De mensen zouden ook maar rare gezichten trekken mochten ze daar iemand met een looprekje in de volgwagen van een profploeg zien zitten.”
Naast de koers had Michiels nog een grote hobby: lopen. “Ik liep drie keer per week minstens twaalf kilometer. Ik heb zelfs al een marathon uitgelopen. Toen ik na de operatie wakker werd, was het eerste wat ik aan de dokter vroeg of ik nog zou kunnen lopen. Hij antwoordde: meneer, we gaan eerst proberen uw voet te redden. Intussen weet ik dat hardlopen nooit meer zal lukken. Mijn linkervoet is vastgezet. Hij kan niet meer afstoten of een rolbeweging maken. Ach, ik wil er niet te veel aan denken. Eerst maar dat ik terug een beetje kan stappen.”