BS Bart Steenhaut

#TeamLaurel

Optimisme is een morele plicht.

Het was een stelling die me meteen aansprak toen de Brits-Oostenrijkse filosoof Karl

Popper ze begin jaren negentig tijdens een interview lanceerde. Sindsdien heb ik me daar zo goed en zo kwaad als het kon aan proberen te houden, maar de laatste weken valt het me eerlijk gezegd steeds zwaarder. Dat komt omdat ik geen dag oversla zonder kranten te lezen én op de koop toe televisiejournaals verslind alsof het verse truffels zijn. Er gaat tegenwoordig geen uur voorbij zonder dat nieuwe tegenstellingen de kop opsteken. Trump die als een gek tekeergaat tegen China, Theresa May die harde taal spreekt tegen Putin, De N-Va die het op de Walen, de Sossen, de Marokkanen en de Nederlanders heeft gemunt en zelfs de hoopgevende toenaderingspogingen tussen de beide Korea’s nemen de laatste dagen plots weer een foute wending. Misschien is het maar een indruk, maar het lijkt alsof de goodwill om het met elkaar te kunnen vinden een absoluut dieptepunt bereikt heeft.

Zou dat te maken hebben met het feit dat de ene partij de andere niet verstaat? Letterlijk, bedoel ik. Zonder dat er kwaad opzet in het spel is? Een naïeve veronderstelling, uiteraard, die zelfs voor iemand zo goedgelovig als ik weinig waarschijnlijk lijkt. Maar toch: het zou zomaar kunnen. Dat blijkt uit een audioclipje dat deze week online werd geplaatst en sindsdien het hele internet in twee kampen verdeelt. Dat komt omdat de ene helft iets heel anders hoort dan de andere. De geluidsopname waarover het gaat bevat slechts één woord, dat naargelang de luisteraar ofwel als ‘Laurel’, ofwel als ‘Yanny’ wordt verstaan. Raar, hoor ik u denken, want die woorden lijken niet eens op elkaar. En toch: het blijkt een soort geluidsequivalent van een optische illusie. Dat leidde deze morgen bij het ontbijt alvast tot hilarische discussies, waarbij buurvrouw Annelies – op bezoek in onze B&B – met haar oor tegen de luidspreker van de telefoon geplakt tot dertig keer na elkaar die rare stem alleen maar ‘Yanny’ hoorde zeggen. Terwijl ik enkel ‘Laurel’ verstond. Ik dacht eerlijk gezegd dat ze me bij de neus nam. Maar ze méénde het. Team Laurel versus Team Yanny. Weer een tegenstelling bij op het lijstje. Gelukkig een iets onschadelijkere variant dan die van twee paragrafen geleden. Na de eerste verbazing over elkaars onvermogen – we waren uiteraard overtuigd van ons eigen gelijk – bracht wat over en weer googelen redding. Een Amerikaanse universiteitsprofessor die verstand had van dat soort zaken legde uit dat onze hersenen gewoon anders reageren op deze specifieke opeenvolging van klanken, en er strikt genomen dus niemand écht juist of fout zat. Al voegde hij er op het einde toch nog snel aan toe dat de stem op de opname wellicht toch gewoon het woordje ‘Laurel’ had ingesproken. Uiteraard! Natuurlijk! Nooit iets anders gehoord, tenslotte. Ik postte snel #TeamLaurel op mijn facebookprofiel. En stond heel eventjes, maar wel goed met mezelf.